Hoe Ajax van D.O.S. won.
En zoo is dan de strijd om de punten, de strijd om den titel van
afdeelingskampioen van den K.N.V.B. weer ingezet. Wij zijn weer af
De eerste ronde, de eerste echte voetbal-Zondag behoort weer tot het
verleden en vele Zondagen van sportief(?) voetbaigenot zitten nog
in het vat. Laten wij hopen, dat het een uiterst solide en door stevige
duigen bij elkander gehouden vat is en dat het, met het oog op het
waanzinnige wereldgebeuren, niet ontijdig barstLaten wij het
hopen uit het diepst van ons hart
Wij hadden gedacht, sterker, wij waren er bijna zeker van, nu er
voor de voetbal-clubs alleen maar een kampioenschap op het spel
staat en de angst voor degradatie zich volkomen in off-side positie
bevindt, dat deze nood-competitie een prachtige gelegenheid zou zijn,
om nu eindelijk eens het peil van ons huidig voetbal een flinken trap
de hoogte in te geven. Geen degradatiegevaar, geen angst voor de
laatste plaatslouter en alleen voetbal ter wille van de sport
wat wil men nog meer?
Helaas!onze hoop, dat nu de weg gebaand zou zijn naar een
periode, zooals wij Ajacieden die hebben gekend in 1916/' 18een
periode waarin onze vereeniging is groot gewordenis op dezen
eersten dag alweer volkomen in elkander gefrommeld. En dat niet
alleen, door hetgeen wat wij gisteren op ons eigen veld zagen, maar
ook door de verslagen die wij van andere wedstrijden lazen.
Ajax-voetbal-periode 1916/T8... met weemoed denken wij nog dik
wijls terug aan dien voetbal-tijd aan ons gouden team uit die
dagen. Nog zien wij in onze gedachten de ongeëvenaarde pijlsnelle
rennen van Wim Gupfert en Jan de Natris.... de goocheltoeren van
de Lucassen (de kippies) en Theo Brokmann, de trucs van Hordijk,
het fijne spel der Pelsers en het oer-solide werk van Couton voor het
doel van Jan Smit.
De gebroeders Lucas,spelers die door hun kleine postuur, alleen
maar konden incasseeren en niets hadden weg te geven, die het
moesten hebben van hun weloverdachte, tactische spel en hun be
wonderenswaardige balcontröle, waren een attractie op zichzelf. Hun
combinatie met Brokmann en Theo's venijnige schoten waren alléén
al een gang naar ons veld waard.
En nu. ruim twintig jaren laterzijn wij ongeveer nog net
zoover als vóór genoemde periode. Weer zien wij „afbreken" het
hoofdmotief van de match. Weer zien wij het systeem „weg-is-weg"
en „als-ik-in-godsnaam-maar-iets-raak."
Het „op hoop van zegen" maar doorsjouwen.... Dumortier werd
van dit spel het slachtoffer en moest met een gapende hoofdwonde
het veld verlaten. deed in dezen wedstrijd weer opgeld.
Neen!.... het is bedroevend en jammer.... maar goed voetbal
dus voetbal gebaseerd op hersenwerk, balcontröle, uitgebalanceerd
combinatiespel en fairness (vrij vertaald, het sparen van de tegen
standers) zal men, op deze wijze voortgaande, in ons land nooit en
te nimmer leeren.
Men heeft ons gevraagd, nu wij zijn opgeroepen, om de openge
vallen plaatsen bij de redactie van ons clubblad tijdelijk in te nemen,
een verslag te willen schrijven van den, bij den aanhef van dit epistel,
genoemden wedstrijd. Eerlijk gezegd lust het ons niet erg, want daar
was de match „te dood", naar onzen smaak te flauw, voor.
Hoogtepunten waren er zeer weinig, sensatie was er echter genoeg.
Helaas, geen sensatie van de goede soort. Sensationeele gevallen
als het afkeuren van o.i. twee geheide D.O.S.-doelpunten en het ge
noemde ongeval van Dumortier, zijn nu niet bepaald stimuleerend
35
