Gooise Praet...
Café Joop Smits
Vroeger en nu
Wij spraken met Piet van Reenen
In de nu al meer dan zestig jaren aan
hoogtepunten rijke Ajax-historie
neemt de periode tussen 1930 en 1940
een belangrijke plaats in. En de naam,
die in dit tijdperk wellicht het meest
tot de verbeelding van het voetbalmin-
nend publiek spreekt, is die van Piet
van Reenen, want hij was het, die als
middenvoor ons eerste elftal in die
jaren letterlijk van het ene naar het
andere kampioenschap schoot.
Piet van Reenen was één van die
middenvoors, die met het grootste ge
mak uit alle standen kon schieten.
Links en rechts. Een eigenschap, die
veel voetballers nu helaas maar al te
vaak missen. Hij was het, die op ons
oude veld aan de Middenweg, waar nu
riante flatwoningen het beeld van de
Watergraafsmeer ingrijpend gewijzigd
hebben, vele duizenden voetballiefheb
bers menig uurtje van intens voetbal
genot heeft bezorgd, want Piet van
Reenen was een voetballer, die juwe
len van doelpunten maken kon.
Vóór de wedstrijd AjaxFeijenoord
zit hij tegenover ons in het restaurant.
„Als kijkspel is het voetbal er niet op
vooruitgegaan" zegt hij. „De techniek
wordt tegenwoordig opgeofferd aan
het tempo. En vooral de positie van
de middenvoor verschilt aanmerkelijk
met vroeger". In dit verband valt de
naam van K.F.C., dat hij als voorlo
per van het stopperspilsysteem in ons
land beschouwt. Nu zit goaltj es-Piet,
zoals men hem vroeger noemde, pas
goed op zijn praatstoel. En dan doet
men er goed aan alleen maar naar hem
te luisteren, omdat hier een man aan
het woord is, die als middenvoor in
zijn tijd zeer succesvol met het voet
balbijltje gehakt heeft en, nadat hij
zijn voetbalschoenen aan de wilgen
had gehangen, de ontwikkeling van de
voetbalsport op de voet is blijven vol
gen.
„Tegenwoordig worden de spelers
in de watten gelegd. Zij genieten vaak
de duurste medische behandeling, die
maar weinig werkgevers in het be
drijfsleven zich ten opzichte van hun
werknemers kunnen veroorloven. Ik
herinner mij, dat ik in Zwitserland
mijn sleutelbeen brak. Een foto kon
er niet vanaf. Daarmee moest ik wach
ten tot we weer in Holland waren.
Desondanks hadden wij vroeger club
liefde. Dat laatste ontbreekt tegen
woordig maar al te vaak."
Het kan haast niet anders of het be
taalde voetbal komt ook ter sprake.
Volgens Piet van Reenen is er tussen
semi-professionalisme en volledig be
taald voetbal niet zoveel verschil, want
de meeste top voetballers zijn nu ook
onder alle omstandigheden beschik
baar. „Wil men in ons land vroeg of
laat tot volledig betaald voetbal over
gaan, dan dient men het semi-betaal-
de-voetbal toch eerst grondig te sane
ren. Vooral in de grote steden zullen
fusies van clubs dan onvermijdelijk
zijn".
De mooiste voetbalwedstrijd, die hij
in de laatste jaren gezien heeft, was
de inter-totofinale tussen Ajax en
Feijenoord in het Olympisch Stadion.
„Als wedstrijd vond ik deze ontmoe
ting boeiender dan het treffen tussen
Real Madrid en Benfica" zegt hij.
Als vanzelf komt het gesprek op zijn
voorkeur voor een bepaalde midden
voor. „Als ik een keuze mocht maken,
dan zou ik Bleyenberg in het Neder
lands elftal opstellen, want hij is beter
dan wie ook in staat openingen in een
verdediging te maken".
Luttele minuten later begon de wed
strijd tegen Feijenoord. Een treffen,
dat de voetbalgemoederen sinds jaar
en dag in beroering brengt. Piet van
Reenen kan over dit bij uitstek vader
landse voetbalevenement uit ervaring
meepraten, omdat hij toen als mid
denvoor de toenmalige Feijenoord-
doelman van Male vaak kansloos pas
seerde met schoten, die insloegen als
projectielen.
„Vroeger kon je zeggen of Ajax een
wedstrijd zou gaan winnen. Nu niet
meer" zegt hij, wanneer wij hem de
hand drukken.
Na afloop van de voor ons teleur
stellende wedstrijd tegen Feijenoord
moesten we aan zijn laatste opmerking
denken, want hij had helaas gelijk.
J. H. H.
MERELHOF, 25 mei 1963
De vertraging in het verschijnen van ons aller lijforgaan maakt
het niet mogelijk ook maar enigszins actueel voor de dag te komen
met onze bijdragen. Dit doet in feite de belangstelling afnemen, met
dien verstande dat de inhoud van ons cluborgaan qua kroniek na
tuurlijk zijn waarde behoudt. Uit deze overweging willen we iets
vertellen van de ontmoeting Blauw WitAjax op Hemelvaartsdag
23 mei jongstleden, hoewel we vrezen dat deze strijd in het Olym
pisch Stadion dan alweer vergeten zal zijn bij driekwart van onze
lezers.
We waren echter afgezien van de pret vanuit een sportief
oogpunt dermate geamuseerd bij die vertoning, dat we nog in
ons zelf moeten lachen als we aan die middag terugdenken. We
waren namelijk voor onze entrée a raison van vier gulden terecht
gekomen in een 100% pur sang Blauw-Wit gezelschap. En wat
dat betekent als de ploeg in de zebra-pakjes zó speelt als tegen
ons, dat had u in duidelijk Nederlands (met accentkunnen horen
op de duurste plaatsen.
De grote opwinding van een lid vrouwelijk corps van onze goe
de Stadionclub heeft mij wel hoofdpijn bezorgd, doch het rumoer
van af keurig van de handelingen van enkele spelers (we zullen
neutraliteitshalve geen namen noemen) van de Stadionclub golfde
dermate ruw en hard door de gelederen om ons heen, dat we er
versteld van zijn.
De mevrouw in wier nabuurschap we ons mochten verheugen
vond geluiden te harer beschikking die een dienst doende sergeant
bij exercitiemanoeuvres eer zouden hebben aangedaan. Het was ver
schrikkelijk. Het was ook continu. Zéér continu. Geen rustpauze
vóór de heer v. Leeuwen de jongens naar de thee blies.
Mokum is beroemd om zijn volkshumor.
De humor was echter galbitter. Waren het nou nog moar koek-
kebakkers, maar dat binnen se nog niet eens! De man die volle-
ledig weggesnauwd werd was de centervoor. Toespelingen op het
eerste gedeelte van diens naam waren niet van de lucht. Alléén de
Blauw Wit doelverdediger kon zich in een rantsoen van waarde
ring (toch nog!) verheugen.
Het is moeilijk om temidden van het tumult van razende, te
leurgestelde clubfans zich ,,abseits'' te houden, doch het dient ter
ere van het legioen van Blauw Wit gezegd, dat ik ongehinderd
kon toezien. Ik zat daar als verloren. Als een verdwaalde!
Het rumoer ebde wat af in de tweede helft om bij de derde goal
te versmelten in kalm hoongelach, telkens als een poging van de
Blauw Witters om er toch nog een goaltje uit te halen mislukte.
De wedstrijd en de loei-prestaties gingen uit als de wijd en zijd
bekende machtkaars.
Het was ook wel hard voor de schare die gelooft in de gestreepte
voetbalvrienden van het Olympisch Stadion.
VLOKKIE
Tijdens de wedstrijd kunnen wij elkaar niet altijd treffen
Doch wel na afloop bij
v/h J. NORD
Linnaeusstraat 79, Amsterdam-Oost
PRIMA CONSUMPTIES
11