Restaurant «De
Kuil»
Van het vierde
Voor een goed diner
oj belegd
broodje
Rembrandtsplein 7
11
EEN JUICHTOON DAVERE LANGS DE VELDEN
Zoals ik u in het vorige clubblad reeds meldde, hadden wij
aan één punt reeds voldoende om ons kampioenschap te kunnen
vieren. Nu trof het ongelukkig, dat wij daarvoor in Utrecht
Elinkwijk 3 zouden moeten bekampen, dat per se deze wedstrijd
moest winnen, wilde zij haar promotiekansen behouden. Nog
ongelukkiger trof het echter, dat niemand de scheidsrechter op
«de hoogte had gesteld van onze en hunne belangen. Om het
modern te zeggende arme man voelde de sfeer niet aan.
Waar dit toe leidde, kunt u misschien reeds voelen, ik voel het
nog aan mijn schenen.
Kortom een bijzonder harde, vaak zelfs gemene, en daardoor
slechte wedstrijd. Wim Meeuwsen opende reeds spoedig de
score met een prima schot. Elinkwijk nivelleerde de score,
waarna wij door een penalty, goed genomen door Wout Pelser,
weer uitliepen tot 21.
Voor de rust bracht Elinkwijk echter de stand weer in even
wicht en kwam zelfs met 32 voor te staan. Een zeer spannend
score-verloop.
Na de rust maakte Hans Dukker na een schitterende aanval
de lang verbeide gelijkmaker. Dat de stand zich hierna niet
meer wijzigde, kunnen wij voornamelijk aan de verdienste van
onze keeper Henk Wenteler toeschrijven.
Vijf minuten voor het einde kreeg Elinkwijk n.l. een penalty
toegewezen en dat betekende toch waarschijnlijk het einde van
ons ongeslagen record en uitstel van het kampioenschap. Henk
dacht er echter anders over en wist de hard ingeschoten bal
meesterlijk uit zijn heiligdom te duiken.
Nadat men hem uit de rood-witte kluwen had bevrijd, bleek
het noodzakelijk hem met enige asperine's weer in zijn normale
doen te brengen. Het eindsignaal bracht ons de bloemen, helaas
geen felicitaties van de Elinkwijkers en deed ons, in de kleed
kamer, harder zingen dan ooit. De juichtoon daverde
Restten ons nog slechts twee thuiswedstrijden.
De eerste hiervan tegen de Vole wijekers 3 leverde ons na een
rustig voortkabbelende strijd een 21 overwinning op. Aan
Volewijckers zijde wist alleen de sympathieke Willie Pattrick
onze keeper te passeren, waartegenover aan onze zijde Cor v. d.
Wal en Wim Starreveld zijn keeper lieten vissen.
Vóór deze wedstrijd werd aan al onze spelers een fraaie bos
rood-witte tulpen overhandigd door de spelers van ons derde
elftal. Een gebaar, dat als spontane verrassing door ons bij
zonder werd gewaardeerd.
Onze laatste wedstrijd was dan tegen no. 2 van de ranglijst
Blauw-Wit 4. En dit was, om het op een langs de platgetreden
paden der sportjournalistieke manier te zeggen, de wedstrijd
van de gemiste kansen.
Rob Dukker spande hierin wel de kroon, door van 2 meter
voor een verlaten goal, de bal, beheerst en stijlvol, over in plaats
van onder de lat te plaatsen.
Wout Pelser, onze penalty-specialist, had daarvoor zijn vaar
digheid op de elf meter gedemonstreerd en Rob Dukker had een
Blauw-Witte verdedigingsfout naar behoren afgestraft, zodat
de rust met een 20 voorsprong inging.
Na de rust liet onze spil Dollée met een fraaie kopbal zien,
hoe men een aanval afwerkt. Helaas echter in eigen doel. Een
tweede ongelukkige „slip of his head" stelde de Blauwwitters
in staat de stand op 22 te brengen. Dromen van kansen wer
den aan beide zijden niet meer benut, hetgeen ons deze compe
titie ongeslagen deed beëindigen. Een fraai succes, waar wij,
spelers van het vierde elftal, terecht trots op zijn, en waarin wij
gaarne onze elftalcommissie en trainers v. d. Veen en Jelles
willen laten delen.
Spelers, die regelmatig uitkwamen voor het vierde, waren:
Henk Wenteler doel, Wout Pelser en Arie de Wit backs, Kick,
Geelhuizen, Lodew. Dollée, Wim Verhoeven en Dick Pauwels
halflinie, Wim Starreveld, Hans Dukker, Rob Dukker, Louk
Goudsmit, Freek Moinat, Cor v. d. Wal en Wim Meeuwsen,
voorhoede.
Rest mij nog slechts onze clubblad-redactie dank te zeggen
vpor de beschikbaar gestelde ruimte, voor de verslagen van
„het vierde" opgetekend, naar waarheid en te goeder trouw
door
CANARD.
SaladesGroquetten enz.
