Blauw-Wit - Ajax 0-0
Wie denkt bij een AjaxBlauw-Wit wedstrijd niet even terug aan lang-
vervlogen tijden, aan het oude Stadion, waarvan zelfs de hoektorens bezet
waren. Of wie zal zich „de Meer" niet herinneren, met zijn slootjes en
boerderijen, met zijn „gillende Moordenaar" en zijn wandelpromenade
voor de overdekte?
Van dit alles is niets overgebleven, ook de historische namen als de
Natris, Guppfert, Broekman, v. d. Kluft, Schindeler en v. Diermen, bestaan
nog slechts als herinneringen aan lang vervlogen tijden. De clubs zijn
echter gebleven, en ook de shirts overleefden gelukkig de jaren (tijdelijke
mode-grilletjes buiten beschouwing gelaten), zoodat het Zondag toch bui
ten alles om een echte Hoofdstedelijke derby geworden is.
Of het spelpeil echter ook hetzelfde gebleven is, moet ik jammer genoeg
ten zeerste in twijfel trekken. Spanning was er echter voldoende, en after
all, bracht dit nog een behoorlijke vergoeding voor een overigens niet al
te hoog staande partij voetbal.
Over deze ontmoeting veel te schrijven, lijkt mij tamelijk overbodig,
mopperen over positieve tekortkomingen, waaraan sommige van onze
spelers 1.1. Zondag beslist mank gingen, kan ik rustig aan de Elftal-Com
missie overlaten. Geheel zwijgen zou echter oneerlijk zijn, het zou den
indruk vestigen alsof wij blind waren voor eigen fouten, en dat mag men
van een Clubblad-Redacteur toch zeker niet verwachten.
Wat mij dan het eerst van het hart moet is het tempo. Jarenlang heeft
Ajax kans gezien zijn tegenstanders het tempo voor te schrijven, wat was
dit in het Olympisch Stadion nu echter geheel anders. Blauw-Wit gaf het
tempo aan, en van het echte Ajax-principe, breed opgezette aanvallen
over de vleugels, kwam niets terecht. Gerard Fischer had volkomen Zon
dagsrust, en hoewel ik de waarde van Zondagsrust niet wil onderschat
ten, lijkt het mij toch voor een enthousiast speler als Gerard is, hopeloos
om zoo op het veld rond te sukkelen. Dat het bovendien erg dom was,
bleek wel uit hetgeen hij met de paar verdwaalde ballen nog wist te
presteeren. De voorhoede was dan ook positief onvoldoende, het flinke
Blauw-Wit spel leent zich nu eenmaal niet voor „eerst een mannetje
nemen", en dan een tikje geven, dat liet het energiek ingrijpen van Slot
en vooral ook van Weerman al heel spoedig zien. Lange likken, uit elkaar
gooien, dat had ons Zondag zeker de overwinning kunnen bezorgen.
In de halflinie was Pietje Leemhuis uitgesproken superieur, Piet heeft
zoowel aanvallend als verdedigend een prima partijtje voetbal vertolkt.
Van Stoffelen had zijn dag niet, naar ik vernam had hij last van een oude
72
