Palace - Bar
Meckepleio 16
Haarlem2 - Ajax
Onder leiderschap van vader Schetters vertrok het tweede elftal
op 8 October naar Haarlem voor de wedstrijd tegen de reserves van
onze blauw-rode collega's. Daar wij rijkelijk vroeg bij het prachtige
veld aankwamen, waren onze dames in de gelegenheid de beste
plaatsen op de tribune met hun zitvlakken en -vlakjes te bezetten.
Achteraf bleek, dat wij in elk geval voor deze plaatsen-reservering
niet zo vroeg hadden behoeven te komen, daar ons dameskransje
toch nog genoeg ruimte voor de overige 150 bezoekers overliet.
De spelers verzamelden zich intussen om hun kleine grote leider om
een voetbalpraatje te houden over de hedendaagse voetbal-systeem
problemen e.d. Toen deze staande receptie om half wtee werd be
ëindigd met een „jongensverkleden" was het opmerkelijk, hoe er een
zekere teamgeest was ontstaan, welke later in de wedstrijd zeer
zeker een nuttige uitwerking heeft gehad.
Het bleek al spoedig na het begin van de match, dat de pittige
Haarlem-spelers moeilijke tegenstanders waren. Toch had Ajax het
beste van het spel, vooral omdat onze spelers van achterhoede en
middenlinie resoluut ingrepen en de voorhoede steeds maar weer aan
het werk en aan de bal zetten. Helaas wilde het combineren bij onze
forwards niet erg vlotten, zodat, ondanks ons grotere overwicht, de
rust slechts inging met een 21 voorsprong.
Roozenboom presenteerde en Ter Horst maakte het eerste doelpunt.
In een snelle rush was Roozenboom langs het kalk gesneld, omspeel
de handig het linker-verdedigingsblok, gaf een keurig trekballetje,
onze benjamin Moniat maakte een goede schijnbeweging, liet de bal
voor de nestor van ons team, Ter Horst, lopen en Karei wist niets
beter of slechter te doen dan de bal oerhard langs de verschrikte
Haarlem-goalie te dreunen. Goed bekeken, Moniat! En een prima
idee van onze captain om tg scoren en ons de leiding te geven.
Hoewel de Haarlemmers schijnbaar geen schutter in hun vuurlinie
hadden, slaagden zij er toch in gelijk te maken. Een doelpunt, waar
aan niemand van onze verdedigers debet was, maar uitsluitend de
schuld van een Haarlem-speler, die de bal in ons doel schoot, zonder
dat Leentvaar de bal kon houden. Een vreemd maar waar geval en
gelijk was de stand. Het spel werd wat harder, waardoor nog al eens
botsingen ontstonden, waarbij kneusjes kwamen. Bij een scrimmage
voor de Haarlem-goal bijvoorbeeld, wilde Karei ter Horst een ont
zettend harde rechtse afvuren om ons weer de leiding te geven. Een
der Haarlemmers was hier sterk tegen en dwarsbeende onze captain
zodanig, dat Karei hinnikend ter aarde zeeg en met een pijnlijk ge
zwollen enkel verder moest huppelen. Kort daarna kwamen we toch
aan het ons volgens voetbalrecht toekomende doelpunt.
Door goed doorzetten van onze zeer actieve rechtsbuiten Roozen
boom werd een fout van de Haarlem-verdediging afgestraft en de
stand op 1—2 gebracht. Onze voorhoedelingen brachten nog vele
schone kansen vies om zeep, zodat we gingen thee-en met de weten
schap, dat er nog drie kwartier flinker en tactischer aangepakt moest
worden, wilden we de wedstrijd met succes beëindigen. Na de rust
Vraagt Uw aandacht voor
De verlichte glazen
dansvloer
Enig in Nederland
met le klas Radio-artisten
Geopend van 82 uur
's nachts
ging aanvankelijk ons elftal met de bal in de goede richting, n.l. die
van het Haarlem-doel. Onze rechtervleugel, bestaande uit de beide
vlieggewichten Huis en Roozenboom, weerde zich dapper tegen de
zware jongens van Haarlem. Vooral Roozenboom bracht vaart in het
spel, maar hij had geen succes, omdat zijn spel stierf insnelheid.
De gemoederen in het veld waren intussen nogal wat verhit ge
raakt, in hoofdzaak door het grotere enthousiasme, waarmee werd
gespeeld. De scheidsrechter floot er lustig op los, doch door zijn
uitgebreid commentaar bij de meestal onbelangrijke voorvalletjes,
deed hij het vaak erger voorkomen dan het was. Een en ander werkte
nogal storend op de stemming van de spelers en van het publiek. De
toeschouwers floten zodoende nog meer dan de scheidsrechter. Een
goede beslissing was het echter van de referee, toen hij aan ons een
penalty toekende, omdat een Haarlem-back de bal in het doelgebied
met de hand wegsloeg. Daar captain Karei zich niet fit en verant
woord voelde om de strafschop te nemen, mocht de linkshalf pro
beren de makkelijke maar toch zo riskante taak te volbrengen.
Prachtig zuiver werd de bal in de benedenhoek geplaatst, waar de
keeper echter reeds was heengedoken voordat de bal geschoten
werd. Overnemen. Hevig protesterende en mopperende Haarlemmers.
Met trillende knieën, een bleek neusje en een kromme rug van de
zware verantwoording nam link(s)e Willem zijn aanloop. Opmer
kingen en raadgevingen vlogen zijn ene oor uit, het andere in. Een
schoteen gil ergens op de tribune en de bal was meters naast de
goal. Onze ogenschijnlijk droge, ijskoude, maar toch goedwillende
linkshalf was van de kook. Zo ziet U, dat zelfs de linkshalf van
Ajax 2 een penalty kan missen. Het is (met Uw permissie) tenslotte
ook maar een mens, al is het misschien een rare.
Erger was het echter, dat ons team door deze pech dermate ge
demoraliseerd was, dat de Haarlemmers weer hoop, moed en nieuw
vuur in hun spel brachten. Onze verdediging kreeg het zwaar te
verantwoorden. Tonny Jansen blonk daarbij bijzonder uit door zijn
prima (op)stopperen. Ook onze beide backs, Frits en v. Mourik lieten
zien, dat ze wel een stootje konden hebben, al leek Ger op de linker
backplaats ietwat onwenniger en niet zo frank en vrij te spelen als
wanneer hij rechts staat te opereren.
Het werd een spannende strijd. Beide teams waren bijna om beur
ten in de aanval. De Haarlem-aanvallen waren echter gevaarlijker en
liepen gesmeerd, terwijl onze forwards niet zo doortastend deden.
Onze vlijtige en kwieke middenvoor Moniat had het lang niet een
voudig tegen de weliswaar niet grootse, maar wel grote stopperspil.
Het lukte onze aanvalsleider dan ook niet, de aanval te leiden. Vol
gend keer gaat het beter. Haarlem gaf het niet op. En, hoewel na
tuurlijk zeer spijtig voor ons, slaagden ze er toch in, doch nu ver
diend, gelijk te maken. Een waarlijk prachtig schot deed, onhoudbaar
voor Bep, en onder luid gebrul van de Haarlemmers, het net en onze
zenuwen trillen.
Maar toen bleek, dat we nog genoeg reserve onder onze reserves
hadden. We speelden nog leeuwiger dan rood-witte leeuwen. De twee
linkse Kareis, Blitz en Ter Horst, combineerden prachtig door de
Haarlem-verdediging, een voorzet van Blitz volgde en Wim Huis
scoorde, zwaar gehinderd, ons derde doelpunt, 23. Wel werd er door
de Haarlem-grensrechter e.a. heftig geprotesteerd dat de speeltijd
reeds was verstreken, maar volgens de scheidsrechter was er nog
anderhalve minuut te spelen. Juichend werd Wimpie omhelsd en
zo op zijn markante schouders geklopt, dat het niet te verwonderen
was, dat hij de resterende minuten niet meer meetelde. Maar wat
niemand meer had verwacht, gebeurde. Ruim drie minuten, let wel,
drie minuten, nadat Huisie ons de leiding had gegeven, volgde een
voorzet van de Haarlem-linksbuiten. Onze hele verdediging, inclusief
Leentvaar, sprong naar de bal. Zo groot was de ijver van onze
jongens om geen doelpunt meer toe te staan, dat ze gevieren sprongen
maarmis en de Haarlem-middenvoor kopte achterover de bal in
het verlaten doel, 3B. Na deze springerij bleef Bap Frits met een
bloedende neus liggen en moest hij eerst besponsd worden, alvorens
we mochten aftrappen. Enige seconden daarna blies de scheidsrechter
voor die dag zijn laatste adem door zijn fluit uit. Het was een harde,
maar toch faire match geweest. De eindstand gaf de juiste ver
houding weer. Hoewel wij over het geheel iets sterker waren, mogen
we niet ontevreden zijn, al was het alleen maar, omdat de referee
twee keer niet zag hoe Bap Frits de bal uit ons doel sloeg. Dit waren
enige kleine bijzonderheden over de wedstrijd Haarlem 2Ajax 2,
beknopt aan U voorgedragen door,
FOX.
