VERHOOGT thans UW RANTSOEN met COKES!
Brandsionenhandel Slechts 15 cent duurder per H.L.
BuPffCPS CD Hageman Govert Flinckstraat 336 - Tel. 24613 - Amsterdam-Z.
deuntje meebliezen en Gerrit Beumer zich door vele moeilijk
heden heen sloeg, bovendien ook Stoffelen van stond af aan de
koe stevig bij de horens vatte, kregen de blauw-witten geen,
wat men noemt, daverende kansen.
Ook aan de andere kant hingen de kansen niet als druiven
trossen aan de rank. Er waren er enkele, die Drager, Brok-
mann en Michels trachtten te realiseren, maar, öf zij zochten
het doel, waar het beslist niet stond, of de Heerenveenster
doelman hield er een bezwerende hand voor. Gé van Dijk, die
de eerste minuten aardig draaide, raakte toen ineens van slag
af, wat betekende, dat het bij ons op de linkervleugel niet
meer vlotten wilde. We zakten wat af, met gevolg, een sterk
aanvallend Heerenveen. Er kwamen in de buurt van ons doel
situaties voor, die bepaald penibel waren en de harten der
blauw-wit supporters sneller deden kloppen. Een doelpunt leek
binnen het bereik van hun favorieten en misschien eerder dan
zij verwachten, viel het schot, dat hen deed opveren. Na een
afgeslagen aanval kwam de bal terecht in een ruimte, waar
geen Ajacied stond. Wel de Heerenveen-speler Jonkman
die meteen de bal onder controle had en van verre afstand het
ronde geval langs v. d. Pol dreunde. Dat was dus 01 voor de
Friezen, die, begrijpelijkerwijze, hun vreugde niet onder stoelen
of banken staken. Niet ontmoedigd, speelden Stoffelen en zijn
mannen verder, doch geen moment bereikte het spel van onze
jongens de hoogte, als bijvoorbeeld tegen H.B.S. Wel kwamen
zij vaak genoeg in de buurt van Veenstra, maar gevaarlijk
waren zij slechts zelden. De voorhoede van Heerenveen des te
meer. Steeds ging de bal naar speerpunt Brandsma, die als een
jachthond het bruine geval nazette, maar steevast v. d. Hart
op zijn weg vond en dan tot de ontdekking kwam, dat Cor nu
ook niet bepaald een jongen is, die zich zo maar van de sokken
laat lopen. Onze spil bleef de baas en verzuimde daarbij niet,
met stevige trappen opruiming te houden. Zonder reden tot
juichen haalden we de rust, waarin iedereen het met iedereen
eens was, dat de mannen uit het heitelan hun voorsprong ver
dienden en onze kansen wel niet verkeken waren, maar toch
laag genoteerd stonden. Voetbal is echter een raar spelletje,
daar zijn we het zo langzamerhand allemaal over eens en
dat een match pas verloren is als de laatste fluitsolo heeft
geklonken, is ook geen nieuw evangelie. Michels dacht er
natuurlijk precies zo over en begon dingen te doen, die ver
dacht veel naar doelpunten riekten. Ach, U kent dat wel van
hem. Van die korte, driftige dribbles, van die uitgekookte
kopballetjes en van die pittige, flitsende schoten. Ze kwamen;
van zijn voet en van zijn hoofd. In het begin sorteerden ze
nog geen doeltreffend effect, dreigden alleen; maar toen 't
was al vèr in de tweede helft Los een erg kalm doende
Fries de bal voor z'n neus wegkaapte en in razende ren naar
Veenstra spurtte, kwam dan het moment van Michels. Hij
had gezien wat er ging gebeuren, was, toen Los' voorzet naar
het Heerenveen-doel zeilde, op het juiste ogenblik ter plaatse
en sloeg met zijn hoofd de bal naar Brokmann, die de knikker
meteen over de pet van de verbouwereerde Veenstra onder de
lat kogelde (11). Friesland lag uit het lood en Ajax voelde,
dat het kon en vond het verstandig om meteen door te gaan.
De combinaties tussen Van Dijk en Drager werden weer
soepel, Guus draafde steeds sneller langs het lijntje en aan
de overzijde ratelde het applaus ten faveure van MichelsLos.
Heerenveen kwam in de Ajax-greep, sloeg wanhopig terug,
bracht het wel tot Stoffelen, Van der Hart en v. d. Hoeven,
die zichzelf teruggevonden had, maar verder kwamen de
mannen van us Abe niet. Ook al niet, doordat Potharst zich bij
onze halflinie had aangesloten. Steeds dirigeerde dit viertal
de bal naar het blauw-witte doel, waar, tien minuten voor het
einde, Michels het gat vond, dat plaats liet voor een vol
treffer. Nou, toen was het bekeken (21). Abe dacht nog even
link te zijn door rap naar de voorhoede te verhuizen, doch
deze omzetting had weinig of geen betekenis met betrekking
tot de uitslag. Die stond reeds geschreven. Met 21 kwam dus
onze eerste overwinning in het tournooi der kampioenen.
Vraagt men ons, was zij verdiend, dan moeten wij die vraag
met, neen, beantwoorden. Een gelijk spel was o.i. een ruime
beloning geweest. Maar, zoals reeds gezegd, voetbal is een
heel raar spelletje en onze eerste onverdiende nederlaag is
lang, heel lang geleden reeds geschiedenis geworden. Aldus
naar waarheid opgetekend, 2 April 1950. Deurwaarder, vol
gende zaak, 23 April a.s. te Enschede.
Enschedese BoysAjax 02.
Van der Pol, Potharst, Beumer en Van der Hart in topvorm,
een doelpunt van Los en één van Fischer, ziedaar de grond
slagen van onze twee nul overwinning op de Boys uit
Enschede. Het zag er de eerste twintig minuten niet naar uit,
dat onze tweede zege in de kampioensronde een feit zou wor
den. Immers, de Enschede-ers waren in sneltreinvaart gestart,
brachten de bal met harde lange trappen naar ons doel, waar
Van der Pol maar meteen naar kon gaan grijpen. Hij deed het
goed en afdoende, doch zou toch de bal een paar maal uit zijn
net hebben moeten halen, als een Boys-speler met vreselijke
haast, een gapend doel niet over het hoofd had gezien. Over
zoveel sympathie voor onze doelman mochten we natuurlijk
niet mopperen. Los deed het in geen geval, vond het zelfs zo
charmant, dat hij ineens langs de Enschedese defensie stoof
en de bal in het net joeg. (01). Of de groen-witten, op hun
beurt, dat nou ook zo leuk vonden, laten we in het midden.
Die grap van Los gebeurde echter pas drie minuten voor de
rust, zodat de tijd, die lag tussen het Boys-offensief en de goal
van onze rechtsbuiten, door beide partijen in heftige duels be
steed is kunnen worden. Dat is inderdaad gebeurd, waarbij de
Enschede-ers de meeste- en de beste kansen kregen. De hard
heid van hun schoten was meer dan voldoende, maar hun rich-
tingsgevoel kreeg een cijfer, dat een schooljongen niet graag
op zijn rapport heeft. Van der Pol echter, kon zijn rapport over
deze eerste uit-kampioenschapswedstrijd, juichend boven zijn
vechtpet zwaaien. Hij deed soms niet van geluk gespeend
heel knappe en moedige dingen en voorkwam met „er-een-
been-of-een-heup-voorzetten", dat de Boys-supporters op hun
hoofd gingen staan. En wat deed onze voorhoede in die pe
riode, zult U misschien vragen. Wel, dat was nu niet direct
een stuk voetbal „uit-die-goeie-oude-tijd". Fischer speelde voor
Drager, wat op de linkerkant van een voetbalveld, beslist uit
elkander te houden is. Bruins trad op voor Van Dijk, wat even
eens met analogie niets te maken heeft, waarmede we maar
zeggen willen, dat Enschede een linksboffie had. De twee G's
probeerden het op de manier, die de afwezige andere twee G's
maar zelden preferen, wat voor Brokmann de zaak niet dui
delijker maakte. Michels, die zijn partner Los meestal ver ach
ter zich wist, ging toen maar lange dribbles produceren, waar
op tenslotte een derde of vierde Enschede-er wel een antwoord
had. En als we er dan nog verder bijvertellen, dat een paar
schoten van Bruins over de lat vlogen, Michels door talmen
een kans verloren zag gaan, weet U zo ongeveer waarom het
tot vlak voor halftime moest duren, eer Los in vrolijke stem
ming naar de middenlijn terug kon rennen.
Onmiddellijk na de rust kwam Enschede bij Van der Pol, die
een doublet uit zijn doel mocht houden, waarmede onze doel
man nogal moeite had, maar dit karwei toch succesvol op
knapte. Stoffelen vond het toen hoog tijd worden om Fischer
eens heel hard te laten tippelen. Gerrit trapte erin, draafde op
ouderwetse Fischer-manier naar doelman Koper, die onder
delen van seconden later het geluid hoorde van een bal, zich
zengende aan touwwerk. Dat was dus twee nul en de genade
klap voor een ontgoocheld Enschede. Onze ploeg kon gaan bor
duren en weven. U weet wel, van die mooie figuren uit het
boekje voetbalpatronen. Van der Hoeven en Stoffelen, die voor
de rust niet zo erg zuiver op elkander waren afgestemd, zet
ten de eerste steken op en ons aanvalsquintet maakte het
werk af, of beter half af. De franje werd vergeten en zo bleef
het bij 0—2. Een uitslag, die in de laatste minuten nog in ge
vaar kwam, doordat de Enschedese Boys het nog even gingen
proberen. Van der Pol hield al plukkende en duikende zijn doel
schoon, waarbij Potharst, Beumer en Van der Hart natuurlijk
niet stonden toe te kijken. Zonder tegenpunten kwamen we er
onder uit, wat onze collega's uit de kampioenscompetitie deze
Zondag niet konden beweren, hetgeen het standenlijstje dui
delijk aangeeft. Twee gespeeld, twee gewonnen; hallo, mannen,
er zit perspectief in. Zondag a.s. komt onze naaste buur Blauw
wit. Hoe denken jullie er over? BROWN.