zelden op onze voetbalvelden zien. Nagtegaal leek volkomen geslagen en hij
tiet zich voor ons gevoel maar op goed geluk in een hoek van het
doel vatten waar hij den bal tegen de armen aan kreeg.
Dit moment besliste den wedstrijd, want oogenblikkelijk daarna
was het N.E.C., dat Keizer voor de vierde maal passeerde en toen
was de strijd volkomen voor ons verloren. In dezen wedstrijd waren
nogal wijzigingen in ons elftal aangebracht, daar Blomvliet voor het
eerst na heel langen tijd weer eens rechtsbuiten stond met Fischer
op de binnenplaats. Na de rust was Henk weer back gezet, waar
hij het er heel wat beter afbracht.
Tegen Eindhoven.
Het elftal, dat op 21 Mei te Eindhoven moest trachten onze repu
tatie te herstellen, had eveneens zooals wel te voorzien was
eenige wijzigingen ondergaan. De beide kanthalves Looys en Leem
huis moesten het veld ruimen; aan den eenen kant te betreuren voor
deze spelers, aan wier gebrek aan strijdlust de Nijmeegsche neder
laag zeker niet te wijten was, stond hier toch weer het voordeel
tegenover, dat b.v. Schubert zijn oude plaats in de middenlinie weer
in kon nemen.
Voorzitter Koolhaas was per auto naar Eindhoven gekomen en
gelukkig kreeg hij onderweg een lekken band. Gelukkig, schrijven
we, want weet men, dat hij te Nijmegen op tribune-plaats 13 zat?
Wel had hij daar nog moeite gedaan op een ander nummer te komen,
maar dat was hem niet gelukt. Nu kwam hij te Eindhoven aan, toen
alle plaatsen reeds bezet waren en zoo kon hij met eèn gerust
geweten het ongelukscijfer aan een ander overlaten. Ook had hij
een weinig angst voor die eerste minuten, want dat doelpunt van
Been zat hem nog een beetje dwars. Het eerste doelpunt wilde hij
in geen geval zien.... en dat heeft hij dan ook niet gezien, daar
hij te laat arriveerde. Maar dit was nu eens een goal, waarover hij
zich had kunnen verheugen, want het was feitelijk dit fraaie schot
van v. Wijngaarden reeds na 10 min. schoot hij raak dat den
strijd besliste.
Hulde aan onze spelers, dat zij deze overwinning uit het vuur ge
sleept hebben, hulde ook voor de wijze, waarop dit is geschied. Er-
werd n.l. bewust een verdedigend spelletje gespeeld, omdat te
Nijmegen duidelijk gebleken was, dat men er niets aan heeft steeds
maar in aanvallende positie te zijn, terwijl de tegenpartij de doel
punten maakt. Ajax wilde dat genoegen om op die wijze goals
te scoren ook wel eens smaken en dat plan is wonderwel gelukt.
Onze achterhoede sloot thans als een bus: Keizer rehabiliteerde
zich volkomen, Blomvliet speelde, als had hij weer Piola tegenover
zich, Been benaderde zijn besten vorm, terwijl Anderiesen stop
pende, koppende en schoppende een record-aantal aanvallen der
tegenpartij onderbrak. Tegen dit verdedigingsbloc konden er bijna
geen doelpunten gemaakt worden en zij werden dan ook niet ge
maakt.
Onze voorhoede had het zonder den doorloopenden steun van
Anderiesen natuurlijk nog al moeilijk, maar men heeft er van ge
maakt, wat er van te maken was. Dat dit nog héél veel was, moge
blijken uit onze bewering, dat een minder goede doelverdediger
dan van Veghel zeker meer dan twee doelpunten tegen zich had
laten scoren. Van Wijngaarden was wel de gevaarlijkste man, die
ook het tweede doelpunt in de laatste seconden voor zijn
rekening nam.
Dubbel verblijdend.
Zoo verdiend als wij dus te Nijmegen verloren ondanks een sterke
meerderheid in het veld zoo verdiend was deze 20 overwinning te Eind-
246
