Momentopnamen.
„De Band, die Bindt".
Alcmaria Victrix 50 jaar.
2
Touwtrekken!
Voetbal-Holland is aan het touw trekken. Aan de ene kant van de
streep Holland's oude (voetbal-) glorie, de conservatieven, de ouder
lingen (met permissie!aan de andere zijde: de progressieven, de
nieuwlichters, de stoppelingen.
He stoppelingen kregen „een ander gezicht(Aad van Leeuwen).
Over „andere benenstaat niets in het foliantje, gewijd aan de stop
peraars en derzelver voetbalzielezaligheid, doch gezien het aantal kneu-
zinkjes (om het mild te zeggen), zou je denken, dat het met die
benen nu niet helemaal lOOVo is.
Dit touwtje-trekken is funest, maar om eerlijk te zijn - wel 'n
tik onvermijdelijk. Alles evolueert in dit ondermaanse. Waarom zou
voetballand een uitzondering zijn? We zitten intussen midden in de
„soep" met bruine ballen. En de dis staat vol van „plats", theoretische
dan, wel te verstaan. We hebben rond ons geliefde bruine geval,
magische opstellingen, uitgemeten in vierkanten en ingebogen W-for
maties, maar boven alles en vóór alles hebben we sloten en grendels,
waarbij Lips Dordt kindergedoe is. Uit het verre, schone land van de
bergen echo-t Das Lied vom Riegel! 't Wordt een mystificatie.
Maar ja, we moeten er door heen. Door de kinder-stopperziekten. De
geest van safety-first waart over onze voetbalvelden. Safety first! Drie
backs, vier backs, zes verdedigers (of nog meer?) in het peloton,
s.v.p. 't Is ingewikkeld, 't Is verwarrend. Als toeschouwers zitten we
perplex en zien geen „lijn" in dit spel (omdat jullie er niks van be
grijpt, zeggen natuurlijk de hoogleraren van de stopper-faculteit)
We geven toe, dat er wat in zat, in die verzwaring van de aanval.
Maar nu? Krijgen we geen top-zware defensies, als we als-maar-door-
op-safety gaan experimenteren?
Touwtje trekken dan maar!
Waar is de grote man, die lijn brengt in de warboel? Wie haals ons
„over de streep" (der vertwijfeling)?
Practijk-mannen, voor!
HaarlemAjax.
De schuld van de janboel op het H.F.C.:terrein, op Zondag 28
December j.l., is eigenlijk aan Ajax! De naam van Ajax is magnetisch
en het schoonste op deezHollandse voetbalklei is een victorie op de
gehate, gevreesde, gevierde Roodwitters. Maar de chaos, de desorgani
satie van deze middag, is tóch 'n blamage voor het Haarlem-bestuur,
dat de zaak volstrekt niet in handen heeft gehad. Wij kwamen om
12.45 op het terrein aan en op dat uur reeds werd ons door een heer,
voorzien van een blauwrode strik, de toegang tot de hoofdtribune,
voor welke wij kaarten hadden, geweigerd.
Dit is niet in de haak!
Het is zelfs in hoge mate ongastvrij en we zullen ernstiger verwijten,
die we gerust zouden mogen uiten, maar in de pen houden, terwille van
de goede vriendschapsbanden met de Roodbroeken.
Van de wedstrijd heb ik zo goed als niets gezien. Maar toevallig
zagen we, door 'n kiertje, de onbenulligheid van het Haarlemse doel
punt. We menen, dat dit doelpunt een gevolg was van appeleren en
stoppen met spelen door onze jongens. Onvergeeflijke fout!
Al met al hebben we nu de kampioenskansen, door dit gelijke spel,
uit handen gegeven. Haarlem zal tweemaal moeten „struikelen"terwijl
we zelf nu alles moeten gaan winnen, anders is het kampioenschap dit
seizoen n illusie.
Het is niet erg netjes op tegenslag van andere clubs te speculeren
en we zullen ons daarvan onthouden. We hebben één ding wel door:
Haarlem weet wat verdedigen is. Overigens heeft hun spel de bezieling,
die ons team blijkbaar dit seizoenniet zo recht te pakken kan krijgen.
Of komt het nog?
Proficiat 1948.
De klok heit twaalf!
Daar gaan we weer voor een jaar. Vanuit mijn Veluws dorp mijn
beste wensen aan alle stoere en brave mannen van Ajax op de com
mando-brug en op de groene velden. Het afgelopen jaar bracht ons
weer de gouden plak, de hoogste roem. De geschiedschrijver van Ajax
kan 1947 met een sterretje vermelden.
We vergeten gauw.
Het angstwekkende tempo onzer dagen doet ons over gebeurtenissen
heen-rènnen. Doch om twaalf uur 31 December van elk jaar worden
we even, heel even, vastgehouden.
T erugblik.
Overdenking. n Moment stilstaan bij vreugde en teleurstelling, bij
strijd, nederlaag of overwinning.
Twaalf heit de klok!
Alle Ajax-vrienden: proficiat 1948!
Veel wilskracht, veel beheersing, ruime mate van fighting spirit,
goede sportgeestmogen dit onze attributen zijn! D. K.
„Dat s plagiaat," horen wij de geachte clubgenoot, die de leestafel
van onze clubsoos frequenteert, al zeggen. Je reinste letterdieverijwat
daar met dikke letters in ons clubblad staat, want net zo goed als
Bussink's koek bij Deventer behoort, behoort „de band, die bindt" bij
de Koekstad. Juist, volkomen juist, want die zo prachtig gevonden slag-,
of beter „bind"-zin behoort aan Deventer, aan U.D., aan de club van
de heer Lugard. Is onvervreemdbaar bezit van „Utile Dulci"Punt!
Uit! Waarom wij die zin dan gebruiken? Luister!
Enige tijd geleden hebben wij een artikel gewijd aan U.D. Dat was
ter gelegenheid van een jubileum, dat was bij het verschijnen van het
boek „70 jaar U.D." Wij hebben toen het een en ander geschreven
over de U.D.-kanonnierde heer Lugard, die op onnavolgbare wijze
met de over de gehele wereld verspreide U.D.-ers contact houdt. De
heer Lugard doet dat niet alleen met zijn troetelkind, het „U.D.-
kanondoch ook met een brief, een bezoek, of bij een toevallige
ontmoeting. Bovendien heeft deze U.D.-er er buitengewoon goed slag
van, zijn clubgenoten ook redacties van zusterverenigingen zo
nu en dan een attentie te bewijzen. Waar ter wereld de U.D.-ers zich
ook mogen bevinden, tegen het einde van het jaar komt er uit Holland
een klein pakketje. Een klein pakketje, dat „de band, die bindt" weer
stevig aansnoert. En de inhoud? Een keurige zakagenda. Rood-wit het
omslag, in goud een Deventer toren en daar doorheen gevlochten „de
gouden band, die bindt". Een fijngevoeligheid je, om als buitenstaander
jaloers, als U.D.-er trots op te zijn.
Als dan de U.D.-er in de vreemde zijn „Deventer-groet" openslaat,
vindt hij op de eerste pagina's een stukje U.D., een onvervalst
stukje, Lugard. Een sober verhaaltje over een even aardige- als
merkwaardige ontmoeting met een oud-U.D.-er (zoals de heer Lugard
zelf zegt). Het moge dan een sober verhaaltje zijn, maar in ieder ge
val een verhaal, dat pakt en iedere Utile Dulci-man, hetzij onder de
brandende tropenzon, hetzij in de barre sneeuwvelden van Alaska, een
emotionele trilling moet geven. Waar op deze ongezellige en onverkwik
kelijke aardknikker de U.D.-er ook staat of zit, iedere dag zal dit beekje
hem helpen herinneren aan dat stipje op de Wereldkaart, dat naar de
naam Holland luistert. Dan zal heer Lugard's onzichtbare gouden
band hem weer even verbinden met Deventer, met thuis en met
U.D. Dan zal hij weer voor een ogenblik verwijlen bij oude vrienden,
langs zijn geestesoog U.D.-belevenissen de revue laten passeren en
daaruit misschien de kracht putten, levensstormen het hoofd te bieden,
moeilijkheden te overwinnen. Dat zal dan de verdienste zijn van de
heer Lugard, de grote U.D.-kanonnier, die met zijn rood-wit-kanon, en
kleine attenties „de band, die bindt" onverbreekbaar maakt en houdt.
Een voorbeeld, dat navolging verdient, maar juist omdat het iets spe
cifieks Utile Dulci's is, geen navolging toestaat.
BROWN.
De club uit de kop van Noord-Holland, „Alcmaria" bestond
1 Januari j.l. 50 jaar. Het pad, dat de Alcmarianen in die
vijftig lange jaren hebben afgelegd, ging niet altijd over
rozen. Daarvan getuigt het in feesttenue gestoken „Alcmaria
Nieuws". Vele malen hebben de mannen uit „Cheesetown"
getracht de poort van het voetbal-Walhalla te rameiën, maar
steeds kwamen zij dat tikje adem te kort, dat nu eenmaal
nodig is, het hout te doen barsten en breken. Twee seizoenen
terug konden zij zich zelfs niet in de tweede klasse handhaven
en tuimelden een verdieping lager. Dat was een klap, die
menige club knock-out geslagen zou hebben. Alcmaria echter
niet. Er werd verzamelen geblazen en met inzet van alle
krachten vonden de mannen van voorzitter, de heer T. Bon-
sema; de weg terug. Wij hebben uit de verte en middels het
Alcmaria Nieuws de worsteling gevolgd en eerlijk, wij hebben
gejuichd, toen Alcmaria haar doel had bereikt. Nog staat de
club uit Alkmaar niet op het stevige voetstuk, waarop zij
lange jaren pronkte en prijkte. Nog is haar positie precair,
maar dat is een kwestie van tijd en, gemeten naar de inhoud
van haar clubblad, zelfs van heel korte tijd. Dat Alcmaria
eens de eerste klasse zal binnentreden, is niet alleen de over
tuiging van vele Alcmarianen, maar ook die van ons.
Alcmaria Victrix, bestuur, spelers en redactie, aanvaardt de
hartelijke felicitaties der Ajacieden met dit gouden jubileum.
Alcmarianen, play up and good luck!
BROWN.
