Gooise Praet... Café Joop Smits Vroeger en nu Wij spraken met Piet van Reenen In de nu al meer dan zestig jaren aan hoogtepunten rijke Ajax-historie neemt de periode tussen 1930 en 1940 een belangrijke plaats in. En de naam, die in dit tijdperk wellicht het meest tot de verbeelding van het voetbalmin- nend publiek spreekt, is die van Piet van Reenen, want hij was het, die als middenvoor ons eerste elftal in die jaren letterlijk van het ene naar het andere kampioenschap schoot. Piet van Reenen was één van die middenvoors, die met het grootste ge mak uit alle standen kon schieten. Links en rechts. Een eigenschap, die veel voetballers nu helaas maar al te vaak missen. Hij was het, die op ons oude veld aan de Middenweg, waar nu riante flatwoningen het beeld van de Watergraafsmeer ingrijpend gewijzigd hebben, vele duizenden voetballiefheb bers menig uurtje van intens voetbal genot heeft bezorgd, want Piet van Reenen was een voetballer, die juwe len van doelpunten maken kon. Vóór de wedstrijd AjaxFeijenoord zit hij tegenover ons in het restaurant. „Als kijkspel is het voetbal er niet op vooruitgegaan" zegt hij. „De techniek wordt tegenwoordig opgeofferd aan het tempo. En vooral de positie van de middenvoor verschilt aanmerkelijk met vroeger". In dit verband valt de naam van K.F.C., dat hij als voorlo per van het stopperspilsysteem in ons land beschouwt. Nu zit goaltj es-Piet, zoals men hem vroeger noemde, pas goed op zijn praatstoel. En dan doet men er goed aan alleen maar naar hem te luisteren, omdat hier een man aan het woord is, die als middenvoor in zijn tijd zeer succesvol met het voet balbijltje gehakt heeft en, nadat hij zijn voetbalschoenen aan de wilgen had gehangen, de ontwikkeling van de voetbalsport op de voet is blijven vol gen. „Tegenwoordig worden de spelers in de watten gelegd. Zij genieten vaak de duurste medische behandeling, die maar weinig werkgevers in het be drijfsleven zich ten opzichte van hun werknemers kunnen veroorloven. Ik herinner mij, dat ik in Zwitserland mijn sleutelbeen brak. Een foto kon er niet vanaf. Daarmee moest ik wach ten tot we weer in Holland waren. Desondanks hadden wij vroeger club liefde. Dat laatste ontbreekt tegen woordig maar al te vaak." Het kan haast niet anders of het be taalde voetbal komt ook ter sprake. Volgens Piet van Reenen is er tussen semi-professionalisme en volledig be taald voetbal niet zoveel verschil, want de meeste top voetballers zijn nu ook onder alle omstandigheden beschik baar. „Wil men in ons land vroeg of laat tot volledig betaald voetbal over gaan, dan dient men het semi-betaal- de-voetbal toch eerst grondig te sane ren. Vooral in de grote steden zullen fusies van clubs dan onvermijdelijk zijn". De mooiste voetbalwedstrijd, die hij in de laatste jaren gezien heeft, was de inter-totofinale tussen Ajax en Feijenoord in het Olympisch Stadion. „Als wedstrijd vond ik deze ontmoe ting boeiender dan het treffen tussen Real Madrid en Benfica" zegt hij. Als vanzelf komt het gesprek op zijn voorkeur voor een bepaalde midden voor. „Als ik een keuze mocht maken, dan zou ik Bleyenberg in het Neder lands elftal opstellen, want hij is beter dan wie ook in staat openingen in een verdediging te maken". Luttele minuten later begon de wed strijd tegen Feijenoord. Een treffen, dat de voetbalgemoederen sinds jaar en dag in beroering brengt. Piet van Reenen kan over dit bij uitstek vader landse voetbalevenement uit ervaring meepraten, omdat hij toen als mid denvoor de toenmalige Feijenoord- doelman van Male vaak kansloos pas seerde met schoten, die insloegen als projectielen. „Vroeger kon je zeggen of Ajax een wedstrijd zou gaan winnen. Nu niet meer" zegt hij, wanneer wij hem de hand drukken. Na afloop van de voor ons teleur stellende wedstrijd tegen Feijenoord moesten we aan zijn laatste opmerking denken, want hij had helaas gelijk. J. H. H. MERELHOF, 25 mei 1963 De vertraging in het verschijnen van ons aller lijforgaan maakt het niet mogelijk ook maar enigszins actueel voor de dag te komen met onze bijdragen. Dit doet in feite de belangstelling afnemen, met dien verstande dat de inhoud van ons cluborgaan qua kroniek na tuurlijk zijn waarde behoudt. Uit deze overweging willen we iets vertellen van de ontmoeting Blauw WitAjax op Hemelvaartsdag 23 mei jongstleden, hoewel we vrezen dat deze strijd in het Olym pisch Stadion dan alweer vergeten zal zijn bij driekwart van onze lezers. We waren echter afgezien van de pret vanuit een sportief oogpunt dermate geamuseerd bij die vertoning, dat we nog in ons zelf moeten lachen als we aan die middag terugdenken. We waren namelijk voor onze entrée a raison van vier gulden terecht gekomen in een 100% pur sang Blauw-Wit gezelschap. En wat dat betekent als de ploeg in de zebra-pakjes zó speelt als tegen ons, dat had u in duidelijk Nederlands (met accentkunnen horen op de duurste plaatsen. De grote opwinding van een lid vrouwelijk corps van onze goe de Stadionclub heeft mij wel hoofdpijn bezorgd, doch het rumoer van af keurig van de handelingen van enkele spelers (we zullen neutraliteitshalve geen namen noemen) van de Stadionclub golfde dermate ruw en hard door de gelederen om ons heen, dat we er versteld van zijn. De mevrouw in wier nabuurschap we ons mochten verheugen vond geluiden te harer beschikking die een dienst doende sergeant bij exercitiemanoeuvres eer zouden hebben aangedaan. Het was ver schrikkelijk. Het was ook continu. Zéér continu. Geen rustpauze vóór de heer v. Leeuwen de jongens naar de thee blies. Mokum is beroemd om zijn volkshumor. De humor was echter galbitter. Waren het nou nog moar koek- kebakkers, maar dat binnen se nog niet eens! De man die volle- ledig weggesnauwd werd was de centervoor. Toespelingen op het eerste gedeelte van diens naam waren niet van de lucht. Alléén de Blauw Wit doelverdediger kon zich in een rantsoen van waarde ring (toch nog!) verheugen. Het is moeilijk om temidden van het tumult van razende, te leurgestelde clubfans zich ,,abseits'' te houden, doch het dient ter ere van het legioen van Blauw Wit gezegd, dat ik ongehinderd kon toezien. Ik zat daar als verloren. Als een verdwaalde! Het rumoer ebde wat af in de tweede helft om bij de derde goal te versmelten in kalm hoongelach, telkens als een poging van de Blauw Witters om er toch nog een goaltje uit te halen mislukte. De wedstrijd en de loei-prestaties gingen uit als de wijd en zijd bekende machtkaars. Het was ook wel hard voor de schare die gelooft in de gestreepte voetbalvrienden van het Olympisch Stadion. VLOKKIE Tijdens de wedstrijd kunnen wij elkaar niet altijd treffen Doch wel na afloop bij v/h J. NORD Linnaeusstraat 79, Amsterdam-Oost PRIMA CONSUMPTIES 11

AJAX ARCHIEF

Clubnieuws Ajax (vanaf 1916) | 1963 | | pagina 11