Critieke Momenten.
,,7Aes goed, meneer van Waardenburg?"
,,]a, dank je wel, Jansen."
Vliermee moest, op hoog bevel, de conversatie afgeloopen zijn. De baas wilde
niet, dat het personeel het initiatief nam tot een gesprek. Er moest met aandacht
gewerkt worden en bovendien hielden de meeste klanten cliënten zei de baas
altijd niet van geklets over het weer of den toestand". Op vragen kon beleefd,
maar kort, worden geantwoord en daarmee: basta!
Jansen, de oudste bediende, gedwee en bangelijk, waagde het niet tegen het
strenge verbod van den patroon in te gaan, hoe graag hij ook met dezen cliënt
een paar woorden zou hebben gewisseld over den a.s. belangrijken wedstrijd tus-
schen ,,AJAS", de groote en sterke voetbalclub, waarvan de Vleer van Waarden
burg de voorzitter en Jansen de meest toegewijde supporter was en een concur-
reerende vereeniging uit de stad. Iedere voetballiefhebber was vol van de ophanden
zijnde sportgebeurtenismen overwoog de kansen van deze derby en verheugde zich
bij voorbaat over het genot, dat deze ontmoeting aan de fijnproevers zou bieden.
Wat zou ons kappertje a.s. Zondagmiddag tusschen zijn kornuiten op de staan-
tribune graag eens willen ophakken over allerlei vertrouwelijke mededeelingen, die
de VIeer van Waardenburg hem persoonlijk had gedaan. Wie immers kon zich be
roemen op zóó'n connectie: den Vleer van Waardenburg-zelf, den grootsten auto
riteit op voetbalgebied in de stad, den man, die bij ,,AJAS" alles te zeggen
had.
Naarmate het gezonde, blozende gelaat van den Vleer van Waardenburg meer
en meer onder het witte schuim te voorschijn kwam, werd de kans op een praatje
kleiner en kleiner. Nu was Jansen klaar, op het aangeven van hoed en jas na.
Daarvoor moesten beiden naar een verafgelegen hoek van het vertrek en toen werd
het Jansen te machtig, gebruikmakend van deze unieke gelegenheid, verstoutte
hij zich te fluisteren.- ,,Wat denkt U van Zondag, meneer?" „Zoo", zei de voor
name klant, interesseer jij je ook voor voetbal?" ,,Nou en of", antwoordde Jansen,
,,ik slaan nooit een wedstrijd overik staan altijd onder de klok, ld weet wel."
,,0 ja, juist" zei de Vleer van Waardenburg lachend en toen gehoorgevend aan
een impuls zijn portefeuille pakkend ,,wil je dan Zondag eens fijn zitten
Vlier heb je een invitatie en hier nog een voor je vrouw. Veel pleizier!" TAet een
hoogroode kleur en volkomen uit het lood geslagen bleef Jansen eenige oogen-
blikken met de kaarten in zijn handen staan. Vlij had vergeten te bedanken, zóó
confuus was hij door dit royale gebaar.
Jhuisgekomen lichtte hij direct zijn vrouw in over het buitenkansje, dat hem te
beurt was gevallen. JAevrouw Jansen, die voor voetbal niets voelde, er eigenlijk
stierlijk het land aan had, omdat het haar man iederen Zondag van huis hield,
kon over de uitnoodiging moeilijk enthousiast worden, maar toen ze hoorde, dat
de wedstrijd in ^Meerhoven zou worden gespeeld, waar ze zoo lang had gewoond
en waar ze in jaren niet geweest was, vóelde ze er wel wat voor/ ze zou meegaan.
De volgende dagen kropen voor Jansen voorbij. Ontelbare malen haalde hij de
kaarten te voorschijn om ze te bekijken. Eindelijk was het Zondag. De beste spullen
moesten aan, want ze zouden plaats nemen in de Overdekte Vribune, tusschen de
chic. Eindelijk zou z'n hartewensch om ook eens overdekt" te zitten in vervulling
aan. Vlij hoopte nu alleen nog maar, dat de lui van de staantribune hem zouden
.junnen zien.
Lang voor het begin van den wedstrijd zaten ze op hun plaatsen, vlak achter
het officieele vak. Er was nog niemand, want de habitues kwamen altijd op het
nippertje. TAevrouw kon er niet over uit, zoo veranderd als ze JAeerhoven vond,
de rest interesseerde haar absoluut niet. Jansen zat te prakkizeerenhij was het
met zichzelf nog niet eens hoe hij meneer van Waardenburg zou groeten als die
straks zou komen. Qaan staan en een buiging maken, zooals in het salon gebrui
kelijk was, zou hier te veel opvallen. Blijven zitten en de hoed afnemen zou mis
schien het beste zijn, hij zou er eventjes bij glimlachen, een ouwe-kennissen-gezicht
zetten, dat zou op de omzittenden indruk maken. Alleen moest hij oppassen niet
te familiaar te worden.
99
