Brief van onze reizende medewerker
Beste Brown,
Is het nu niet mogelijkdat je van die Afdeling Buitenland
iets anders maakt, want nu ik je in Groot-Mokum zit te schrij
ven, voel ik me eigenlijk een beetje in overtredingIk was een
paar dagen in Parijs en vertrek dezer dagen naar Stockholm;
in Parijs geen tijd vanwege de Follies en in Zweden ook niet
vanwege de besognes. Ik hoop echter van harte de Kerstdagen
eens in eigen omgeving te beleven. De lol gaat er wel eens een
beetje af en ik wil per slot van rekening ook wel eens van
dichtbij zien, wat de heren uit Den Haag nu eigenlijk met mijn
belastingcenten uitvoeren.
Bij mijn terugkomst uit de States werd ik blij verrast met
de resultaten van ons eerste. Ik neem nog gokjes aan op ons
kampioenschap; schrijf mij de notering maar even. Dat voor
stel van mij om een enquête te houden, gaat dus niet door.
Jouw stem heb ik niet en bij die verdere 350.000 lieden moet ik
het ook afleggen. Dat spijt mij erg, Brown, maar ik zeg nog
maals, ze hebben er geen bliksem mee te maken. Slechts een
paar honderd brengen de „griffies" in en ik vind dat die nu
maar eens moeten zeggen wat ze willen, aangevuld natuurlijk
met de Bestoeren, die ook alleen maar ploeteren voor een
stelletje ondankbaren, zonder aan potverteren toe te komen.
We behoren allemaal tot de Nederlandse volksgemeenschap,
maar als de vaders van acht of meer kinderen morgen om ver
hoging van kinderbijslag vragen, krijgen ze beslist de stem
men van de vrijgezellen niet mee. Die hebben voorlopig nu
eenmaal geen zin of geen tijd en wensen voorlopig op de vlakte
te blijven (in het nette natuurlijk).
Om mijn brieven niet tot een soort reisbeschrijving te de
graderen, even een paar sportbelevenissen, alleen op voor ons
minder bekend terrein. De Red-Soeks heb ik niet gezien; van
een extra-balletje gooien is dus niets gekomen.
Wel heb ik drie avonden in de Madison Square Garden
doorgebracht; eigenaardig, maar wat ze in dat gebouw uit
voeren is uitverkocht en altijd tegen gezellige prijzen van 4 tot
8 dollar. Rustig blijven Ferryer gaan maar 14 tot 18 duizend
mensen in (dat hangt af van het soort wedstrijd).
Ik zag daar een concours-hippique met alle sterren van Hel
sinki; enorm spectaculair, hoge hindernissen en dit ook voor
lieden met weinig ruitercapaciteiten. Voor sensatie-welluste
lingen zeer bevredigend.
Dan een basketballwedstrijd, de New York Knickerbockers
tegen de Boston Celtics. Ik heb ook eens basketball gespeeld
in het R.A.I.-gebouw, maar deze knapen deden het beslist
beter. Allemaal „kinderen" van een paar meter lang, ver
schrikkelijk snel en handig. Het was vooral ook door het
medeleven van het publiek erg interessant.
Tot slot een ijshockey wedstrijd tussen de New York Rangers
en de Toronto Maple Leafs. Buitengewoon goed en klassen
beter dan hetgeen wij hier zo nu en dan te zien krijgen. Voor
de Ajacieden die wel eens ijshockey in Londen hebben gezien
(weten jullie nog die Wembley Lions?) echter geen extra-open
baring. Het zal wel zo ongeveer één klasse zijn, hetgeen be
grijpelijk is, daar het bijna allemaal Canadezen zijn.
In Baltimore Amerikaans football gezien, dat met ons voet
bal niets te maken heeft. Interessant is behalve de wedstrijd
het gedoe van het muziekcorps en van qen groep jonge meisjes,
die de yells dirigeren. Deze hele entourage uiteraard in club
kleuren. Misschien zit hier iets in voor ons revue-gezelschap.
Heren Boskamp en Roeg, laat Uw gedachten er eens over
gaan!
Ik heb er een paar vrije dagen aan besteed om in een ge
leende wagen naar Florida te rijden. Ondanks speed limits heb
ik waarschijnlijk een paar records op dit traject verbeterd.
Naar Miami ca. 2500 km binnen twee dagen met slechts één
bekeuring (al was dat er dan ook een van 35 dollar) is niet
slecht. Onze toegewezen neger-chauffeur hadden wij maar
thuis gelaten, want in dit vrije land had hij in het Zuiden zelfs
nog geen garage mogen betreden.
Op deze tocht werd het steeds warmer en wij reden langs
katoen, tabak, citroenen en bananen, waarna wij eindelijk bij
de alligators en pelikanen belandden.
Onze gelukkig herrezen vissers wil ik nog mededelen, dat
ik een uitnodiging had om mee op de zwaardvis sen jacht te
gaan. Tot mijn spijt heb ik echter geen zwaardvis gezien, met
uitzondering dan van de aan de wand gespijkerde in het club
lokaal, die na de zoveelste „high-ball" steeds venijniger ging
kijken. De enige echte vissen die ik heb gezien waren een paar
nog niet gestoomde makrelen, die wel erg nietig afstaken tegen
de monsters die mij vooraf een slapeloze nacht hadden be
zorgd.
Als extra-sensatie zag ik nog een autorace tussen tweede
hands gesloten two-seaters. Stel U een sintelbaan voor, zo
groot als de Stadionbaan, zonder verhoogde bochten, en daarin
12 tot 15 wagens op topsnelheid. Het resultaat is gemakkelijk
te begrijpen; botsingen aan de lopende band en hoe meer en
heviger, hoe mooier natuurlijk. De toppunten van de avond
waren een nieuw baanrecord en een wagen die met een af
gereden voorwiel in volle vaart op de op palen gebouwde jury
tent invloog. Hoewel het bouwwerk de botsing prachtig weer
stond, namen de drie juryleden maar het zekere voor het on
zekere en stortten zich met een prachtige zweef duik van het
schavotje in het gras achter het hekwerk. Idiotisme ten top
gedreven, maar ik ben misschien al te veel gedegenereerd,
want in het begin vond ik het toch wel opwindend en amuseer
de mij best. Als ik het nooit meer te zien krijg, zal ik er echter
geen traan om laten.
Beste Brown, nu weet je alles weer zo'n beetje. Het was dan
wel geen sport zoals wij die hier meestentijds bedrijven, maar
het was toch een soort sport, vandaar dat je er toch misschien
nog wat aan hebt.
Ik hoop van harte, dat Ajax het pad der overwinning blijft
volgen en dat ik spoedig weer eens een woordje mag mee
schreeuwen.
All the best, and so long,
JAMES.
(James, je epistel ontving ik op het laatste ogenblik, zodat ik
er geen commentaar op kon geven. Nochtans bedankt! Brown.)
S3
