5
De Zweedse hoofdklasser „Kamraterna" verloor van Ajax met 3-2.
stond vanaf de eerste minuut zo indrukwekkend te voetballen,
dat wij een heel bekende oud-international hoorden zeggen:
„En dan te bedenken, dat ze een spil voor het Nederlands
elftal zoeken." Een heel rake opmerking, doch Cor is jong en
kan nog veel leren. De Italianen, die enige prachtig gebouwde
athleten in de gelederen hadden, trapten in alle standen
behoorlijk hard en waren in het koppen van de bal onze
jongens verre de baas. Zij lieten de bal het werk doen, maar,
dit in tegenstelling met Engelse profs, verspilden veel van
hun krachten, door nodeloos draven over het veld. De in lila
shirts gestoken Italianen een fleurig gezicht ('t leek wel
een tulpenveld, met al dat rood-wit-lila-groen) namen de
leiding. Een prachtig doelpunt, fraai van opzet en afwerking,
't Gebeurde precies na een kwartier spelen; gaf even een dom
per op ons spel, doch toen Fischer met schijnbewegingen een
paar tegenstanders passeerde en tot aan het Italiaanse doel
opdrong, was de gelijkmaker er geweest, alsja, als Gerrit
een trekballetje had gegeven. Nu ging de kans verloren, maar
onze jongens hadden geschoten, dat het kon. Die wetenschap
gaf Guus vleugels, deed hem wegspringen van een wanhopig
spurtende Italiaan. Wie zal de meters-lange, levensgevaarlijke
duiksprong van de katachtige Legnano-doelman vergeten, bij
het onderscheppen van de bal, die Guus langs hem zou jagen
en even later Brokmann's schot, juist toen het zijn sohoen ver
liet, door hem in de kiem zag smoren. Voetbalvuurwerk, niet
par accident, maar par excellance, dat de tribune een seconde
met stomheid sloeg, doch daarna in luide jubel deed uitbarsten.
Michels, die weer opvallend veel goede dingen had gedaan,
zou de man worden, die de Italiaanse goalie sloeg; de bal met
een venijnige schuiver langs hem joeg. Een door Potharst
afgeslagen aanval deed de bal belanden bij v. d. Hoeven, van
Cor ging het naar Stoffelen, die rap Michels aan het werk
zette. Rinus was meteen weg, langs de verbouwereerde backs
en hoe die knapen ook benen maakten, zij waren te laat voor
een tackle; de gelijkmaker geselde het net (11). Verwoed
vielen de Legnano-ers aan, verwoed vochten Stoffelen en zijn
mannen terug. Prachtig waren de duels tussen onze verdedi
gers, waar de plaatsvervanger van Beumer, Hardeveld Kleuver,
na een nerveus begin, goed en krachtig van zich afbeet, en de
Italiaanse voorhoede. Cor v. d. Hart hield de middenvoor in
bedwang en Jan Potharst liet de athletische linksbuiten geen
ogenblik vrij spel. Ook Joop Stoffelen en v. d. Hoeven gaven
geen krimp, izodat Deentvaar het niet al te moeilijk kreeg. Eer
wij het wisten, was het half-time, altijd een bewijs, dat de
match spannend en boeiend is. De tweede helft was misschien
niet zo schoon als de eerste, maar spannend en sensationeel des
te meer. Weer was het Huis, die begon met aller aandacht
te vragen. Wim passeerde vlot een paar Italianen, kwam op
enkele meters van de doelman, doch deze wist meesterlijk een
doelpunt te voorkomen. Een (prachtige save, maar jammer voor
Wim, wij hadden hem zo gaarne een doelpunt gegund. De
Italianen waren gauw over de schrik heen, doch moesten toch
hun gehele arsenaal aan voetbalkunsten uitputten, om zich de
Ajacieden van het lijf te houden. Het gelukte hoe langer hoe
minder en het was in feite een teleurstelling, toen bij een
aanval der lila-hemden, de bal langs Leentvaar werd gekogeld
(12). Verslagen waren onze jongens echter niet. Opnieuw
wierpen zij zich in de strijd, die een fel karakter kreeg. De
Italianen begonnen het begrip sportiviteit over boord te gooien
en de linksback vloerde Wim Huis op zo'n manier, dat' de uit
stekend fluitende heer Martens niets anders overbleef dan
een penalty toe te kennen. Dat gaf een hoop gebarentaal, maar
Cor v. d. Hart legde onverstoorbaar het leder op de witte stip
en even later flitste iets langs de grond. Het moet de bal
geweest zijn (22). Dit verhaal nadert zijn einde, want
het laatste stuk van de match werd bepaald ongezellig. Fischer
kreeg van de doelman een trap, zo maar, gratis voor niks.
Drager stond op de nominatie om van een Italiaanse reus een
dreun te krijgen, maar dank zij Guus' martiale houding en
figuur (ahem) ging deze aparte match niet door. Gerrit ver-
