clubavond-nieuws
old-timers party
't zetfoutenduiveltje
Een bekende verschijning op de wekelijkse clubavonden begint
zo langzamerhand de 84-jarige „ome" Jan v. Schaick te worden.
Hij weigert gewoon ook maar één clubavond over te slaan. Drie
jaar geleden getroffen door een gebroken heup, toen deze kras
se Ajacied op de tram wilde springen wordt iedere week
trouw van huis gehaald en gebracht door enkele meelevende
Ajacieden, waarbij in het bijzonder de heer W. Meester ge
noemd dient te worden. Dicht bij de billards gezeten, volgt de
heer Van Schaick de wedstrijden met kennersblik en maakt af
en toe een praatje met enkele belangstellenden. Nog vele jaren,
„ome" Jan!
Op vrijdag voor Pasen een overvol Ajax-restaurant. De vrouwen
van de wekelijks kaartende en biljartende enthousiastelingen
zouden nu proberen de prestaties van hun mannen tenminste
te evenaren, zo ja niet te verbeteren. En ze zijn daar voortreffe
lijk in geslaagd! Zij hanteerden de keu op een manier alsof ze
weinig anders deden en toonden zich meesteressen in het sjoel
bakken. Na een harde, verbeten, maar zeer sportieve strijd,
waarbij de wedstrijdleiders zelden handelend behoefden op te
treden, legde mevrouw Snijders met één punt verschil op de nr.
2, mevrouw Stroe, beslag op de eerste prijs.
Bij de heren die (geïmponeerd?) nogal eens wisselvallig voor
de dag kwamen .eindigde bij het klaverjassen J. Muller als
triomfator, op de voet gevolgd door L. Swart.
De biljarters moesten in drie poules verdeeld worden, waar ten
slotte moeizaam, maar dik verdiend, de heren Nijhuis, Steen
hoven en Tapperwijn als overwinnaars uit de bus kwamen.
Zelfs de strijdlustige (én komiek onder de biljarters) Asbeek-
Brusse had hiertegen in poule A geen verweer. In poule B kwam
de veel tegen de ballen pratende Duyn net iets tekort, terwijl
Ziegler maar niet kon vergeten, dat je bij dit spel je handen niet
mag gebruiken. In poule C tenslotte waren de heren bepaald
niet „lief" voor elkaar, want slechts Tapperwijn torende boven
deze deelnemers uit.
De clubavond-commissie verraste een ieder met een leuke prijs.
Nog enkele clubavonden en dan zit het er weer op voor dit sei
zoen. Ajacieden, schroomt niet de gezelligheid van een-avondje-
uit te proeven, want de uitstekende sfeer in het Ajax-restaurant
overtreft die van alle voorgaande gelegenheden.
CAS BOLLEN
Ze waren er ook dit jaar weer
Onze old-timers ofwel: mannen van de Bordjesclub.
Voor de vierentwintigste keer. En thans in eigen huis: het Ajax-
restaurant! Alle voorgaande keren op één uitzondering na:
het American Hotel, tijdens het Gouden Feest van Ajax in 1950
waren Jan en Jacob Sweering onze gastheren. In hun Huize
Atlantic.
Nu, met aan de Middenweg een nieuwe omgeving van een her
bouwde Ajax-bovenzaal, meende de Bordjescommissie de bij
eenkomst aldaar eens te moeten doen plaatsvinden.
In de aanwezigheid van ook de gebroeders Sweering! Bravo!
Of nu iedereen zo wild enthousiast was over de wijziging: West
einde in Middenweg Ligt dit oude Ajax-feest zo diep ver
ankerd in de sfeer van het stijlvolle „Atlantic". dat de nieuwe,
moderne ruimte, ondanks de aanwezigheid van zóveel Ajax-
glorie in de vorm van onze schitterende prijzenkast nog
wat moet aanpassen
Na het einde van de borreltafel konden we tijdens onze bezig
heden: a la carte, constateren dat de muzikale omlijsting als
van ouds prima was (leider: Van Praag Jr., de appel valt
dus niet ver van de boom). Anneke Grönloh onder groot enthou
siasme van „nur" mannen, op zeer charmante wijze het gebrui
kelijk vrouwelijke tintje aan deze avond gaf en dat we beslist
een goede kans op de „Beker" zouden maken, indien er een
Europa Cup voor tafelpresidenten werd uitgeschreven en Wim
Volkers Ajax daar zou vertegenwoordigen.
Willem, ouwe reus, je was weer in kampioensvorm!
Ere president Marius Koolhaas still going strong, zag er
gelukkig patent uit en spreekt nog steeds de klare, krachtige
Ajax-taal
Vierentwintig jaar Bordjesclub. Dat wil dus zeggen: volgend
jaar zilveren jubileum!
Dat moet iets bijzonders worden.
Alleen al door de aanwezigheid van alle (circa) 150 leden.
Regelmatig komen op het „bordenfeest" zo in de buurt van 80
„knarren", waarvan merendeels „stamgasten". Maar volgend
jaar maart en houdt u daar nü alvast rekening mee wordt
zonder meer ook op uw aanwezigheid gerekend. Wim Meijer,
Wim Volkers, Jan de Boer, Tjerk de Munnik c.s. zullen u vroeg
tijdig van hun plannen in kennis stellen. We menen zelfs te
weten, dat ze daaraan nü reeds bezig zijn! In ieder geval wordt
het: anders dan anders!
70 jaar Ajax 25 jaar Bordjesclub! Zegt het voort!
In mijn vorige artikeltjes wilde wilde o.a. 't zetfoutenduiveltje
één mijner hoofdpersonen met alle geweld een etiket „opLAK-
KEN", inplaats opplakken; op een andere plaats bedoelde ik
„geluwd", maar werd het „gelukd".
Die kleine duvel toch!
Deze foutjes kunnen sóms tot humoristische gevolgen aanleiding
geven, sóms helaas ook tot minder aangename. Hiervan zijn
vele voorbeelden, doch ze zijn altijd van onopzettelijke aard.
Het komt echter ook voor dat fouten in krantenberichten op
zettelijk worden gemaakt, hetzij, om een reactie van bepaalde
zijde uit te lokken, waardoor een polemiek als zeer gewaar
deerde bladvulling kan ontstaan; hetzij, uit boosaardigheid.
Uw ondergetekende heeft ook wel eens dergelijke opzettelijk
heden gepleegd. Het was kort na 1945, toen de voetbal weer
algemeen ging rollen en ik o.a. als sportverslaggever werkzaam
was.
Het vervoersprobleem was toen nog één van de grote moeilijk
heden, waarmede men te maken had en waardoor b.v. de duur
van een reisje naar Heerenveen, Eindhoven of Den Bosch, in
clusief de uitwerking van het verslag, zo tussen 8 uur 's morgens
en 's nachts 12 uur kwam te liggen.
Om deze vervoersmoeilijkheden zoveel mogelijk te ondervangen,
was het dan dikwijls zo, dat men als verslaggever voor een
drietal kranten tegelijk werkte. Om dit te verbloemen was het
dus zaak de verslagen zo min mogelijk gelijkluidend te maken,
zonder natuurlijk in grote lijnen de werkelijkheid geweld aan te
doen. Ik herinner mij dat ik op een maandagmorgen prompt
werd opgebeld door een hevig verontwaardigde supporter,
wiens club ik had beschreven als „een ineenstortend kaarten
huis". Een verslaggever, die niet eens op de hoogte bleek te
zijn van het feit dat hun vaste keeper niet aanwezig was, doch
vervangen door die van het tweede elftal, was volgens hem niet
capabel een goed verslag te schrijven. De goede man wist na
tuurlijk niet, dat ik dit, toevallig in zijn lijfblad, opzettelijk had
nagelaten te vermelden, om bovenvermelde redenen. De illusie
van de eigen verslaggever moest toen, in die zeer moeilijke
periode, gehandhaafd blijven, wat ik hem natuurlijk onmogelijk
kon vertellen.
Maar slecht waren ze, daar bleef ik bij!
G. J. WIERTZ
23
