Een gemoedelijke Moe op de iribune.
Vóór ze met een genoeglijke grijns op het gehuurde kussentje
neerplofte, had ze de eigen omgeving een plaats gewezen: „Pietje,
jij hier.Henkie naast me nee, niet tusschen mij en vader in.
zoo, netjes.... jij daar Herman en Corrie naast Pietje. We zitten
nog best bijna in het midden.... al ware me dan laat."
Als kuikentjes om de kloek piepkakelen de kindertjes voor zij
zonder kussentje op de aangewezen plaats zitten. „Die kussens
binnen wat klein," denkt moe hardop. „Daar heb ik nou telkens weer
last mee."
„Neem het mijne d'r maar bij," biedt vader aan.
Er zijn wel eens situaties, waarbij een man-van-educatie-die-wel-
eens-moeite-heeft-zijn-lachen-te-houden, niet omkijkt.... al zou-ie er
ondanks die nette opvoeding wel eens een oogje aan willen
wagen
„Niet met je voetjes op de bank, Pietje.... daar moeten menschen
zitten.
't Is een gezellige, praatgrage, nu breeduit-zittende moe, die haar
kuikentjes links en rechts goed in haar macht heeft.
Het spel kan beginnen.... 't spel is nauwelijks begonnen of moe
heeft de grootste moeite rustig op haar twee kussens te blijven
zitten. Moe moedigt aan.... moe schreeuwt.... moe geeft aanwijzin
gen.... moe maakt opmerkingen.... moe doet vaak beter haar best,
dan de spelers in het veld. Moe kent alle Ajacieden bij hun voor
naam en Corrie ja, Corrie is haar favoriet. Al zit vader nu naast
haar zonder kussentje 't kan moe niks en niemandal schelen.
„Toe dan Corrie.... je kent het toch ook wel, jongetje?.... Goed
zoo Kootje
Moe is een pracht-mensch. Moe heeft haar eigen terminologie, om
de spelers aan te moedigen.... een wijze van uitdrukken echter,
die soms wat moeilijk is voor haar omgeving. Soms denken we, dat
moe de telefoon heeft afgenomen: „Hallo Been! Toe maar jongens....,-
jongens! Nee, dat ventje kan het niet helpendie was niet goed
aangegeven.
Soms wordt vader aangesproken: „Zie je dat nou?.Piet neemt een
afgezonderde houding aan.... hij ken er hem beter hier heelemaal
over heen gooien.... Ja, 't was hands aangeschoten!"
„Hup Ajax!"
Moe schreeuwt nu reeds schor haar kreet uit:
„Piet heeft nog niks gehad!"
„Ik ook nog niet, moe," verklaart onverwacht het meisje, dat denkt
dat er iets lekkers is uitgedeeld.
„Och kind 'k heb het niet tegen jou! Je moet maar niet op je
moeder letten, als er gevoetbald wordt," is het advies.
Dat is misschien maar beter; het is een les, die vader ook ter
harte kan nemen.
„Henk heb last van z'n voeten, hoor!"
„Zit-ie nou weer met z'n klavieren op de bank?" informeert pa.
Een ongeduldige duw brengt vader aan het verstand, dat de groote
Henk bedoeld wordt.
„Hoe weie-ie!"
Er is een Ajax-bal naast gekogeld en moe geeft uiting aan haar
niet eens verkropt gemoed. We móéten wel even omkijken en pa ver
maant, een beetje kalm te zijn.
„Kalm.... wat kalm? Moet je ze daar te keer hooren gaan! Bij
Ajax mag je niet zoo schreeuwen, hè! Dat staat niet netjes," zegt
Moe schamper. „Maar die misthoorn werkt op m'n zenuwen.... dat
62
