Eigenlijk lag het in mijn bedoeling, boven dit artikel het
woordje „Waarom" te plaatsen, doch waar ik al zovele ja
ren de „senses" en nonsenses" in ons Ajax-leventje tracht
te belichten, zal ik het maar blijven doen zoals altijd, hoe
wel het „waarom" er voor mij toch altijd een grote rol in
zal blijven spelen.
Laat ik dan allereerst nog maar eens beginnen met het
grote verschil, dat er bestaat tussen amateur- en betaald
voetbal. Wij allen weten dat zo langzamerhand wel, en
zijn ook bereid deze uitspraak als gemeengoed te accep
teren. Maar beste vrienden, hebben we er werkelijk wei
eens over nagedacht en de enorme verschillen weieens eer
lijk tegenover elkaar afgewogen? Indien u hierop beves
tigend meent te mogen antwoorden, behoort u tot de groep,
die durft te erkennen, dat een keiharde politiek maar voor
één uitlegging vatbaar is. Of voelt u meer voor die grotere
groep, die het principe wel wil aanvaarden, maar toch be
reid is tot concessies zoals: „nu ja, die duizend gulden voor
dat avondje kan nog wel, of die honderd gulden voor dat
cadeautje, of dat tientje voor dat etentje, of desnoods die
gulden voor dat borreltje, nou dat moet dan maar als dat
niet meer kan dan houdt alles op"?? Kijk beste Ajacie-
den, hierin zit het nu juist, een deur kan nu eenmaal
alleen maar open of alleen maar dicht zijn, als hij op een
kier staat is hij niet meer dicht, en is alles mogelijk. Zaken
doen, vooral met het geld van anderen, is zwart of wit
denken, en bij betaald voetbal bestaan op dit gebied geen
concessies, zelfs al zou men een prima lid meer moeten
laten betalen voor een advertentie of voor een reclame
e.d. dan heeft hij dit te accepteren of af te wijzen, maar
nooit te bekritiseren, want het is gedaan in het belang van
de vereniging en dus van iedereen.
Ik schrijf dit alles, omdat men de woorden „keiharde
zakelijkheid" tegenwoordig overal in het betaalde voetbal
tegenkomt. De praktijk is echter meestentijds zo volkomen
anders.
Als men ziet hoevele clubs al met de bedelnap rond moe
ten gaan, kunnen wij ons slechts gelukkig prijzen, dat wij
ons nog steeds kunnen bedruipen, maar nooit mogen wij
vergeten, dat voetbal als zaak maar een zeer wankele af
faire is, en dat juist wij iedere overgehouden gulden als
reservering dienen te beschouwen. Regeren is nu eenmaal
vooruitzien. Hulp en steun kunnen en mogen wij nooit ver
wachten, subsidies zijn wel goed voor ballet- en opera-
groepen maar niet voor Ajax. Spelers en vrijkaarten moe
ten wij in grote mate beschikbaar stellen, maar hiervoor
iets vragen of protesteren levert slechts kritiek en onaan
gename brieven op. En bestuursleden, die de puntjes te
veel op de i willen zetten, zijn nu eenmaal vervelende
kerels.
Hopenlijk wilt u het bovenstaande even eerlijk beoor
delen als ik meen het te hebben beschreven. Gelukkig
draaien we goed en zijn we kerngezond, op de door vorige
besturen gelegde hechte fundering kan het huidige bestuur
rustig voortwerken, maar wat wel nodig is, is uw steun en
bovenal uw begrip.
Dat ik tot het schrijven van dit artikel gekomen ben,
komt in hoofdzaak, omdat men bij ons altijd bereid is direct
in de pen te klimmen bij vermeende misstanden. Over het
goede zal men nooit iets horen (is ook niet nodig, daar
zitten we nu eenmaal voor), maar waarom wel altijd direct
in het openbaar met kritiek, (een enkel telefoontje kan
dikwijls al zoveel oplossen). Het enige resultaat hiervan is
een langzame uitholling van het bestuursgezag, en dat kan
toch nooit de bedoeling zijn.
In het laatste clubblad kwam dit weer sterk tot uiting
in het artikel over „bepaalde interpretaties van het woord
Op het feest van de amateur-voetballers zorgde de band „Ad-dri-jo's" dat de stemming er in bleef
10