Eigenlijk lag het in mijn bedoeling, boven dit artikel het woordje „Waarom" te plaatsen, doch waar ik al zovele ja ren de „senses" en nonsenses" in ons Ajax-leventje tracht te belichten, zal ik het maar blijven doen zoals altijd, hoe wel het „waarom" er voor mij toch altijd een grote rol in zal blijven spelen. Laat ik dan allereerst nog maar eens beginnen met het grote verschil, dat er bestaat tussen amateur- en betaald voetbal. Wij allen weten dat zo langzamerhand wel, en zijn ook bereid deze uitspraak als gemeengoed te accep teren. Maar beste vrienden, hebben we er werkelijk wei eens over nagedacht en de enorme verschillen weieens eer lijk tegenover elkaar afgewogen? Indien u hierop beves tigend meent te mogen antwoorden, behoort u tot de groep, die durft te erkennen, dat een keiharde politiek maar voor één uitlegging vatbaar is. Of voelt u meer voor die grotere groep, die het principe wel wil aanvaarden, maar toch be reid is tot concessies zoals: „nu ja, die duizend gulden voor dat avondje kan nog wel, of die honderd gulden voor dat cadeautje, of dat tientje voor dat etentje, of desnoods die gulden voor dat borreltje, nou dat moet dan maar als dat niet meer kan dan houdt alles op"?? Kijk beste Ajacie- den, hierin zit het nu juist, een deur kan nu eenmaal alleen maar open of alleen maar dicht zijn, als hij op een kier staat is hij niet meer dicht, en is alles mogelijk. Zaken doen, vooral met het geld van anderen, is zwart of wit denken, en bij betaald voetbal bestaan op dit gebied geen concessies, zelfs al zou men een prima lid meer moeten laten betalen voor een advertentie of voor een reclame e.d. dan heeft hij dit te accepteren of af te wijzen, maar nooit te bekritiseren, want het is gedaan in het belang van de vereniging en dus van iedereen. Ik schrijf dit alles, omdat men de woorden „keiharde zakelijkheid" tegenwoordig overal in het betaalde voetbal tegenkomt. De praktijk is echter meestentijds zo volkomen anders. Als men ziet hoevele clubs al met de bedelnap rond moe ten gaan, kunnen wij ons slechts gelukkig prijzen, dat wij ons nog steeds kunnen bedruipen, maar nooit mogen wij vergeten, dat voetbal als zaak maar een zeer wankele af faire is, en dat juist wij iedere overgehouden gulden als reservering dienen te beschouwen. Regeren is nu eenmaal vooruitzien. Hulp en steun kunnen en mogen wij nooit ver wachten, subsidies zijn wel goed voor ballet- en opera- groepen maar niet voor Ajax. Spelers en vrijkaarten moe ten wij in grote mate beschikbaar stellen, maar hiervoor iets vragen of protesteren levert slechts kritiek en onaan gename brieven op. En bestuursleden, die de puntjes te veel op de i willen zetten, zijn nu eenmaal vervelende kerels. Hopenlijk wilt u het bovenstaande even eerlijk beoor delen als ik meen het te hebben beschreven. Gelukkig draaien we goed en zijn we kerngezond, op de door vorige besturen gelegde hechte fundering kan het huidige bestuur rustig voortwerken, maar wat wel nodig is, is uw steun en bovenal uw begrip. Dat ik tot het schrijven van dit artikel gekomen ben, komt in hoofdzaak, omdat men bij ons altijd bereid is direct in de pen te klimmen bij vermeende misstanden. Over het goede zal men nooit iets horen (is ook niet nodig, daar zitten we nu eenmaal voor), maar waarom wel altijd direct in het openbaar met kritiek, (een enkel telefoontje kan dikwijls al zoveel oplossen). Het enige resultaat hiervan is een langzame uitholling van het bestuursgezag, en dat kan toch nooit de bedoeling zijn. In het laatste clubblad kwam dit weer sterk tot uiting in het artikel over „bepaalde interpretaties van het woord Op het feest van de amateur-voetballers zorgde de band „Ad-dri-jo's" dat de stemming er in bleef 10

AJAX ARCHIEF

Clubnieuws Ajax (vanaf 1916) | 1963 | | pagina 10