Ik heb in het Olympisch Stadion niet alleen bij wielrennen om geroepen. Ook bij de BVC Amsterdam en het latere DWS-A hanteerde ik de microfoon. En altijd graag, vooral bij een inter landwedstrijd. Dan was het Stadion uitverkocht en de sfeer was er oorzaak van dat je extra je best deed. Maar ja, op een ge geven moment bemerkte ik dat er van zekere zijde tegenwerking kwam. Het ging allemaal nogal vreemd. Later is mij alles dui delijk geworden. Nu moet je weten, dat ik toendertijd lid was van de Club van Tien, met o.a. Wim Volkers, Dolf van Kol, mr. Catz, de Timmannen, Geudeker. Onder het genot van ,,een con sumptie" vertelde ik dat duistere machten mij mijn werk bij het voetballen in het Olympisch Stadion onmogelijk maakten. Toen vroeg Wim Volkers mij of ik er iets voor voelde in het Ajax- Stadion om te roepen, omdat Marius Koolhaas er mee wilde stoppen. Nou, zodoende. Het is geweldig om bij Ajax achter de microfoon te mogen staan. De mensen zijn enorm om mee samen te werken. Want ondanks de hardheid en zakelijkheid waarmee men de club re geert, (moet regeren) is er altijd plaats voor een woord van waardering t.a.v. 'het werk dat je 'helemaal belangeloos verricht. Veel mensen denken dat wij daarvoor worden betaald, maar, zoals zovelen in Ajax, doet men het zuiver voor de club. Ik beschouw het gewoon als mijn plicht bij iedere thuiswedstrijd aanwezig te zijn. Het omroepen verveelt mij nooit. Nog steeds ben ik vrij nerveus voor ik ga spreken. Maar eenmaal bezig, wordt dat wel minder. Inderdaad begin ik steeds met „Hallo, hallo". Ik heb dat uit het buitenland overgenomen waar, vooral bij wielerwedstrijden, vele speakers met hallo, hallo" starten. Maar een kreet als en nü, de motoren in de baan" is helemaal uit eigen brein ontsproten. Weet je hoe mijn huis heet? „Hallo, hallo." Het Ajax-bestuur is er zich van bewust, dat zowel de geluids installatie als de radiokamer niet meer aan de hedendaagse eisen voldoen. Men heeft plannen om vooral de eerste spoedig te verbeteren, want uiteindelijk heeft het publiek recht op een goed hoorbare en duidelijke informatie. Maar het bestuur zit met veel plannen, welke moeten worden uitgevoerd, zodat iets wel eens enige tijd op zich laat wachten. Wat de radiokamer betreft, heeft architect Roodenburg voor de laatste verbou wing bekeken of het mogelijk was de ruimte uit te breiden. Het stuitte echter op technische moeilijkheden, zodat daaraan wei nig meer viel te doen. Misschien dat men in de verre toekomst een oplossing weet te vinden, maar voorlopig zullen wij het hiermee moeten doen. KNWU Het is natuurlijk moeilijk om niet over de KNWU te praten. Met deze organisatie heb ik dagelijks te maken. Ik kan je wel zeg gen, dat de KNWU ongeveer met dezelfde problemen kampt als de KNVB, met dat verschil, dat financieel gezien de KNVB er gunstiger voorstaat. Maar voor het overige krijgt men evenveel kritiek, soms wel eens een keertje niet helemaal eerlijke en juiste Maar ik ben van mening, dat een bestuurslid hier tégen moet kunnen en dat hij anders niet voor een dergelijke functie geschikt is. Wij maken heus wel eens blunders, maar welke organisatie of vereniging maakt die niet. Het blijven nor male mensen, die enorme bergen werk moeten verzetten en tja, dan worden er fouten gemaakt. Logisch. Het valt ook niet altijd mee het iedereen naar zijn zin te maken. Toch stijgt ieder jaar het aantal licentiehouders, leder jaar wordt de KNWU groter. Dat wel! Natuurlijk vind ik wielrennen een geweldig fijne sport. Vooral omdat die sport individueel is. De renner moet alles in zijn eentje opknappen. Hij kan niet, zoals bijvoorbeeld een voetbal ler, zeggen dat hij het vandaag maar een beetje kalmer aan doet, zodat de anderen een stapje harder moeten lopen. Alle ups en downs moet hij zelf verwerken. De opofferingen voor een goede wielrenner zijn enorm groot. De training is zwaar en lang. Hij kan niet volstaan met twee of drie keer per week een beetje fietsen. Neen, 4 keer in de week 80 tot 100 km is helemaal niet veel. En dan spreek ik nog maar over amateurs. Een individuele sport prefereer ik boven een teamsport. Het helemaal alleen WIM (van Steenbergen) JR. en reeds zovele jaren het Ajax-Nieuws bij Drukkerij „GRAFICA". doen vind ik iets geweldigs. Natuurlijk geen kwaad woord over teamsporten, maar het is maar waar je van houdt. Buikje Weet je, dat ik zelf ook nog veel fiets. Als ik maar even tijd heb, pak ik mijn vouwfiets en rijd ik tientallen kilometers. Heer lijk. Het is bovendien goed tegen het „buikje". Ik zou iedere automobilist aanraden om een opbouwbaar fietsje aan te schaf fen en zo af en toe eens de auto te laten staan en een stuk te gaan trappen. Baat het niet, het schaadt nog minder. „Grafica" In onze drukkerij-uitgeverij „Grafica" aan de Elandsgracht, ver vaardigen wij, naast handelsdrukwerk, een flink aantal periodie ken. De clubbladen van Ajax, DWS en De Volewijckers drukken wij reeds van vóór de oorlog. Bekend zijn ook de officiële pro gramma's, die bij deze clubs op de velden worden verkocht. Ik mag wel zeggen, dat ik mijn bestaan in de sport 'heb opge bouwd. Dankzij ook de sport bezit ik vele vrienden en kennissen, plus talloze relaties. Commercieel gezien heeft dat natuurlijk vele voordelen. Maar ik kan daar tegenover stellen, dat ik ook enorm veel vrije tijd aan de sport heb gegeven. Een functie, zo als ik nu in de KNWU bekleed, vergt enorm veel tijd. Ik vind dat helemaal niet erg, zolang ik geestelijk en lichamelijk maar daar toe in staat blijf." Het loopt tegen twee uur. Willem van Steenbergen moet naar zijn post: de radiokamer, want er valt wel weer het een en ander te zeggen: de opstellingen van beide elftallen („mijn zoon Wim zorgt er voor dat de definitieve opstellingen in de radio- kamer komen, dat loopt altijd prima"), het melden der verloren of gevonden portefeuilles, autosleutels enz., heren die te horen krijgen dat zij vader geworden zijn („tegenwoordig passen we erg op, vóór we zoiets omroepen; vaak is er niets aan de hand. De reacties van het publiek zijn natuurlijk wel leuk"). In 13

AJAX ARCHIEF

Clubnieuws Ajax (vanaf 1916) | 1969 | | pagina 13