2
W... jullie-weet-wel formatie, zoo doet rillebibberen, maar
dat voor mij je ware blijft, open spel, recht uit, vooruit, op
de goal aan, niet met klemmen en vier halfs en al dat gedoe
meer. Het ouderwetsche, prachtige voetbal van eerlijke aan-
vals-tactiek, moedig, open, long en short, al naar de tegen
stander staat te waken of te droomen, verrassend, kortom:
voetbal, dat je doet genieten en waar de hersens bovenaan
gaan en niet het klem-vast-systeem, van ons z.g. moderne
voetbal.
Het merkwaardige van het spel van de Urugueezen is de
ongelooflijk snelle verandering van tactiek, waarbij wel de
gelijk bleek, dat, als ze er plezier in hebben, de tegenpartij
eens even uit haar spel te spelen met andere vormen van
aanval, zij ook het moderne systeem kennen en dat gerust
niet verwaarloozen. Doch in groote lijnen speelde Uruguay
dezen middag hetzelfde spel, dat hen in de Olympische Spelen
het wereldkampioenschap heeft bezorgd. Misschien zegt dit
velen, die alleen gelooven zalig te kunnen worden met
„nieuwe formatie-speelvormen" althans iets.
Met 60 ging Chile ten onder, doch dat was eigenlijk niet
belangrijk. Belangrijk was de wijze, waarop deze overwinning
op een waarlijk behoorlijken, zij het ook veel minder sterke
ren tegenstander, tot stand kwam. Namelijk door ten eerste
een onafgebroken variatie van aanvalsmethoden en ten
tweede door een voorhoede, zooals ik ons Ajax er nog eens
een toewensch! De middenvoor was ongetwijfeld een wereld
wonder, die drie van de zes goals alléén maakte, nadat zijn
vleugels hem in een vrije positie hadden gemanoeuvreerd!
Zeker van vijftig meter snelde dit heerschap alléén op het
doel af, dwars door en langs de volkomen uit positie getrok
ken halfs, waarbij dan de slot-acte, vóór het dramatische
oogenblik van scoren, een omspelen van de backs te zien
gaf, zooals ik het nimmer in mijn leven aanschouwde. Het
gaat zoo snel, men ziet het aankomen, gelooft toch niet dat
het kan, en dan is juist op het oogenblik, dat men de situatie
denkt te kunnen overzien, de doelverdediger aan de beurt,
die in laatste instantie uitloopt, op den bal stormt, moedig,
bijna gevaarlijk, maar de bal ligt al achter hem.... diepe
stilte in het Estadión Nacional de Santiago.
Mooi werk.
De Chilenen (profs) spelen (zooals ik ze vanmiddag zag) geen
hoogstaande partij, doch ik geloof, dat ze volkomen uit hun
doen waren door de stijlwisseling in het Urugueesche spel.
Want Colo Colo is een sterke, favoriete club, volgens de rang
lijst. Het elftal heeft een pracht van een back, die mij sterk
aan Otten deed denken, een lange, slanke speler, met een
prachtigen stijl en muurvast in het trappen. Hij heeft een
dêbacle voorkomen.
VAN ONS EERSTE ELFTAL.
D.W.S.—Ajax.
Wij herinneren het ons, als was het gisteren gebeurd. Jaren
geleden stonden wij op een Zondagmorgen, op onze oude
velden aan de Kruislaan, naar een adspirantenwedstrijd te
kijken. Plotseling stond hij naast ons, groette en zei, na een
paar losse opmerkingen: „Vanmiddag krijg ik dan mijn kans
voor het eerste, het zal niet meevallen". Wij wisten, wat wij
aan hem hadden, waren met hem opgetrokken van adspirant
tot senior, kenden hem van haver tot gort, begrepen zijn
gemoedstoestand en gaven onze meening over zijn debuut te
kennen. Staken hem een hart onder den riem. Na afloop van
„zijn" wedstrijd hebben wij elkander eens aangekeken, hij
lachte, kon dat doen, want het was goed gegaan. Vele wed
strijden heeft hij nog voor het eerste gespeeld, doch een
vaste plaats was niet voor hem weggelegd en op zekeren
dag is hij met stille trom vertrokken. Gedesillusionneerd?
Mogelijk! Vandaag bij D.W.S.Ajax hebben wij hem weer
eens in actie gezien. Met den ex-Ajacied Keiler, een speler,
die slechts een paar jaar lid van onze club is geweest, vormde
De Argentijnen zijn een stuk sterker dan de Chilenen (is
mijn indruk) en ik geloof, dat het tusschen Argentinië en
Uruguay heet zal toegaan, als straks de Atlantique-champio-
naat-spelen aan de orde komen. Ik heb echter het gevoel,
dat de Urugueezen, die fijnheid van spel tegenover de kracht
uitdrukking van het Argentijnsche voetbal moeten stellen,
evengoed de winnaars kunnen zijn als de Argentinos, wier
spel mijn bewondering nog steeds in hooge mate heeft, doch
waarvan ik den opbouw niet altijd kan bewondëren.
Misschien vertel ik in een volgenden brief nog meer van
het Urugueesche voetbal, want binnen enkele dagen zal ik
voor een verblijf van een paar weken te Montevideo zijn.
Santiago de Chile, 12 Oktober 1946.
„Vlokkie" (4e van rechts,
le rij), op de eeretribune,
Estadion Nacional,Santiago
de Chile.
