Ik heb in het Olympisch Stadion niet alleen bij wielrennen om
geroepen. Ook bij de BVC Amsterdam en het latere DWS-A
hanteerde ik de microfoon. En altijd graag, vooral bij een inter
landwedstrijd. Dan was het Stadion uitverkocht en de sfeer was
er oorzaak van dat je extra je best deed. Maar ja, op een ge
geven moment bemerkte ik dat er van zekere zijde tegenwerking
kwam. Het ging allemaal nogal vreemd. Later is mij alles dui
delijk geworden. Nu moet je weten, dat ik toendertijd lid was
van de Club van Tien, met o.a. Wim Volkers, Dolf van Kol, mr.
Catz, de Timmannen, Geudeker. Onder het genot van ,,een con
sumptie" vertelde ik dat duistere machten mij mijn werk bij het
voetballen in het Olympisch Stadion onmogelijk maakten. Toen
vroeg Wim Volkers mij of ik er iets voor voelde in het Ajax-
Stadion om te roepen, omdat Marius Koolhaas er mee wilde
stoppen. Nou, zodoende.
Het is geweldig om bij Ajax achter de microfoon te mogen
staan. De mensen zijn enorm om mee samen te werken. Want
ondanks de hardheid en zakelijkheid waarmee men de club re
geert, (moet regeren) is er altijd plaats voor een woord van
waardering t.a.v. 'het werk dat je 'helemaal belangeloos verricht.
Veel mensen denken dat wij daarvoor worden betaald, maar,
zoals zovelen in Ajax, doet men het zuiver voor de club. Ik
beschouw het gewoon als mijn plicht bij iedere thuiswedstrijd
aanwezig te zijn. Het omroepen verveelt mij nooit. Nog steeds
ben ik vrij nerveus voor ik ga spreken. Maar eenmaal bezig,
wordt dat wel minder. Inderdaad begin ik steeds met „Hallo,
hallo". Ik heb dat uit het buitenland overgenomen waar, vooral
bij wielerwedstrijden, vele speakers met hallo, hallo" starten.
Maar een kreet als en nü, de motoren in de baan" is
helemaal uit eigen brein ontsproten. Weet je hoe mijn huis
heet? „Hallo, hallo."
Het Ajax-bestuur is er zich van bewust, dat zowel de geluids
installatie als de radiokamer niet meer aan de hedendaagse
eisen voldoen. Men heeft plannen om vooral de eerste spoedig
te verbeteren, want uiteindelijk heeft het publiek recht op een
goed hoorbare en duidelijke informatie. Maar het bestuur zit
met veel plannen, welke moeten worden uitgevoerd, zodat iets
wel eens enige tijd op zich laat wachten. Wat de radiokamer
betreft, heeft architect Roodenburg voor de laatste verbou
wing bekeken of het mogelijk was de ruimte uit te breiden. Het
stuitte echter op technische moeilijkheden, zodat daaraan wei
nig meer viel te doen. Misschien dat men in de verre toekomst
een oplossing weet te vinden, maar voorlopig zullen wij het
hiermee moeten doen.
KNWU
Het is natuurlijk moeilijk om niet over de KNWU te praten. Met
deze organisatie heb ik dagelijks te maken. Ik kan je wel zeg
gen, dat de KNWU ongeveer met dezelfde problemen kampt als
de KNVB, met dat verschil, dat financieel gezien de KNVB er
gunstiger voorstaat. Maar voor het overige krijgt men evenveel
kritiek, soms wel eens een keertje niet helemaal eerlijke en
juiste Maar ik ben van mening, dat een bestuurslid hier
tégen moet kunnen en dat hij anders niet voor een dergelijke
functie geschikt is. Wij maken heus wel eens blunders, maar
welke organisatie of vereniging maakt die niet. Het blijven nor
male mensen, die enorme bergen werk moeten verzetten en tja,
dan worden er fouten gemaakt. Logisch. Het valt ook niet altijd
mee het iedereen naar zijn zin te maken. Toch stijgt ieder jaar
het aantal licentiehouders, leder jaar wordt de KNWU groter.
Dat wel!
Natuurlijk vind ik wielrennen een geweldig fijne sport. Vooral
omdat die sport individueel is. De renner moet alles in zijn
eentje opknappen. Hij kan niet, zoals bijvoorbeeld een voetbal
ler, zeggen dat hij het vandaag maar een beetje kalmer aan
doet, zodat de anderen een stapje harder moeten lopen. Alle
ups en downs moet hij zelf verwerken. De opofferingen voor een
goede wielrenner zijn enorm groot. De training is zwaar en lang.
Hij kan niet volstaan met twee of drie keer per week een beetje
fietsen. Neen, 4 keer in de week 80 tot 100 km is helemaal niet
veel. En dan spreek ik nog maar over amateurs. Een individuele
sport prefereer ik boven een teamsport. Het helemaal alleen
WIM (van Steenbergen) JR. en reeds zovele jaren het Ajax-Nieuws bij
Drukkerij „GRAFICA".
doen vind ik iets geweldigs. Natuurlijk geen kwaad woord over
teamsporten, maar het is maar waar je van houdt.
Buikje
Weet je, dat ik zelf ook nog veel fiets. Als ik maar even tijd
heb, pak ik mijn vouwfiets en rijd ik tientallen kilometers. Heer
lijk. Het is bovendien goed tegen het „buikje". Ik zou iedere
automobilist aanraden om een opbouwbaar fietsje aan te schaf
fen en zo af en toe eens de auto te laten staan en een stuk te
gaan trappen. Baat het niet, het schaadt nog minder.
„Grafica"
In onze drukkerij-uitgeverij „Grafica" aan de Elandsgracht, ver
vaardigen wij, naast handelsdrukwerk, een flink aantal periodie
ken. De clubbladen van Ajax, DWS en De Volewijckers drukken
wij reeds van vóór de oorlog. Bekend zijn ook de officiële pro
gramma's, die bij deze clubs op de velden worden verkocht.
Ik mag wel zeggen, dat ik mijn bestaan in de sport 'heb opge
bouwd. Dankzij ook de sport bezit ik vele vrienden en kennissen,
plus talloze relaties. Commercieel gezien heeft dat natuurlijk
vele voordelen. Maar ik kan daar tegenover stellen, dat ik ook
enorm veel vrije tijd aan de sport heb gegeven. Een functie, zo
als ik nu in de KNWU bekleed, vergt enorm veel tijd. Ik vind dat
helemaal niet erg, zolang ik geestelijk en lichamelijk maar daar
toe in staat blijf."
Het loopt tegen twee uur. Willem van Steenbergen moet naar
zijn post: de radiokamer, want er valt wel weer het een en ander
te zeggen: de opstellingen van beide elftallen („mijn zoon Wim
zorgt er voor dat de definitieve opstellingen in de radio-
kamer komen, dat loopt altijd prima"), het melden der verloren
of gevonden portefeuilles, autosleutels enz., heren die te horen
krijgen dat zij vader geworden zijn („tegenwoordig passen we
erg op, vóór we zoiets omroepen; vaak is er niets aan de
hand. De reacties van het publiek zijn natuurlijk wel leuk"). In
13