Zware taak der middenvoors
Heeft een middenvoor het in het tegenwoordige voetbal het zwaarst
van allen te verduren? Is de middenvoor degene, die zich slechts
zeer kort met succes op zijn plaats kan handhaven? Gezien enkele
gebeurtenissen uit den laatsten tijd zouden wij geneigd zijn deze
vragen bevestigend te beantwoorden.
Het is immers een niet te ontkennen feit, dat tal van uitblinkende
centervoors, die tot voor kort nog als zoodanig fungeerden, in hun
elftal naar een der binnenplaatsen verdwenen zijn. We noemen slechts
Drake van Arsenal, die zelfs rechtsbuiten speelt, Bakhuys, die in Metz
als binnenspeler staat opgesteld, de Italiaan Piola, kortgeleden ook
al naar de binnenplaats verhuisd, en bij ons in Ajax in mindere mate
Piet van Reenen. Nu kan het natuurlijk wel eens gebeuren, dat men
besluit een middenvoor van zijn plaats te halen, omdat hij elders
nuttiger werk kan verrichten, doch wanneer er geen bijna even goede
reserve-middenvoor aanwezig is, zoodat men oogenschijnlijk een
offer aan de productiviteit brengt, dan staat het voor ons vast, dat
er een andere reden voor zoo'n besluit moet bestaan.
Die reden schijnt te liggen in het feit. dat de middenvoors uit het
moderne voetbal dus zij, die het hoofdzakelijk van hun schot en
hun snelheid moeten hebben niet bijzonder lang mee kunnen
loopen. En waarom niet? Wel, omdat zij meer nog dan de andere
spelers in de ploeg doorloopend op volle kracht moeten spelen.
Maar belangrijker nog daarbij is de wijze, waarop de middenvoor
vooral in Engeland moet trachten succes te bereiken. We doelen
hier op de „stier-tactiek", die er uit bestaat de achterhoede der
tegenpartij „uit elkaar te rammen" of onder den voet te loopen, een
tactiek, waarbij zij zelf natuurlijk de meeste kans op verwondingen
loopen, waarvan het „knietje" doorgaans het meest beruchte is. En
zijn dergelijke middenvoors weer hersteld, dan ziet men meestal, dat
zij volkomen begrijpelijk veel voorzichtiger geworden zijn. Maar
juist dat mag niet, want daarmede ontnemen zij zich zelf hun sterkste
wapen: een snelle, stormachtige solo-ren op het doel, besloten met
een krachtig schot.
Zoo is Drake van de middenvoorplaats geraakt, zoo is waarschijn
lijk ook Piola, die twee jaar lang als de beste centervoor van het
Continent gold, op de binnenplaats terechtgekomen. Trouwens, reeds
in den wedstrijd te Amsterdam met het Vasteland-elftal presteerde de
Italiaan zoo goed als niets tegen Blomvliet c.s., terwijl hij ook in
Engeland den bal bijna niet aanraakte. Bakhuys, de middenvoor van
ons land, ook al geen aanvalsleider meer en Piet van Reenen, die
ontegenzeggelijk in vroeger jaren meer durf bezat, doch die even
eens door blessures wat voorzichtiger geworden is. Is het b.v. niet
typeerend, dat van Reenen de eenige speler van ons was, die de
vorige week in den fair gespeelden wedstrijd tegen D.F.C. gewond
werd? Hij was bovendien dan ook de eenige, die een doorloopenden
bewaker bij zich had in Punt, den spil-stopper der Dordrechtenaren.
Naar onze meening zullen er nog wel meer voorbeelden bijkomen.
Negatieve zijn er echter reeds genoeg; daarvoor moet men maar eens
rondom zich naar andere vereenigingen kijken, waar blijkt dat het
o zoo moeilijk is een goeden middenvoor te vinden. En waar zijn
met gedeeltelijke uitzondering van Dumórtier in ons land de
aangewezen opvolgers van Bakhuys voor het Nederlandsche elftal?
Voor ons staat het vast, dat een middenvoor als zoodanig slechts
een zeer gering aantal jaren in het voetbal, zooals het tegenwoordig
gespeeld wordt, mee kan loopen.
106
