Met de militaire
voetbalploeg naar Turkije
In de prille ochtenduren van Woensdag vertrok een speciaal
vliegtuig van het militaire vliegveld Valkenburg met bestem
ming Ankara, de hoofdstad van Turkije. Als passagiers voerde
deze Dakota zestien militairen mede, die in het kader van de
internationale militaire voetbalkampioenschappen ons land
zouden vertegenwoordigen.
De eerste dag vlogen we naar Rome, waar we een nachtje
overbleven. Het was daar heerlijk weer en goed toeven. De
volgende dag bracht de oude, trouwe Dakota ons naar Athene,
waar we aanvankelijk na het benzine laden direct zouden door
vliegen naar Ankara, maar de gezagvoerder vond het achteraf
beter ook daar te overnachten, omdat het in die verre landen
altijd nog veiliger is bij daglicht dan in het donker te vliegen en
vooral te landen. Na een Italiaanse nacht dus een Griekse. Ik
kan het U aanbevelen. Vrijdag kwamen we in Ankara aan,
waar het 10 graden vroor. Dat viel niet mee, te minder daar
onze kist niet helemaal „waterdicht" was en de koude lucht
stromingen ons door merg en been gingen. Wij hebben ons
warm trachten te houden door in het vliegtuig een partijtje te
boksen, afgewisseld door enthousiast wuiven naar Turkse scho
nen, die wij drieduizend meter beneden ons meenden te zien
flaneren. Een mens moet wat hebben in de kou, nietwaar
Wij troffen het slecht, dat we Zaterdag en Zondag vlak ach
ter elkaar op een keihard veld twee zware wedstrijden moesten
spelen. Eerst tegen de Belgen de winnaars van het tournooi
en Zondags tegen de Italianen, ook een prima elftal. Tijdens
de wedstrijd NederlandBelgië werden de grensrechters enige
malen bijzonder in verlegenheid gebracht. Het hele terrein is
namelijk omgeven door een smalle, verhoogde drempel, waar
over de krijtlijnen zijn getrokken. Het gebeurde nu verschil
lende malen, dat een naar de links- of rechtsbuiten gespeelde
bal, welke normaal over de zijlijnen zou zijn gegaan, dit in
samenwerking met de drempel halsstarrig weigerde te doen.
De reeds heftig vlaggende grensrechters, die zoals te be
grijpen is een uitbal verwachtten, moesten ten slotte wel
zwichten voor deze „samenzwering", want het publiek en de
scheidsrechter vonden het caramboleren van de bal tegen de
drempel heel gewoon. Na een zeer harde strijd tegen de Belgen
kwam het einde met gelijke stand (11).
Tegen de Italianen stonden we in de tijd van een kwartier
met 30 achter alvorens we enige vat op het snelle spel van
deze Zuiderlingen konden krijgen. Wij hebben gevochten tot wij
niet meer konden, maar verloren niettemin met 53. Zowel
tegen de Belgen als tegen de Italianen heeft onze ploeg boven
haar krachten gespeeld en toch was ze de mindere. Wij zijn nu
eenmaal niet opgewassen tegen deze profs, die zich bovendien
maanden van te voren op dit tournooi voorbereiden en tien tot
vijftien oefenwedstrijden spelen. Hoe pover steekt onze voor
bereiding daar tegen af.
Van Ankara zijn wij naar Istanboel gereisd; negen uur spo
ren. Daar werden wij door een geweldige menigte voor het
station opgewacht. Op advies van de Turkse autoriteiten werd
de bagage bij elkaar gezet en er omheen een ring van spelers
gevormd, ten einde de nieuwsgierige en al te hulpvaardige om
standers op afstand te houden. Ons werd verteld, dat vele van
deze „vrienden" doorgaans vergaten de bagage op de juiste
plaats te brengen!
De Grieken en de Turken hebben zo hun eigen mening over
het vervangen van geblesseerde spelers. Zonder uitzondering
worden er in de eerste helft twee spelers vervangen. Deze ge
beurtenis is een comedie op zichzelf. Tegen het einde van de
eerste helft ontstaat er beweging onder de reserves en twee
van hen maken zich voor de wedstrijd gereed. Daarna krijgen
twee spelers in het veld een seintje van de trainer. Zij raken op
de een of andere wijze geblesseerd, zijn zelfs niet meer in staat
te lopen en worden met een brancard van het veld gedragen.
Twee frisse spelers, vaak de beste troeven, nemen hun plaats in.
Het is per slot van rekening ook een manier.
Wij hebben daar in Istanboel de Turken van de Grieken en de
Belgen van de Italianen en de Turken zien winnen. Tijdens
deze wedstrijden werden er op de tribunes door het publiek
verscheidene vuurtjes gestookt om zich te warmen. Waarom
zouden wij kou lijden, als wij naar een voetbalwedstrijd kijken
voor ons genoegen? zo redeneren de Turken. Hout is er genoeg!
Men is daar nu eenmaal makkelijker en niet zo gauw ge
geneerd. Terwijl de wedstrijd in volle gang was, kwam er een
aantal athleten het stadion binnen. Zij hadden een soort van
Marathon gelopen en kwamen nu, onder luide aanmoedigingen
van het publiek, doodmoe de sintelbaan opgestrompeld. Een van
hen was volkomen uitgeput, maar wilde onder de ogen van de
toeschouwers toch niet opgeven. Ten einde raad stak hij toen
dwars het speelveld over, doch werd midden op het veld ge
troffen door een harde bal. Dit was de genadestoot; hij zeeg
ineen en bleef liggen. Maar van consternatie onder de spelers
of bij de scheidsrechter was geen sprake. Zij droegen hem ge
zamenlijk naar de finish, legden hem daar neer, gingen het veld
weer in, de scheidsrechter nam een „hoogtebal" en de wedstrijd
ging door alsof er niets gebeurd was.
Wij hebben ook nog gespeeld tegen de Fransen ten bate van
het Turkse Rampenfonds. Ook deze wedstrijd verloren wij, maar
hij bracht een flinke som gelds op. De aardschokken kwamen
over ons in de bioscoop. Plotseling kwamen de muren naar ons
toe en we werden door een duizeling bevangen. Er deden zich
gelukkig geen ongevallen voor; na de eerste schrik ging ook
hier het leven gewoon door.
Wij hebben nog vele interessante dingen beleefd en gezien,
maar daar schrijven we misschien nog wel eens later over, om
dat nu de tijd daarvoor ontbreekt. Rest ons nog te vertellen,
dat de Dakota ons weer veilig en wel heeft thuisgebracht.
RINUS MICHELS.,
Door bemiddeling van Pa Michels ontvingen wij van Rinus
bovenstaande bijdrage. Wij hopen, dat dit niet de laatste is.
Intussen zeggen wij beide heren-hartelijk dank. (Red. A.N.)
ADSPIRANTEN-TOURNOOI H.V.V.
Ter gelegenheid van het 70-jarig bestaan van H.V.V. ont
vingen wij een uitnodiging om op 1 September deel te nemen
aan een door „de Leeuw van Wassenaar" uitgeschreven adspi-
rantentournooi
Zoals vanzelf spreekt, hebben wij deze uitnodiging onder
dankzegging aanvaard, zodat onze boys een aardig tournooi te
wachten staat.
