PERMACEL
VAN DE GRASMAT
in Latijns-Amerika!
l>e voetbalkus
ZELFKLEVEND PLAKBAND
H. A. SMIT
Veluwse Post
I
T
Ik heb lang zitten -peinzen hoe ik dat nu duidelijk moet
maken aan de nuchtere bollebozen van de lage landen
het gewoneaan de zoenerij bij klaarheldere zonne
hemel van mannenonderling! In America Latina
dan op de grastapyten, zodra het bruine geval rechtens
over de doellyn tussen de witte palen is gesnord, nage
staard door een handenwringende en tot wenens toe be
wogen goalie. Zie ik bij ons thuis de vreugde van een
doelpunt afgereageerd door collectieve omstrengeling
van de spelers (dat is ook al wat!!) hoe pover steekt dit
af bij de voetbalkussen, zoals ik deze laatst weer in
Mexico te aanschouwen kreeg.
De fout die de minder warmbloedige noordeling
maaktwanneer hij ziet dat het zoenen regent op de
aangelaten van de spelers na een score, is dat we teveel
denken aan onze tedere kussen op de rose lipjes onzer
geliefden. Kussen behoort zeker tot de aangename be-
wegingssporten en hij die nimmer deze lippengym-
nastiek beoefende is een luiaard! Ga nu niet, hoe zoet
het is ook te denken aan deze actie van innig-verbonden
zijn (hum!), bij zo'n voetbalgezoen denken aan je eerste
kus. Damals! Toen je je opgeheven voelde van de aard-
knikker, in 'n soort trance.
Denk ook niet aan de afscheidskus van Jan Soldaat,
Zondagsavonds even voor het vertreksein van de laatste
trein, waarbij de griet zich moeizaam loswerkt uit de
beklemmingneen dat is er bij de voetbalkus heus
echt helemaal niet bij!
De voetbalkus is niks niet om te lachen!
Noch om er wee van om je Hollandse hart te worden!
Deze groenematten-kus is niets anders als een uit
barsting, een Vesuviaanse vuurvlam, die opschiet als uit
een krater. Men kan die mannelijke lippen-activiteiten
na het maken van een echt doelpunt pas begrijpen wan
neer je iets afweet van de Latijns-Amerikaanse menta
liteit, die geheel anders is als de onze. Men kan ook zeg
gen, dat er iets kinderlijks in zit, doch dat is dan niet
precies het geval. Het gezoen is eigenlijk niets anders als
de uiting van opvliegendheid. Die zelfde spontane reac
tie vindt ge in het boze. De een slaat de ander morsdood,
in een wipje, om een onbenulligheid.
Op de tribunes rond de krijtlijnen in Latijns-Ameri
kaanse stadions kijk ik wel uit om iemand b.v. kwalijk
te nemen, dat hij elke drie seconden gaat opstaan (om
de bal te volgen) en de man zou stomverbaasd zijn, als je
er aanmerking op maakte. Ik ga altijd bij voorkeur
zitten op plaatsen waar het moeilijk is te worden ge
raakt door brandende eindjes sigaret. Ik heb in Argen
tinië twee hoeden verspeeld en kan de hemel danken,
dat mijn colberts gespaard zijn gebleven!
De Latino-Amerikanen zijn recht hartelijk en mede
levend ondanks alles en de zoenerij is één van de primi
tieve, doch onvermijdelijke gevoelsexplosies van de
voetballer ginds.
Overigens vinden we in Spanje dezelfde lippen-acro
batie na het doorboren van het vijandelijke doel en
mogelijk vindt de voetbalkus haar weg reeds naar an
dere windstreken van onze aardhelft.
Vroeger of later zullen we hier in Nederland (daarvan
ben ik overtuigd, gezien de steeds snellere vogels met
stalen vleugels) heel wat Latijns-Amerikaanse voetbal
elftallen zien en ik zal me niet verbazen wanneer Ajax
binnenkort eens op de Mexicaanse en Colombiaanse
(noem maar op) grasvelden aantreedtdan zullen de
gasten op de tribunes ons „kouwe apen" vinden, als
Bleyenberg een gaol gemaakt heeft en Pietje van der
Kuil zich niet aan hem ophijst om hem te kussen
VLOKKIE.
verkrijgbaar
Blank, Gekleurd en
Bedrukt
met Uw firmanaam
en adres
ALB. MAGNUSHOF 8 - AMSTERDAM
TELEFOON 130182
Dorp op de Veluwe - October 1957.
IN MEMORIAM JAN J. GROOTMEYER.
Hoe dikwijls laat ik mijn blik gaan over al die bekende en
vertrouwde gezichten op de Ajax-tribune, met de gedachte
hoevele jaren we nu reeds met elkaar het lief en leed van onze
club delen. En hoe flink we nog zijn, ondanks het gestage
klimmen van de jaren! We denken dan met blijheid in het
hart, dat we steeds weer, jaar in jaar uit, het clubleven mogen
meemaken. Jubilea wisselen elkaar af en hoe kort geleden is
het nog maar, dat we over onze oud-collega en vriend Jan
Grootmeyer in dit blad een paar woorden van gelukwensen
konden richten. Want ook hij behoorde tot die oude eiken, die
weer en ontij trotseren, die de moeilijkheden en aanvallen bij
stormweer afslaan. En met onveranderlijke energie doorgaan.
Dan komt plotseling de slag. De dood heeft weer toegeslagen
en onverwachts. Zo dunnen de gelederen uit en verdwijnen de
oude bekende en vertrouwde gezichten.
Jan Grootmeyer is van ons heengegaan. Een der getrouwen,
die als een rots in de branding heeft gestaan voor Ajax. Zijn
Ajax. Een leven lang. Het was Jan, die ons binnen de poorten
van Ajax bracht en we herinneren ons het élan en de toewijding,
welke hij altijd en overal opbracht voor Ajax, onze kleuren, die
véél, heel veel aan hem te danken hebben.
Jan Grootmeyer heeft ons meegestuwd in enthousiasme voor
Ajax en mocht hij dan soms door scherpte in zijn optreden en
zijn nimmer aflatende zin voor humor wel eens wat te ver gaan,
hij won altijd het pleit. Hetgeen hij opnam zette hij door, waar
van dit, ons clubblad, een sprekend bewijs is. Met wel versneden
pen heeft Jan Grootmeyer vooral ook weer in de laatste tijd
medegewerkt aan het Ajax-blad en deze pennevruchten zijn
dan helaas en wie had dat kunnen denken de laatste bij
dragen, die deze volbloed Ajacied aan de club die hij mede heeft
groot gemaakt kon schenken.
Soms is het moeilijk om de juiste woorden te vinden. Bij een
afscheid voor altijd komen zovele herinneringen tegelijk boven,
dat zwijgen nog het meest veelzeggend is. Nog dikwijls zullen
we aan deze figuur van Ajax echter terugdenken.
Moge hij rusten in vrede.
D. KNEGT.
