een Limburgia-speler bekijken
Foto R. v. d. Randen
AJAX - LIMBURGIA 0-6
Doelman v. d. Pol „hangt" aan de bal. Van der Hart, van Mourik en
de stunt met alle aandacht.
de voeten en kanjerde tegen de paal. Van Dijck eindelijk
schoot de terugspringende bal in. (02).
In de 16de minuut van de tweede helft volgde dan dat
zeer fraaie doelpunt, dat een Drager in internationale
vorm toonde. Toen hij de bal vrij voor doel kreeg toege
speeld en heel de Maurits-verdediging stokstijf staande de
voltrekking van het vonnis afwachtte, talmde Drager juist
dat deel van een seconde, dat Mol de kans gaf door uit
lopen het schootsveld van Drager te verkleinen. En juist
dit werd zijn ondergang: een volmaakte boogbal verdween
in het doel. Mol kon de bal nog juist met zijn nagels be
krabben! (03).
En ook het vierde doelpunt enige minuten later kon Mol
nog juist even aanraken, maar niet keren. Het was Stoffe-
len, die met heel zijn middenlinie binnen het Maurits-
doelgebied opereerde, die uit een prachtige combinatie van
Fischer en Van Dijck dit doelpunt maakte (04).
Ajax was toen allang aan zijn demonstratie-voetbal toe
en er werd zo verschrikkelijk op Maurits' doel gekogeld,
dat Mol er moedeloos van werd. Ook al had hij sneller ge
reageerd, aan dat keiharde schot van Brokman in de 40ste
minuut was niets te doen geweest. Maurits was vernieti
gend verslagen. (05).
Kijk, dat was een best afscheid geweest, maar als je alles
vooruit weet, ga je rustig zitten voor je valt. In ieder geval,
voor Gerrit is het dan finis. Een vol stadion heeft Koolhaas,
hem zien weg speechen. Een zilveren sigarenkist kreeg Gerrit
mee. De voorzitter van Limburgia wilde ook niet achter blij
ven en kwam met prettige woorden en een mijnwerkerslamp
plus inscriptie. De voorzitter van Blauw-Wit stapte toen ook
naar voren, sprak heel sympathiek en schonk een paar zilveren
Blauw-Wit manchetknopen. Zestigduizend lieden klapten hard,
elf mijnwerkers gaven Gerrit een stevige hand, toen nog ander
half uur voetbal, een dinertje in ons stadion (we zijn er niet
bij geweest) en ,,er hangt een voetbal-uitrusting aan de muur".
We hebben gelezen van de huldiging van Limburgia. Wat
zijn wij Westerlingen toch eigenlijk een ,,dooie-vissies-eters".
Als wij kampioen worden, dan zeggen we „nou, wel weer leuk
hè". Gaan met zo'n man of zestig, zeventig een uurtje aan
tafel zitten tenminste, als je wordt uitgenodigd eten een
hap, drinken een glas, horen wat speeches aan, zingen bij een
slag- of trekpiano een lied en gaan dan in Kras luisteren wat
officials over ons te vertellen hebben. Als het niet tegen loopt,
zijn we om elf twaalf uur midnight al weer lang en breed
thuis. Die knapen uit Limburg doen het even anders. Als ze
op het punt staan om kampioen te worden, beginnen ze met
de gehele familie mee te brengen. Daar heb je al een kwart
stadion voor nodig. Voor het spul begint is er al feest in de
hut. Dat is goed bekeken, want mocht je verliezen, dan heb
je toch van te voren lol gehad en dat kan niemand je meer
afnemen. Win je, nou dan heb je dubbele gijn. En gijn en
Limburg zijn synoniem. Voelt U de fijne nuance?
We mogen die Limburgers wel en al hebben ze dan een diepe
deuk in ons Ajaxharrias geslagen, we gunnen hun het kam
pioenschap en al de gijn en voetbalvreugde wel, temeer daar
ze beloofd moeten hebben ons van de winter een extra portie
kolen te zenden. Limburgianen, daar houden we het dan maar
op en van deze plaats nog eens hartelijk gefeliciteerd.
