tmpresstes
Rivièra
9
jQonderdagmiddag 20 Augustus stonden in het Centraal-Station
een 16-tal rood-witte knapen, met 2 leiders benevens de
familie Roosendaal, bepakt en gezakt met ongeduld te wachten
op het vertreksein naar San Remo.
Nadat de ouders hun jongens nog enige goede raadgevingen
hadden gegeven en ook wij nog enige woorden hadden gewisseld
met de aanwezige Bestuurs- en Commissieleden, de heren Mel-
chers, Elzenga, De Bruyn, Schubert, Smit en Woltering, werd
eindelijk het sein tot afscheid nemen en instappen gegeven en
kon de grootste reis die ooit door een Ajax-jeugdelftal werd
ondernomen, een aanvang nemen.
Kennelijk waren de spelers toch even onder de indruk, o.i.
zeer verklaarbaar. Er waren jongens bij die in hun leven nog
nooit de Hollandse grens gepasseerd waren en thans werden
uitverkoren om zo maar eventjes van Amsterdam via Utrecht-
Arnhem-Emmerich-Keulen-Basel-Milaan en Genua naar San-
Remo te reizen om aldaar in een internationaal tournooi de
kleuren van hun vereniging hoog te houden.
Dat gevoel kun je zo maar niet van je afschudden, hetgeen
ook wel is gebleken toen onze jongens in dat vreemde land tegen
buitenlandse spelers de strijd moesten aanbinden.
Maar laten we niet op de zaak vooruitlopen. We hadden van
te voren afgesproken dat het in de eerste plaats een voetbaltrip
was en dat de vacantie op het tweede plan zou komen.
Aangezien wij ons de gehele tour hieraan streng hebben ge
houden zouden wij ook deze reisbeschrijving willen splitsen en
wij geven u dus eerst een overzicht van onze reis naar en ons
verblijf in San-Remo om u tenslotte iets te vertellen over het
sportieve gedeelte van deze trip. Wij kunnen u echter alvast
wel zeggen dat vooral dit laatste voor ons een openbaring is
geweest en dat wij zeer veel hebben kunnen leren.
Toen de trein dus langzamerhand Hollands dreven achter zich
liet en tussen Arnhem en Emmerich de Duitse grens passeerde,
kon iedereen zijn Nederlands opbergen en zijn Duits te voor
schijn halen, hetgeen voor velen even vreemd was.
Niet echter voor Wim Lindenberg, want als die 5 woorden
zegt in welk land en in welke taal ook, dan lacht de gehele in
ternationale goegemeente, ze begrijpen hem en geven wat hij
vraagt.
De jongens die nog even met Duits wilden wachten zochten
hun heil bijde Bathing-Beauties" van de zwemvereniging
,,De Meeuwen", die onder leiding van Iet van Feggelen-Koster,
enige demonstraties in Rome en nog enige plaatsen moesten
geven en toevallig in onze trein zaten.
U begrijpt, dat al heel gauw de gereserveerde plaatsen onge
reserveerd werden en de Badende Schoonheden en Ajax zich
verenigden/verinnigden. Of ze het met elkaar over zwemmen,
voetballen of over wat anders hebben gehad, weten wij niet; we
waren er niet bij. Maar het schijnt dat de vriendschap heel vlug
tot stand gekomen is, want om half twaalf 's nachts stond de
hele ploeg van beiderlei kunne het ene schone lied na het andere
te zingen.
Na een „hartroerend" afscheid ging ieder weer in zijn eigen
wagen, waar inmiddels de zitplaatsen waren omgetoverd in
slaap- of wel rustplaatsen.
In zo'n (geen slaap-maar) „Liegewagen" kunnen in één
coupé zes man (aan elke zijde drie boven elkaar) liggen en ga
je met een trapje je bed in.
Dat dit voor de jongens een evenement was en het daardoor
ook nog wel even duurde voor het rustig was, laat zich be
grijpen. Vooral ook omdat we na het overschrijden van de
Zwitserse grens om 2 uur 's nachts, na Basel, al heel gauw
geconfronteerd werden met de silhouetten van de grote, mach
tige bergen, bezaaid met duizende lichtjes, hetgeen een prachtig
effect gaf.
Toen we 's morgens om een uur of zeven in de buurt van
Chiasso wakker werden en naar buiten keken zagen we de
wereldberoemde Zwitserse Alpen, waarvan de toppen nog in de
ochtendnevel gehuld waren, in al hun schoonheid.
En wanneer je dan vanuit je kleine treintje naar deze reuzen
opkijkt dan voel je pas hoe nietig een mens is.
Maar wanneer je dan even later weer door de vele, lange
donkere tunnels dwars door deze bergen rijdt, dan realiseer je
je weer, dat het toch mensenhanden zijn geweest die de weer
stand van deze imposante reuzen hebben doorbroken. Inder
daad, machtig en imposant.
Via ChiassoComo en Milaan kwamen we in Genua, welk
traject weer een geheel ander beeld te zien gaf, want hier
kregen wij al een voorproefje van de Italiaanse schoonheid.
Prachtige gebouwen, schitterende kerken. Wanneer wij even
het station van Genua verlaten doen wij dit via een grote,
prachtige, marmeren hal, aan de wanden waarvan een groot
aantal schilderijen van beroemde meesters te bewonderen zijn.
Na een kopje koffie te hebben gedronken moesten wij ons ge
reed maken voor het laatste traject, GenuaSan-Remo, een rit
langs de welbekende Italiaanse Rivièra of, zoals de Italianen
zeggen „Rivièra del fiori" (bloemenrivièra).
En inderdaad, hiermede is niets te veel gezegd want speciaal
dit gedeelte heeft op ons allen een onvergetelijke indruk ge
maakt. Machtig en verbijsterend mooi. Of men nu Alassio, Im
peria, San-Remo en later Ospedaletti, Bordighera of Ventimig-
lia neemt, het zijn alle badplaatsen, zo mooi van aanleg, zo rijk
aan bloementooi, dat men dit alles moet hebben gezien om te
kunnen beseffen dat de benaming „Rivièra dei fiori" bij lange
na niet de verblindende schoonheid van deze kuststrook weer
geeft.
Nog vol van al dit schoons kwamen we dan eindelijk na 24 uur
reizen Vrijdagmiddag om half vier in San-Remo aan waar we
werden verwelkomd door de heer Weilbacher, een der functio
narissen van de organiserende vereniging „Carlin's Boys", die
ons naar ,,Pensione Rosy" bracht alwaar we ons heerlijk konden
verfrissen. We sliepen op de bovenste verdieping hetgeen wil
zeggen dat we naar boven en beneden 144 treden moesten be
lopen. Een uitstekende training!
Na het eten gingen we zo'n beetje op verkenning de stad in;
