punten te vergemakkelijken. Bedoelde verandering heeft den regel ge
bracht welke ook momenteel nog van kracht is.
Begrijpelijkerwijs moest de tactiek hierdoor weer veranderd worden,
want de verhouding in kracht van aanval en verdediging was verstoord.
En als we de verschillende wijzigingen, welke reeds toepassing hebben
gevonden, nagaan, dan blijkt dat deze varieeren van een verzwakt
aanvalssysteem tot het eerstgenoemde principe van vijf aanvallers en
vijf verdedigers, ja, zelfs tot een verdedigend systeem toe.
Had dit voorzien kunnen worden, waarschijnlijk was men dan nooit tot
een verandering van den buitenspelregel overgegaan!
De minst ingrijpende wijziging was het zich meer op de verdediging
toeleggen van de middenlinie, waarbij de binnenspelers genoodzaakt
werden iets terug te trekken. Het aanvallende karakter bleef hierdoor
echter bewaard! Dit is echter al niet meer het geval bij het „drie-backs
systeem". De tniddenlinie wordt hierdoor zoodanig verzwakt, dat de bin
nenspelers gedwongen worden ver teruggetrokken te spelen. Aanval en
verdediging zijn hier, wat het aantal spelers betreft, weer van gelijke
sterkte.
Een verdedigend karakter heeft reeds het „vier-backssysteem" en nog
meer uitgesproken geldt dit voor het z.g. „stopper-spil-systeem".
Dit laatste systeem, het eerst toegepast door de vereeniging „Arsenal",
heef ook in ons land navolging gevonden en met succes! De ervaring
heeft ons geleerd, dat vereenigingen, die het aanvallende systeem trouw
waren gebleven, vaak het onderspit moesten delven tegen een „stopper-
spil" spelend elftal, ook al beschikten zij over een betere techniek.
Dit geeft wel even te denken, maar toch ligt dit niet zoozeer aan de
„kracht" van het stoppersysteem, dan wel aan de verkeerde tactiek welke
hier meestentijds tegenovergeplaatst werd. Bij het bepalen van onze
tactiek moeten we dan ook aan het volgende denken:
Doordat de tegenpartij met vijf verdedigers speelt, welke ieder de
opdracht hebben een aanvaller uit te schakelen, wordt er zwaar op den
man gespeeld en zal de betere techniek practisch niet tot uitdrukking
komen. Bovendien wordt door de dichte opeenhooping van spelers het
samenspel zeer bemoeilijkt.
Doordat de binnenspelers het middenveld moeten beheerschen, is deze
linie erg zwak. Hierdoor zal het elftal met het aanvallende systeem een
groote veldmeerderheid hebben en sterk opdringen. Bij een plotselingen
uitval zullen de twee backs vaak voor de uiterst moeiijke opgaaf worden
gesteld de drie, meestal snelle aanvallers, van doelpunten te weerhouden.
Want het is niet alleen de ongelijke strijd van drie tegen twee, maar ook
het ruime speelveld, dat hun samenspel aanzienlijk vergemakkelijkt.
Om dus aan het „stopper-systeem" het hoofd te kunnen bieden, zal bij
het bepalen van de te volgen tactiek, met deze factoren rekening ge
houden moeten worden. En deze tactiek is m.i. als volgt:
De spil moet ten alle tijden de backs kunnen assisteeren en mag dus
niet te ver naar voren gaan. De kant-halfs mogen zich niet laten verleiden
den bal naar de voorhoede te „brengen" of, zooals weieens gebeurd, zelf
een doelpunt trachten te maken, maar moeten hun voorhoede met lange
trappen aan het werk zetten. Door dit meer aandacht aan de verdediging
besteden zal ook de tegenpartij meer uitvallen doen, waardoor de eigen
voorhoede meer „lucht" krijgt.
Zelfs is een beoefening van het stopperspilsysteem, hetgeen van de
backs groote snelheid en van de middenlinie egn flink uithoudings
vermogen vereischt, zeer aanbevelingswaardig. De tegenstanders kunnen
dan eventueel met dezelfde munt worden betaald en. de techniek zal
weer zegevieren. Th. DISTELBRINK.
48
