om 't goud
Een werd Ene, twee werd Tweeje,
drie werd Drieje, vier werd Vier.
Rangschikt u al uw ideeën
wat dit nu wil zeggen hier?
In groep één namen de Britten
(Engelsen) de beker mee.
Duitsland liet 't niet op zich zitten,
won groep twéé, zij werden Twee.
Portugal, een in de Derde,
werd „dus" Drie, da's doodgewoon.
Russen: Een in Vier zij werden
met hetzelfde machtsvertoon
(6 uit 3) Vier in 'n spektakel
dat niet altijd heeft „geloond",
't Was niet altoos een mirakel
wat den volke werd vertoond.
Weliswaar bestond „den volke"
uit zo'n half miljard per keer.
Da's TOTAAL niet te vertolken:
Driemaal 't aardvolk ongeveer
Mensen van mijn generatie
hebben het nog meegemaakt
(en dat was al een sensatie):
Pathé's Kijkkastautomaat
Weer terug naar Albions velden
waar gespeeld werd én geknokt.
Waar z'elkander ruwweg velden
op een wijs' die 'r niet om jokt.
Waar men 't spel somtijds ontsierde
door een ingemene streek.
Waar vendetta hoogtij vierde
als... de scheidsrechter niet keek.
Met mijn anglofiele inslag
ben ik blij voor Stanley Rous.
Echter, indien ik mijn zin mag
krijgen, is 't met Worldcup „aus".
Doch ik vrees met Groten Vreze
dat mijn stem er een zal zijn
als van dat bekende wezen
dat eens riep in de woestijn.
Als we eerlijk mogen wezen:
Was wie elke vijand sloeg
(deze vraag is meer gerezen)
w e r k e I ij k de beste ploeg?
W e I de, evident en zeker,
best beschermde blééf dus fit.
Rust én veld, ja zelfs de beker
was het langst in hun bezit...
Eigen bed en eigen eten.
Het klimaat, in ruimste zin.
Plus de honderdduizend kreten.
„England" was weer danig „in".
Zonder glans en zonder stuntjes
was 't haast nooit spectaculair.
Maar verzorgd tot in de puntjes.
Ambitieus en steeds met flair.
Evenals bij 't plaatjes maken,
talent-scouting en zo veel,
geldt hier 't ritselen en kraken
van de banknote: COMMERCIEEL!
Wel zeer letterlijk gesproken
staat hier ALLES op het spel.
Elke norm wordt hier ontdoken
of zit minstens in de knel.
Mexico, met hoge kosten
voor d'O.S. thans in de weer,
kon niet dekken alle posten.
En vandaar: Na twee jaar wéér!
Beter, zo niet „öpperbestig"
is voor ons te zorgen dat
het gat wegens '68
wordt gedicht door ieder wat.
Was het niet destijds in Zweden?
Toen, Henk Blomvliet crazy was
van Brazilië, van een Pele
vreugderollend op het gras
In een polemiek, een kleintje,
nam 'k het graag op destijds voor
Good Old England, nee, geen geintje.
En we sloegen beide door.
En al was nu de finale
niet zo schoon en niet zo weids
(hoewel w'al maar méér betalen)
als in 't Stockholm van destijds,
zij was bijna steeds 't aanschouwen
overwaard en bovendien,
onder ons en in vertrouwen:
Minder circus om te zien...
Al met al een heerlijk schouwspel
ook (of juist?) voor wie er niet
zich voelt zitten in de kou wél,
daar hij 't in natura ziet...
Wij van 't thuisfront zijn verschuldigd
heel veel dank en wel het meest
aan hen die reeds zijn gehuldigd
voor dit boeiend voetbalfeest
dat 't, trots alles, is geweest.
A'dam, 30-7-66
B. S. LE MARCHÉ
Pele, niet Henk. De laatste, dit voor de jeugd, eens voet
en honkballer van formaat met d i e anticipatie, dat uit
houdingsvermogen en er-tegenaan-gaan juist zo typerend
voor Engels voetbal.
5
