landse dames aan, mejuffrouw Meeuwsen en Posthuma, en een
heer, die naar de naam van Ringelberg luistert, ook een Hol
lander. Ze hebben de buitengewoon aardige attentie gehad, te
onzer ere in de ontbijtzaal van ons hotel een mooie bloem-
versiering aan te brengen, alsook een Hollandse vlag en als
men nu weet, dat een eenvoudig tulpje of gladiool minstens
vijf kronen (dat is dus 2.per stuk kost, hebben ze hier
aan een aardig kapitaaltje besteed. Natuurlijk worden ze door
ons hartelijk bedankt, en we hebben er de dagen, die wij hier
doorbrachten, drie enthousiaste supporters bijgekregen. Het
is dan ongeveer vijf uur in de morgen, als we enige uren pro
beren zullen wat te gaan slapen, maar donker is het nog niet
geweest. Een vreemde gewaarwording, hoor, geen schemering
en geen duisternis, dat kan ik U verzekeren.
De volgende dag gaan we al vroeg de omgeving verkennen,
de stad valt ons niet erg mee, we hadden hier zeker meer van
verwacht. Maar hierover later meer. Om twaalf uur is er
in ons hotel een bijeenkomst van alle IJslandse voetbal-offi
cials, de pers en Ajax en we zitten aan een feestlunch, waar
Ajax op de meest vleiende wijze lof wordt toegezwaaid. Onze
oren tuiten er van, de pers schrijft en noteert. Deze heren
moeten de indruk krijgen, dat Ajax momenteel voetbalkam
pioen van Europa is en alle spelers worden geïnterviewd. Voor
al Stoffelen en Drager krijgen een extra beurt, maar dat is
hun best toevertrouwd en ze slaan zich hier doorheen als film
sterren, die een jaarsalaris met minstens zes nullen erin
toucheren. Volkers geeft hierna nog even het Ajax-racket
dat het davert en het gehele hotel staat ademloos toe te luis
teren. Het is in één woord af en we are the head of the papers.
's Middags gaan we het veld even verkennen maar dat loopt
op een geweldige desillusie uit, want.... er is geen sprietje gras
op te bekennen. Sintels, sintels, sintels, anders niets, kei en
kei hard, op een stadion, waar ongeveer tienduizend bezoekers
Geysir, de grootste spuiter op IJsland.
Indien U op school geleerd hebt dat Columbus Amerika ondekte,
dan werd U verkeerd voorgelicht, aangezien „Een IJslander"
Eiricsson, Amerika reeds in 930 ontdekte.
een plaatsje kunnen vinden. We vernemen, dat er vier voet
balclubs te Reykjavik zijn, die allen op dit stadion moeten
spelen. Hoe ze dit redden met hun lagere elftallen, is ons dan
ook een raadsel. Toch wordt het een gezellig train-uurtje, ook
al stuitert de bal geweldig, maar een lekker bad doet won
deren en na afloop hiervan gaan we de omgeving eens wat
beter verkennen. Dat valt mee en tegen, het natuurschoon is
er groots en machtig, rondom duiken besneeuwde toppen van
bergen op, en de haven is met haar talrijke en vreemde sche
pen een sprookje van schoonheid. Bedenk, dat bijna alles, wat
het land nodig heeft, moet worden ingevoerd en men behoeft
heus geen econoom te zijn om te weten, dat dit met de nodige
moeilijkheden gepaard gaat. De enige belangrijke uitvoer, die
hier tegenover staat, is vis en al zal dit natuurlijk altijd een
veel-begeerd artikel blijven, toch is de vraag hierna niet meer
zo willig en aan grote schommelingen onderhevig. De lonen
zijn hier schrikbarend hoog, een werkman, die hier Kr. 500
per week verdient (dat is, daar de IJslandse Kroon op 0.40
staat) in onze valuta dus 200.is héél gewoon, maar hier
tegenover staat, dat alles er geweldig duur is. Een paar zéér
slechte schoenen kosten hier 60.een costuum 500.
sokken 8.en zo alles naar evenredigheid. En we schrikken
toch even, als we in een doodgewone cafetaria voor een ge
bakje en kopje koffie 2.moeten betalen. Het is bij de
wilde spinnen af. Een kruik Bols staat geprijsd voor 80.en
een doosje slechte Amerikanen 2.20. Nee, voor een toerist
is het niet bepaald een luilekkerland, en wij lopen eerlijk ge
zegd allemaal een beetje te piekeren, dat we voor onze 30.
aan IJslandse kronen, die wij bij Volkers van de Nederlandse
regering mochten omwisselen, ook niet het kleinste cadeautje
voor onze vrouw of meisje, vader of moeder zullen kunnen
kopen. Want voor een doodgewone ansicht met postzegel,
moet men hier 0.80 neertellen en voor een brief 1.20 aan
porto offeren. Maar voetballers piekeren nooit zo lang, we zijn
