Er is trouwens niets, wat een elftal verplicht in de geijkte formatie
van twee backs, drie halfs en vijf voorwaartsen (de 1-2-3-5-formatie)
te spelen. Met evenveel recht mag men zijn elftal met drie backs,
vier halfs en drie voorwaartsen (1-3-4-3) of met vier backs, twee
halfs en vier voorwaartsen (de Zwitsersche „muur van vier"), de
1-4-2-4-formatie, laten spelen. Het gaat er dikwijls maar om, over
welke spelers men beschikt en, als gedeeltelijk gevolg daarvan, welk
systeem een ploeg het best ligt.
Doch het staat wel vast, dat hoe meer men het zwaartepunt naar
de verdediging verlegt, hoe oninteressanter het spel wordt, omdat
voetbal in de eerste plaats gericht is op het maken van doelpunten
en niet op het voorkomen daarvan.
Nu moge dit natuurlijk in belangrijke mate verband met elkander
houden, daar het maken van doelpunten door de een het voorkomen
van doelpunten door de ander vereist, het gaat erom, dat het maken
van doelpunten het hoofddoel van het spel dient te blijven.
Een gelukkige omstandigheid.
Het is een gelukkige omstandigheid, dat wij dit, ons standpunt ten
opzichte van het stopperspil-systeem kunnen uitwerken, wel is waar
naar aanleiding van Blauw-Wit, doch zonder dat wij Blauw-Wit daar
over behoeven aan te vallen. Want zooals Blauw-Wit in dezen tijd
het systeem van den stopper-spil speelt, is er geen enkel bezwaar
tegen
Zoo was er ook niets tegen de wijze, waarop Arsenal dat het
systeem uitvond, althans het eerst in practijk bracht het indertijd
speelde, omdat Arsenal daarbij tevens voetbal demonstreerde. En
daar komt het op aan! Arsenal zou desnoods met tien man kunnen
verdedigen, zonder één man in den aanval, en nóg zou het een inte
ressant kijkspel zijn, omdat de individueele capaciteiten van de
Arsenal-spelers op zichzelf reeds voldoende zijn om een wedstrijd
belangwekkend te maken.
En zoo is het, in verhouding op het oogenblik ook met Blauw-Wit,
dat uitstekend voetbal speelt en daardoor de nadeelen, die inhaerent
zijn aan het systeem, doet verdwijnen. Blauw-Wit heeft trouwens
een stel spelers bijeen, die stuk voor stuk niet alleen het systeem
begrijpen, doch die er door hun aanleg en capaciteiten uitstekend
in passen: de stoere Boscher, die geenerlei behoefte heeft om zijn
plaats tusschen Wilders en Slot te verlaten, ook niet in perioden
van overwicht het kenmerk van het systeem en van den goeden
stopper-spil! een zwervende halfspeler (Stijger) en een dito bin-
nenspeler (Westphal) en daarbij twee snelle buitenspelers plus een
actieven en schotvaardigen middenvoor.
Met zulk een elftal is tegen het spelen met een stopper-spil en de
verdere consequenties, die daaraan vastzitten, geenerlei bezwaar.
De bezwaren komen, als zwakke elftallen naar het systeem grijpen
als een laatste redmiddel om hun zwakte te verbergen. En nog ge
vaarlijker wordt het, als deze zwakke broeders met en door dit
systeem „successen" kunnen boeken, die voor de club-in-kwestie
natuurlijk waarde hebben, maar die niet alleen slechts schijn-suc-
cessen zijn, doch die zelfs schadelijk zijn voor het spel, omdat zij
dit in zijn grondslagen en zijn schoonheid ondermijnen.
Daarom is het gevaarlijk om dit systeem zonder meer te propa-
geeren en om die schadelijke invloed te weren, is dit artikel ge
schreven.
Van den heer C. Geudeker, Chef Sportredactie van de Arbeiders
pers, ontvingen wij bovenstaand artikel over het „Stopperspil-
123
