A. F. STRIKKERS B0HTHANDEl
Paastrip der Juniores Al naar Wuppertal
Internationaal Jeugd-tournooi van A.D.O.
BONTMANTELS - STOLA'S
(vervolg van pagina 2)
tweede plaats in onze poule te bereiken. Misschien klinkt het een
beetje vreemd, maar dit werd onze beste wedstrijd. Zeker drie
kwart van de gehele speeltijd waren wij in de meerderheid maar
het doelpunten maken bleek ook nu weer een moeilijke opgave.
Jammer was het dat Piet Keizer deze wedstrijd verstek moest
laten gaan, hetgeen de toch al niet sterke voorhoede nog meer
zekerheid deed verliezen. Hoewel W.S.V. soms langdurig met 8
a 9 man in de verdediging „paniekte", zagen wij geen kans te
scoren. Bij een uitval van de Duitsers raakte Coen Post, mede
door een niet bestrafte overtreding van de rechtsbuiten, de bal
kwijt, en het onbenullige trekballetje, dat volgde werd zonder
verweer onzerzijds in het net gelopen. Jammer, maar doelpun
ten beslissen nu eenmaal.
De laatste wedstrijd tegen U.V.S. werd uiteraard een anti
climax. De fut was eruit. U mag driemaal raden wat de uit
slag werd 00.
Totaal doelgemiddelde na 4 wedstrijden. Voor1 en
tegen 2.
De achterhoede, die gedurende het gehele tournooi werkelijk
prima heeft gespeeld zag er als volgt uit: Albert Slager, doel;
Jan Konings en Coen Post, backs; Rob. Roosendaal en Wim van
West, kanthalfs; Jan Veen, spil.
In de voorhoede hebben gespeeld: Cor te Slaa, Eg. Koghee,
Ger Worst, Peter Voogt, Frank Martens, Piet Keizer, Jo
Schipper.
Volledigheidshalve vermelden wij nog dat Tony Smit en Cees
Smit resp. de halflinie en backs assisteerden.
Zoals wij al even hebben laten uitkomen, was het programma
nogal overladen, zodat wij van de stad Wuppertal practisch
niets hebben kunnen zien. Slechts op de terugreis is door de
omgeving getourd 'maar toen was het weer dusdanig slecht dat
wij hiervan niets hebben kunnen zien.
Eindelijk zijn wij, na vele jaren, erin geslaagd in Den Haag
een spelletje voetbal op de grasmat te leggen, Ajax waardig.
Vriend en vijand waren het unaniem erover eens dat de Ajax-
topjeugd in dit internationale A.D.O.-tournooi, het beste spel
te zien had gegeven en moreel als overwinnaar uit het strijdperk
was getreden.
Jong-Ajax, dat gedurende een aantal jaren een min of meer
ondergeschikte rol had gespeeld, ontpopte zich plotseling als
een ware zoon van zijn vader, de landskampioen.
De verrassing begon al toen wij in de eerste wedstrijd moesten
aantreden tegen het sterke Arsenal uit Londen, dat in de com
petitie als nr. 2 achter Chelsea was geëindigd en door een ieder
reeds als finalist was gekwalificeerd. Deze wedstrijd werd door
onze jongens met 10 gewonnen.
Een uur later moest gespeeld worden tegen het sterke Sparta
dat, na een enerverende, op en neergaande strijd eveneens aan
de Ajax-zegekar werd gebonden. Einduitslag 10.
Weer een uur later kregen wij als tegenstander Borussia uit
Dortmund. Hoewel deze 3e wedstrijd niet onze beste was (wij
moesten tussen 1 en 4 uur 3 zware wedstrijden spelen) en bij de
meeste spelers de vermoeidheid zich deed gelden, wisten wij
desondanks de score blank te houden, waardoor wij alleen nog
maar van Feijenoord moesten winnen om de finale te bereiken.
Ofschoon Feijenoord in dit tournooi uiteindelijk geen hoge
ogen heeft gegooid, was het toch een prima technisch spelende
ploeg. De duizenden, die 's Zondagsmorgens om half 12 rondom
het veld stonden, waren in elk geval van 'mening dat deze wed
strijd de finale-wedstrijd had moeten zijn. Twee zeer goed spe
lende technische elftallen, Feijenoord met de minste en Ajax
met de meeste stootkracht; Feijenoord met prachtige combi
naties in de breedte, Ajax met uitstekend voetbal in de lengte
as van het veld. Een verschil in spel-methode dus, die ons uit
eindelijk met 40 deed winnen.
Door dit prachtige resultaat hadden wij dus de finale be
reikt, waarin wij onze krachten zouden moeten meten met het
zeer sterke Monaco, dat in de andere poule als nr. 1 was geëin
digd.
Ruim 10.000 toeschouwers bevolkten de A.D.O.-tribunes, toen
onze jongens, in trainingspakken gestoken, het veld betraden
en zich aan het publiek voorstelden. Toen ons elftal daarna de
trainingspakken uitdeed en voor de fotografen poseerde in hun
prachtige oranje-shirten en dito broeken met grijze kousen,
stegen er uitroepen van bewondering op en hoorde men zeggen
„sjonge, wat zien deze knapen er keurig uit". Dit nu was Ajax
zoals wij het zo graag altijd zouden willen zien!
Deze finale heeft een dramatisch verloop gehad. Monaco
schotelde ons direct al na het begihsignaal een soort voetbal
voor waarvan onze spelers even beduusd waren. Niet alleen
speelden diverse Modagasken bikkelhard, maar bovendien ge
bruikten zij, om in het bezit van de bal te komen, methodes, die
wij in ons nuchtere Holland nog nimmer hadden aanschouwd.
Persoonlijk ben ik er van overtuigd, dat scheidsrechter Leo
Horn het de laatste 10 jaren niet zó moeilijk heeft gehad als in
deze finale. Hij probeerde, door elke overtreding te straffen,
het spel van Monaco binnen de perken te houden en het is zijn
grote verdienste geweest dat hem dit uiteindelijk, althans gro
tendeels, is gelukt. Het was overigens onbegrijpelijk dat deze
Monacospelers hun heil zochten in een veel te hard en onbesuisd
spel, want ze speelden een prima partij voetbal en hadden heus
niet nodig zo ruw op te treden.
Nadat wij binnen 10 minuten een 10 voorsprong wisten te
veroveren konden de Modagasken 5 minuten later door hun
vurig spel de gelijkmaker forceren. Tengevolge van een fout in
onze achterhoede wisten zij zelfs een voorsprong te nemen die
echter door een goed doelpunt van onze kant weer te niet werd
gedaan.
Ofschoon men aan beide kanten nog verschillende staaltjes
van prima voetbal liet zien, bleef de stand 22 en moesten
drie strafschoppen beslissen wie de uiteindelijke winnaar van
dit tournooi zou worden.
Aangezien onze jongens echter zo nerveus waren dat zij er
hiervan geen enkele konden benutten en Monaco de eerste de
beste strafschop in ons doel deed belanden, heeft deze club ten
slotte aan het langste eind getrokken. Een voor ons min of
meer onbevredigend slot, aangezien wij in deze wedstrijd enige
kansen hebben laten liggen die ons dit tournooi hadden kunnen
doen winnen.
Al met al hebben wij in dit sterk bezette A.D.O.-tournooi een
prachtig resultaat bereikt en een woord van hulde aan alle spe
lers, niet alleen voor het vertoonde spel maar bovenal voor hun
goede mentaliteit en hun grote zelfbeheersing in de finale, is
hier zeer zeker op zijn plaats. Jongens, het was keurig, jullie
hebt in dit tournooi onze kleuren met ere gedragen
Ik wil dit epistel gaarne besluiten met niet alleen het A.D.O.-
bestuur en haar Jeugdcommissie hartelijk dank te zeggen voor
de prima organisatie en de grote gastvrijheid die spelers en lei
ders gedurende deze dagen hebben genoten. Maar in deze dank
wil ik tevens de pleegouders in Den Haag betrekken, die al het
mogelijke hebben gedaan om het onze jongens zo gezellig mo
gelijk te maken, hetgeen, naar zij ons mededeelden, volledig is
gelukt. En daarom, A.D.O.-vrienden, nogmaals, namens Ajax,
hartelijk dank en tot ziens!
J JOOP MARTENS.
VALERIUSSTRAAT 190
TELEFOON 725138
6
