Uit de Pers.
Humor in voetbal.
doch van een bus geen spoor. Men besloot toen maar met
taxi's te gaan, waardoor Volkers, die zojuist met een diepe
zucht de afrekening in ontvangst had genomen, in nieuwe
moeilijkheden geraakte, doch dank zij een zuinige verdeling in
de taxi's, werd ook dit euvel met behulp van de minst be
rooiden verholpen en bereikten allen tijdig het stadion.
Ik zal U niet vermoeien met een verslag van deze wed
strijd; alle kranten hebben er genoeg over geschreven. Onze
jongens hebben hard gewerkt en vooral voor de rust gaven ze
aardig partij, zij het meer door een vrij zwakke defensie, dan
door goed aanvalsspel van de Hollanders. Er zit geen enkel
perspectief in, want ons voetbal wordt en blijft gekenmerkt
door een gebrek aan tempo, bal-contröle, plaatsen, lichaams
conditie en positiekiezen, om over tactische tekortkomingen
maar te zwijgen, een euvel, waaraan de Fransen trouwens
evenzeer leden, naast het onvermogen een behoorlijk schot
te lossen. 52 drukt het verschil wel juist uit, hoewel ik
mij niet aan de indruk kon onttrekken, dat de Fransen zich
niet bovenmatig inspanden en ver beneden hun spelpeil bleven
vergeleken bij de wedstrijd tegen de Belgen.
Even voor het einde van de wedstrijd moest het Ajax-gezel-
schap opstappen, naar men zeide, omdat het vliegtuig eerder
zou vertrekken, doch daar bleek geen sprake van te zijn en
het was slechts een trucje om de bus, diet voor het stadion
geparkeerd stond, voor de afloop te doen verdwijnen.
Ik geloof, dat ik namens allen' spreek wanneer ik zeg, dat
deze Parijse dagen bij allen een aangename herinnering hebben
achter gelaten, waarvoor wij het bestuur recht dankbaar zijn.
Wij hopen binnen niet al te lange tijd op een reprise.
M. MICHELS.
Wij lazen in Het Parool:
„V.U.C.-spelers betalen hun reiskosten.
De „Sportkroniek" deelt mee, dat de tweede elftalspelers
van V.U.C. hun bestuur hebben bericht, dat zij voortaan zelf
hun reiskosten zullen betalen."
Het wachten is nu nog op voetballers, die hun eigen stadion
meebrengen!
Onder „Rode lantaarns bedreigen de voetbalsport", schreef
Het Vrije Volk:
„Al is het voetbalseizoen nog jong, uit alles blijkt, dat het
zwaar zal zijn. Zwaar voor de clubs, van wie er in elke afdeling
twee moeten degraderen en daardoorbijzonder zwaar voor
de scheidsrechter, aan wie dit seizoen bijzonder hoge eisen
worden gesteld. Het aantal spelers, die als gevolg van hard
spel op de tribune zitten (als het „lichte kneusjes" zijn), wordt
met de week groter.
Zie hier de directe gevolgen van de zeer verscherpte „strijd
om het bestaan" en die gevolgen blijven waarlijk niet tot en
kele districten beperkt. De noodzaak van te winnen beheerst
nu het spel. Dq angst voor de degradatie doet zich nu reeds
gelden, terwijl we nog niet op de helft van de competitie zijn.
Men kan het in voetballers respecteren, dat zij bereid zijn
„voor hun club te vechten", maar die bereidheid heeft al tot
heel wat blessures geleid. Daarvoor behoeft het spel nog niet
ruw te zijn, want reeds het nemen van al te veel lichamelijk
risico is voldoende voor ernstige blessures.
Dat de kwaliteit van het voetbal er in ernstige mate door
wordt geschaad, is duidelijk. Goede wedstrijden zijn maar al te
zeldzaam. Nervositeit en geprikkeldheid maken behoorlijk
voetbal onmogelijk. En de scheidsrechters moeten maar zien
wat ze er van maken
Maar ze maken er meermalen ook wat goeds van.
Hier gaat het blad over tot een beschrijving van een der wedstrijden
in onze eerste klasse en vervolgd dan:
Hij heeft die wedstrijd echter niet alleen geleid, hij heeft
hem ook gered. Want het is er bij die gelegenheid heel hard toe
gegaan en zonder het vastberaden optreden van deze referee,
zouden de spelers alleen maar nare herinneringen aan de
match hebben gehad. Om het maar zacht te zeggen
We zullen zulke scheidsrechters hard nodig hebben, als het
in de competitie gaat spannen. Er zijn nu immers twee rode
lantaarns. Onveiliger signaal is moeilijk denkbaar!"
Wie, zoals ik, reeds vele tientallen jaren de ontwikkeling
van de sport van zeer nabij volgt, ontdekt telkenmale weer,
hoe raak en vaak vol humor de uitdrukkingen zijn, waarmede
de jongeren eikaars prestaties beoordelen. Wie wel eens een
plaatsje heeft gekocht op de staan- of jongenstribune van een
voetbalveld, was er bij voorbaat zeker van, dat hij een genoeg
lijke middag zou beleven. Indien het spel hem niet vermocht
te boeien, dan luisterde hij naar de flitsende opmerkingen, welke
de jongens favorieten en tegenpartij toeschreeuwden en die ten
nauwste verband hielden met de al of niet geslaagde „opera
ties" op het terrein. Het is merkwaardig, hoe snel de jeugd
zich de aparte sporttaal eigen maakt en hoe vlug zij zich in
leeft in de problemen, welke de sport beroeren. Laat ik het
populaire voetbal er uit nemen.
Zelf heb ik het spel geleerd op de Amsterdamse klinkers,
waar onze jasjes de goals vormden en het balletje uit een stuk
papier met een touw (en knopen) bestond. Een gummibal was
in die dagen een rijkdom. We kenden slechts één vijand, de
„juut" (politie-agent), die je bekeurde en, wat veel erger was,
de bal in beslag nam. Wat waren wij trots als er1 grote mensen
op de stoep bleven staan om naar het spel van ons, jongens, te
kijken. Een vriendje van me, een kleine handige duvel, was
een geboren voetballer. Hij dribbelde overal doorheen en kon
uit alle standen schieten. Er stond eens een heer met een bol
hoed naar ons te kijken. Hij had kennelijk pleizier in het spel.
Mijn vriendje had weer eens een van zijn handigheidjes ge
demonstreerd en een goal gemaakt. „Bravo," zei de heer op de
stoep. „Goed zo, jongen! Wat wil je hebben? Een reep cho
colade of een kwartje?" Mijn vriendje keek de heer verrast
aan en flapte er toen uit: „De reep, meneer! Als ik het kwartje
aanneem, ben ik een prof!"
Jaren later speelde ik in het elftal van de Hilversumse
H.B.S. We moesten tegen de ploeg van het Baarns Lyceum
uitkomen. Op het laatste ogenblik was onze doelverdediger
verhinderd, strafwerk. Wat nu? We konden niemand meer
bereiken en we moesten op tijd in Baarn zijn. Een van de
jongens uit de klas, die niets voor sport voelde, kwam toevallig
op de fiets voorbij. We klampten hem onmiddellijk aan. Of hij
voor keeper wilde fungeren Ten slotte ging hij mee, al kende hij
het hele spel niet. Met tien man naar Baarn gaan kon toch ook
niet. We werden hartelijk ontvangen. Het terrein was schitte
rend, de doelen keurig verzorgd, zelfs de netten ontbraken
niet. Onze aanvoerder had nog tegen de invaller gezegd: het
enige wat je doen moet, is voorkomen, dat de bal tussen de
palen doorvliegt. De invaller-keeper bracht er niets van te
recht. Het kostte ons in de eerste helft enkele doelpunten.
„Maar man," zei onze aanvoerder in de rust, „je had toch
best die gemakkelijke ballen kunnen houden!" Doodleuk luidde
het antwoord van de invaller-keeper: „Natuurlijk had ik dat
gekund, maar waarom zou ik mij inspannen, als er al een net
is gespannen?"
In de tegenwoordige tijd gaan er alleen maar kenners naar
