ons turks avontuur
WAG0NSLITS//C00K
REIS- EN PASSAGEBUREAUX
Wij schrijven maandag 3 oktober 1966, des morgens kwart voor
acht. Een ontwakend Schiphol, nog wat grauw, als de eerste
spelers en officials zich verzamelen in vertrekhal 3.
Terwijl de voetballers, om beter tegen de luchtreis bestand te
zijn, eerst gaan ontbijten, besteden de overigen hun volle aan
dacht aan de artikelen in de tax-free-shops". Als om half tien
„passagiers voor Istanboel" worden opgeroepen, overheersen
de geel-zwarte kleuren der zakjes duidelijk het Rood-Wit.
Wij (spelers en officials) hadden in de DC 7 van Martin's Air
Charter de gehele staartruimte toegewezen gekregen. Om 10
uur werd gestart voor één van de meest rustige vliegreizen;
circa uur. Het werd al prompt schitterend weer. Vlieghoogte
ca. 4000 meter, met een snelheid van ongeveer 550 km per uur.
Het blijft steeds een wonder: zo'n groot metalen ding, uitgerust
met 4 motoren, dat maar in de lucht blijft hangen; negentig pas
sagiers in de „kist".
Naast bekende sportfiguren als Dick Bessem, Leo Horn, Tom
(Hot-dog) Mulder en Volendam-voorzitter Mühren, noteerden wij
heel wat Ajax-gezichten.
Prettig was ook, dat er velen bij waren, die mij totaal onbekend
waren. Maar hoe kan het anders, als deze mensen uit Eindhoven
en Rotterdam komen.
De Pers was ook zeer ruim vertegenwoordigd. U ziet dus, het
was een sterk gemêleerd gezelschap dat om ca. 4 uur in Istan
boel voet op het vliegveld zette.
Wij werden keurig ontvangen door de president en vice-presi
dent van Besiktas en de heer Kroon (hierover later meer). Na
de douaneformaliteiten te hebben beleefd, vertrokken wij in een
aantal bussen richting Hilton-hotel.
Wij ondergingen onze eerste sensatie: het verkeer in Istanboel.
Het zou mij beslist weinig moeite kosten om hierover, ondanks
de paar dagen, dat ik er ben geweest, een boekje vol te schrij
ven. Een chaotische warboel van oude auto's, vrachtwagens,
bussen, handkarren, paarden en overstekende mensen.
Voorsorteren, richting aangeven, stopteken, zijn woorden die
men daar beslist niet kent! En dan te weten dat er alleen al meer
dan 14.000 taxi's door Istanboel jagen.
Istanboel, een stad met miljoen inwoners. Europees, maar
toch meer Oosters. Zonder echte middenstand: of men is rijk
of men is arm. En deze laatsten zijn verreweg in de meerder
heid, dat is duidelijk te zien. Ruim een uur konden wij dit vanuit
Amstelveen - Arnhem - Bilthoven - Eindhoven
Enschede - Groningen - Den Haag - Haarlem
Hilversum - Nijmegen - Rotterdam - Utrecht
Zwolle
onze bus constateren, des te meer valt het dan op, als je plot
seling een stukje Amerika binnenrijdt. Hilton. Een prachtig ge
legen hotel, met alles er-op-en-er-aan. Zwembad, openluchtthea
ter, schitterende kamers met een enorm uitzicht op de Bosporus
en het Aziatische gedeelte van Turkije.
Na enig heen en weer gedoe waren de spelers en officials
prachtig gehuisvest op de 5e verdieping en gingen wij allen ons
opmaken voor het diner.
De heer Waterman van het reisbureau Wagon Lits/Cook had
alles perfect geregeld en een aparte eetzaal laten vrijmaken
voor de spelers en trainer, waardoor zij van alle drukte en be
drijvigheid in de Hilton-bijenkorf niets bemerkten.
Zo begon het allemaal en zo is het gebleven.
Het zou veel te ver voeren, om u alles te verhalen, maar dat er
ondanks de spanning voor de komende wedstrijd nog wel tijd
was om eens lekker te lachen, zult u wel van mij willen aan
nemen.
Warm was het wel! Volgens deskundigen ca. 10° C boven nor
maal en zulks betekende, dat op dinsdag de temperatuur beslist
boven de 30° lag. 's Avonds wel iets afkoeling, maar tot heel
laat in de avond was een enkel overhemd een heerlijke dracht.
Het grote kamerbalcon noodde dan voor een gezellig zitje en
praatje. Jonge-jonge, wat kan er op zo'n avond worden ge
smoesd!
We leefden intussen naar de woensdag toe. Gelukkig was het
's morgens zwaar bewolkt, hetgeen de temperatuur ten goede
kwam. Om 10 uur kwam het bericht, dat de eerste honderden
bezoekers reeds in het Stadion hadden plaatsgenomen en zulks
terwijl de wedstrijd pas om half vier zou plaatsvinden.
Toen wij om half drie daar aankwamen, bleek de „piste" reeds
voor 80 procent gevuld te zijn. Het is onvoorstelbaar wat een
geluid deze mensen kunnen voortbrengen en daar men tevens
probeerde via luidsprekers enige muziek ten gehore te brengen,
duurde het niet lang of wij Nederlanders waren geheel „duf".
Wij leefden echter helemaal op toen plotseling de gehele be
manning van onze DC 7 de tribune opkwam, gewapend met een
enorme koe-bel en een laken, waarop de dames met lipstick
lieten zien wat Ajax was. Trouwens de overige (enkele honder
den) supporters lieten zich niet onbetuigd met toeters en vlag
gen. Dit kikkerde ons een beetje op en konden we alweer lachen
toen de hel losbrak. En deze brak los. Zodra de eerste shirts
op het veld zichtbaar werden.
De wedstrijd ga ik u niet beschrijven, maar u mag het rustig
weten dat, toen het eindsignaal van de uitstekende scheids
rechter Tinov klonk, waren wij allemaal aan een bad toe.
Intussen had het gejoel plaatsgemaakt voor een enthousiast ge
klap en gejuich voor de overwinnende Ajax-ploeg. Rondom wer
den wij gelukgewenst met de overwinning. Merkwaardig hoe
snel deze mensen van stemming kunnen veranderen. Wij zagen
Ajax-petjes rondlopen, maar het waren de Turken die ze op het
hoofd hadden!
Een glorieus resultaat dus, waarvoor ik in deze regels de dank
van geheel Ajax betuig aan alle spelers, maar zeker ook aan
trainer Michels en aan dr. Rolink en dr. Slikboer, die niets heb
ben nagelaten om hun discipelen in topconditie te krijgen.
De stemming was uiteraard niet minder glorieus en ondanks de
vermoeidheid, die zich van ons allen meester had gemaakt,
gingen wij na een verfrissend bad in Hilton om ca. half acht onze
opwachting maken in een prachtig restaurant aan de Bosporus
even buiten Istanboel, waar ons een voortreffelijk banket werd
aangeboden door het zeer sportieve Besiktas.
8
