AJAX - HERACLES Deze fraaie charge van Rinus Michels zou een doelpunt waard geweest zijn, doch de formidabele
kopbal in zweefsprong losgelaten vloog juist over de kruising van lat en paal
Foto: Desmit
is niet aardig van hem. Heeft-ie nota bene pas een gezellig
reisje, plus, plus, achter de rug. Dat moet je als amateur toch
weten te waarderen.
Weet U hoe het er na afloop van de wedstrijd, die ons eerste
elftal in Luik speelde, is toegegaan? Theo Schetters heeft het
ons verteld. Onze ploeg en de leiders der Belgen bleven gezellig
bij elkaar. Aten een stukje en dronken een drankje. Da's
gewoon en logisch. En de Belgische spelers? Daar werd door
de leiding niet naar omgekeken. Even boven komen voor een
koele dronk en een gezellig napraatje was er niet bij. Een bord
je „verboden toegang" hing er niet; was niet nodig, wisten ze
wel. Ze pakten stil hun koffertjes plus wat francskes enne
zeiden elkander amper gedag.
Het schrille contrast, of de voetbal-prof-heilstaat. Er zijn
lieden in ons voetbalwereldje, die daar ook zo vreselijk naar
verlangen.
Hans Boskamp speelde tegen de Denen. Nou, hij doet het niet
slecht, zeiden we tegen elkaar met een tikkeltje trots aan
onze kant toen we naar het verslag van de heer Pagano luis
terden. De volgende morgen vielen we bijna flauw. Met uitzon
dering van één verslaggever, die Hans naar de beste drie Ne
derlanders tilde, bleef er van onze clubgenoot niet zo heel veel
over. Bent U in staat om dit even te wisselen? De Finse ref
floot op Zondag ook goed, maar de volgende dag
Hans, je hebt je cap te pakken, weet zelf wel of je goed of
niet goed hebt gespeeld, dus trek je er geen bal van aan.
Tussen twee haakjes, onze naam als „good losers" schijnt ook
een extra-deuk gekregen te hebben. „Jongens, er flink tegen
aan," lijkt ons toch niet zo'n beste tip. Of het zou als laatste
noodsprong moeten zijn. We lezen nogal veel clubbladen. Bij
A.G.O.V.V. moeten er een paar goede voetballers rondlopen.
MisschienHet zou wel prettig voor het misdeelde Oosten
zijn.
Zeg, héhebt U nog wat van de karavaan gehoord? De
karavaan, die een paar jaar geleden verder trok. 't Was in het
tijdperk van de klungels en mummelende mummies. Er waren
in die tijd een paar heertjes, die er beroepshalve de mond vol
van hadden. Om kracht bij te zetten. De honden blaften.
Men beweert nu, dat de karavaan in een zandstorm of in een
soort mistral is verdwenen. Spoorloos! En de kameeldrijvers...
Vermoedelijk zonnesteek. Er moeten oases zijn, waar men bij
nacht en ontij de honden nog steeds hoort blaffen. Een akelig
gehoor. Om te huiverenO ja, voor we het vergeten; van
de laatste zestien interlandwedstrijden, die het Nederlands elf
tal heeft gespeeld, werden er dertien verloren.
Terwijl we deze kroniek schrijven, vertelt de luidspreker ons,
dat de heer Lotsy de voorzittershamer voorgoed neerlegt. Dat
is niet jammer, maar heel erg. Niemand is onmisbaar, doch de
heer Lotsy zal heel moeilijk te vervangen zijn. De voorzitter van
de K.N.V.B. zal voor dit besluit zijn goede redenen wel hebben
en die moeten wij respecteren. Maar toen de radio ons dan heer
Lotsy's besluit mededeelde, dachten we onmiddellijk terug aan
diezelfde radio, die even vóór de aanvang van de match Dene
markenNederland, dat misselijke, smakeloze liedje „omdat
Lotsy leven moet" presteerde. Laten we hopen, dat dit misbak
sel niet voor de heer Lotsy de deur heeft dichtgedaan.
Jan Potharst, onze oud-aanvoerder van het eerste elftal, is op
hét matje geroepen. In de Emmalaan. De heer Putter, voor
zitter van de onderafdeling (A.V.B.), heeft een sympathieke
speech afgestoken en Jan een bordje overhandigd. Een her
inneringsbordje voor bewezen diensten aan de Amsterdamse
voetballerij. Een beau-geste van dat voetbalbestuur. Jan appre
cieerde èn de speech èn het bordje ten zeerste. Hij heeft het ons
zelf verteld. U weet het dus uit de tweede hand.
Nu we toch over Jan schrijven, zullen we meteen maar even
afscheid nemen.
Twintig jaar geleden schaarde hij zich als adspirant om de
rood-witte vlag. Hij ging de gang die afgebakend is. Via de
