Over Techniek en Tactiek.
De Centrehalf en het stopper-spil-systeem.
Een centrehalf moet, juist omdat hij de meest opvallende figuur in het
elftal is, een bijzonder goeden kijk op het spel hebben. Op hem rust, daar
hij in feite de man is waar alles om draait, de meeste verantwoording
en dat vloeit voort uit zijn zoowel verdedigende-, als aanvallende taak.
Hij moet, kortweg en populair gezegd, vóór en achter kunnen „opereeren"
en in het perfect uitvoeren van deze taak ligt feitelijk het antwoord op
het stopper-spil-systeem-vraagstuk, waarover, zooals bekend, de meenin
gen nogal uiteen looopen. Ik prefereer, althans voorloopig, het ver-
dedigende-spil-systeem en wel, omdat er nog heel weinig clubs in Neder
land zijn, die dit systeem goed en consequent kunnen uitvoeren.
Wanneer men beweert, dat voor het stopper-systeem ook de noodige
spelers moeten zijn, dus menschen, speciaal voor dit spel geschikt, dan
ben ik het met deze bewering niet eens. Het komt er slechts op aan,
dat de spelers zich kunnen aanpassen, als men een ander systeem speelt
of gaat spelen. Men staart zich bij de be- of veroordeeling van dit systeem,
blind op den spil en dit is onjuist, omdat het „stopper-spel" niet staat of
valt met den centrehalf, doch met het geheele elftal. Iedere speler heeft
met dit spel min of meer een opdracht, die hij onvoorwaardelijk na moet
komen en hierin schuilt het geheim van het zoo aangevochten en tevens
verfoeide „afbraak-systeem". Wanneer men, zooals in „De Telegraaf"
over een afgedankt „stopper-systeem" spreekt, dan beweer ik, dat deze
menschen er geen kijk op hebben. Het is volkomen juist, als men beweert,
dat in Engeland dit systeem reeds als afgedankt beschouwd kan worden,
maar de oorzaak daarvan ligt in het feit, dat ditzelfde systeem zoo
bijzonder goed was en.dat bijna alle Engelsche clubs het hebben
gespeeld. Wil men hiervan een overtuigend bewijs, dan denke men aan
de laatste „cup-final", waarin twee elftallen uitkwamen, die het „stopper-
spil-systeem" op hun programma hadden staan.
Ook in Nederland is het bewijs geleverd, dat het „stopper-systeem"
goed kan zijn, als het goed uitgevoerd wordt. Men behoeft er absoluut
geen uitblinkende spelers voor te hebben, hetgeen eenige jaren geleden
door K.F.C. (toen afdeelingskampioen) toch wel duidelijk is gedemon
streerd. Als men nu nog bedenkt, dat de 3e klasser „De Volewijckers",
met ditzelfde systeem alle Amsterdamsche le klassers heeft verslagen en
zelfs kampioen van Amsterdam werd, dan kan men toch moeilijk bewe
ren, dat het niet deugt. Ik durf met een gerust geweten deze club, die
toch geen enkele uitblinker in haar gelederen telt, tegen iedere Neder-
landsche le klasser in het veld te brengen. Haar succes schuilt slechts in
het simpele feit, dat elf spelers, als elf vrienden het veld ingaan, bezield
met den ijzeren wil, om met elkander te probeeren goede resultaten te
bereiken. Tot zoover het stopper-spil-systeem.
Een centrehalf moet zoowel links als rechts hard, dus ver, kunnen
trappen. Hij moet over een uitstekende balcontröle beschikken en den bal,
over een grooten afstand, zuiver naar zijn vleugelspelers kunnen dirigee-
ren. Tevens moet hij in staat zijn het leder ver weg te koppen, waarbij
ook het zuiver plaatsen, liefst voor de voeten van een clubgenoot, niet
uit het oog verloren mag worden. Dit laatste is voor een spil een zeer
voornaam onderdeel van zijn spel, want de meeste voorzetten, die van
de vijandelijke vleugels komen, zijn z.g. „boogballen" en daarom is het
voor een centrehalf absoluut noodzakelijk hard en zuiver te kunnen
koppen.
(Wordt vervolgd.) HALPERN.
164
