„PALERMO"
Veluwse post
Johnny Millstone
José Morena en
Johnny Jordan ii
14
Dorp op de Veluwe.
Februari 1956.
OLYMPISCHE EED!
Het ceremonieel van de eedsaflegging bij de opening van het
grootse, sportieve festijn van de Olympiade was nog nauwelijks
beëindigd en de heilige gelofte van eerlijkheid en fair play,
aan de lipjes van een lieftallige Italiaanse belleza ontvloden
of Italianen, Canadezen, Polen en Tsjechen sloegen elkaar met
de hockeysticks vlot om de oren! Krijsende, ziedende, gillende
toeschouwers rond de lijnen. Politie in actie. Heerlijk, wat?
Welk een waanzin, welk een verguizing al in de eerste
uren van de Olympische gedachte. Geen verbroedering,
maar verloedering. Men stelle zich de contrasten voor: groot
vlagvertoon bij de opening, tranen van aandoening, het ont
steken van de vlam, het hijsen van de Olympische vlag, sym
bool van eerlijke strijd tussen alle volkeren
En dan maar er op los, voor den duivel, fair of unfair! De
gouden plak-koorts heeft de gemoederen aangetast! Wat zou
den die oude Grieken daarvan wel zeggen? Hoe dreunend en
donderend de wagenrennen hoogtepunt van de Olympische
Spelen in het grijze verleden ook geweest mogen zijn, er is
aan de kust van de Peloponnesus kracht en schoonheid gede
monstreerd en de winnaars werden als helden geëerddoch we
hebben nimmer in de klassieken iets gelezen van ontaarding
en verwording, zoals ze blijkbaar in sommige takken van de
moderne sport voorkomen. De sportsman en auteur baron
Pierre de Coubertin, die nu meer dan zestig jaren geleden de
stoot gaf tot het weder instellen van de Olympiades, op mo
derne leest geschoeid, zou als propagandist voor de lichame
lijke (en geestelijke) opvoeding in de sport zijn neus optrekken
voor het gebrek aan zelf-discipline, dat reeds in de eerste uren
van treffen tussen de landenploegen bovengenoemd, afbreuk
deed aan de heilige gelofte
O tempora, o mores!
HARD SPEL OP ONZE VELDEN
Dicht bij huis is het ook geen appelepap. Schrijft de Tele
graaf op 30 Januari j.l.:
„hard spel neemt toe, naarmate de spanning in deze
competitie (bedoeld is de Hoofdklasse) stijgt
en vooral dat „naarmate de spanning enz." is héél bedenkelijk.
Spelers worden van het veld gestuurd, geschorst en daarmede
de stemming op de velden en in de clubs intern geschaad. En
dat komt dan uiteindelijk op rekening van de beroeps-, alias
geld-factor? Natuurlijk, er is wel iets veranderd in de menta
liteit van de spelers individueel. Vóór dat de geldbuidel er aan
te pas kwam, hadden de voetballers twee idealen. De eerste
was dat het spel van bal en palen hun grootste hobby was,
waarin ze zich konden uitleven. De tweede factor was het ge-
Hotel - Café - Bar - Dancing
REMBRANDTPLEIN 40-42
TELEFOON 37329
orkest
m.m.v.
zang
Zondag mat. 4-6.30 uur
noegen in clubverband voor de eer van de kleuren te spelen,
tezamen iets te bereiken, bij elkaar te behoren. Vriendschap en
ontspanning. Talrijk zijn de namen van voetbalclubs, die deze
doelstelling symboliseren.
Maar nu?
Ook de spelers met nog een overmaat aan goede mentale
aanleg, d.w.z. de voetballers die altijd nog het spel voor het
grootste deel „om het spel" spelen, zijn maar mensen. Bij een
dreigende nederlaag zullen die mannen alvast lopen uit te re
kenen, onder het spel door, dat hun zo en zoveel ontgaat
En waar de geldduivel optreedt, daar zakt de moraal. Dat is
een oude leer!
Die hardheid en toenemende ongemanierdheid op de voet
balvelden houden dus verband met het beroeps-element van
het spel? Het is misschien toch te gewaagd om dat te beweren,
doch indien het zo is, dan zouden we uiteindelijk verloren en
niet gewonnen hebben bij beroepsvoetbal. Overigens is het
ernstig, dat spelers zich vergeten, met of zonder geldbuidelen
alléén zeer strenge straffen kunnen hier nog helpen.
De K.N.V.B. moet onverbiddelijk elke speler, de dragers van
het Oranje niet uitgezonderd, die openlijk blijk geeft van een
tekort aan zelfbeheersing binnen of buiten de grasmat, voor
lange tijd verwijderen of geheel uitsluiten, wanneer het ver
grijp dit noodzakelijk maakt. Verenigingsbesturen moeten hier
vóórgaan en de spelers bij de training doordringen van de
plicht, alle mede te werken aan fatsoen en fair play binnen en
buiten de lijnen. De besturen bedenken: een harde hand doch
een lieflijk gemoeddat is nodig in deze ietwat verwarde
tijd.
THIALF versus SOCCER.
Thialf die (tenminste volgens de mythologie) zó enorm snel
was, dat hij eventjes het vuur van de hemel kon gappen en
er mee weg snellen naar de waerelt, die zelfde kuaap zit nu al
bijna drie weken te hannesen en wil maar niet naar de pool-
velden terugkeren. En daar zitten we nu met onze 34 wed
strijden. en de rest, als er b.v. eens na-competities nodig
zullen zijn. Ik denk, dat de vroede vaderen in Den Haag on
danks de twintig graden onder nul wel transpiratie-parelen op
derzelver aangelaten zullen hebben, want natuurlijk loopt het
mis.
Overigens heb ik met belangstelling de commentaren ge
lezen (en afgeluisterd) inzake af te keuren of niet af te keuren
velden, waarbij enkele commentators zich te buiten gaan aan
de volgende these: de heren worden betaald dus laat ze hun
nek maar breken; voetballen op ijs, geen bezwaar. Natuurlijk
niet in deze harde bewoording, maar het kwam er toch op neer,
hetgeen tussen de regels door te lezen was, of hetgeen ge op
tram en in trein kondt beluisteren.
Ons Nederlands klimaat biedt voor meer dan dertig voet
bal-Zondagen alle denkbare risico's. In Latijns-Amerika (Me-
dellin) heb ik een wedstrijd bijgewoond, waarvan ik in een der
vorige nummers van ons clubblad (Modderballet in Medellin)
een beschrijving heb gegeven. Het was voetbal in de modder-
prut. Geen weldenkend scheidsrechter in Holland zou er over
gedacht hebben in zulk een zwijnenpoel te laten voetballen,
om de ontstellend nuchtere reden dat voetbal in een modder
sloot niet mogelijk is. Maar hoe dan ook, men kon niet zeggen,
dat de spelers door het waden in tutti prutti in levensgevaar
kwamen. Het was fantastisch grappig, maar achteraf gezien
bestiaal stom en minderwaardig.
Maar laten voetballen op ijsgrond laat ik liever over aan de
Engelsen, die nu eenmaal vele merkwaardige eigenschappen
hebben, die alle eeuwen door de mensen van het vasteland heb
ben verbaasd. We behoeven ons niet te laten beïnvloeden door
wat in het buitenland geschied en daar als gewoon aanvaard.
Alleen dommen imiteren. Maar boven alles is het mis, om
onze spelers (omdat ze nu een paar tientjes voor hun spel
krijgen) eenvoudig op het ijs te laten voetballen! Sneeuw gaat
nog, als het geen tientallen cm hoog is tenminste, doch laten
we dan geen „voetbal", maar sneeuwpret verwachten! En
onze penningmeesteren kunnen wel inpakken, want behalve
de maniakken komen redelijke voetbal-liefhebbers niet kijken!
Een strop dus voor alle partijen.
Thialf versus Soccer!
Laat onze voetballers genieten van Vorst „vorst" en laten we
in Den Haag het hoofd koel houden. Wat geen kunst is bij min
20 Celsius.
VLOKKIE.
