THE JOLLY JOKER.
FEUILLETON
mmmmmmmmmmmmmmmtm
INTERLANDSPEL IN MINEUR
PAG. 136 - A J AX CLUBNIEUWS
14 Maart. Ajax wint van Go-Ahead en Be-Quick
van Feijenoord. Op dienzelfden dag, des middags om
half 5, stond het voor 99% der Ajax-aanhangers vast:
Ajax wordt landskampioen. Het resteerende procent,
bestaande uit personen met een galblaasje, welks in
houd zwart getint is en dus niet meer de kleur der hope
draagt, zal deze prognose op zijn zachtst uitgedrukt
een tikje voorbarig hebben genoemd. Voor mij staat
het echter vast, dat die 99% gelijk heeft, waarmede
het één procent er dus naast zit. Waar ik die lef van
daan haal? Kijk, dat zit zóó, geachte lezers-roodborst
jes op witten achtergrond!
In mijn schooljaren hadden mijn klasgenooten de
grootste moeite mijn prestaties in verschillende leer
vakken te evenaren, laat staan te overtreffen. Een 9
voor zingen sierde immer mijn rapport en een 8+ voor
teekenen behoorde eveneens niet tot de zeldzaamhe
den. Integendeel, het aantal dezer waardeeringen over
trof zelfs dat der kampioenstitels, welke door alle Ajax-
elftallen tezamen sedert 18 Maart 1900, den datum van
oprichting der vereeniging, werden behaald. Dit geeft
U echter niet het recht om te denken: die Tino Pinap-
pièra heeft waarschijnlijk langer in de Overgangsklasse
doorgebracht dan zijn ouders lief was. Te Uwer infor
matie diene namelijk dat in mijn tijd wekelijksche en
later maandelijksche schoolrapporten usance waren.
Dat ik voor zingen zoo hoog werd aangeslagen zat
hem hierin, dat moeder natuur mij had bedeeld met
een fluweelen jongens-sopraantje, hetwelk in de verste
verte veel weg had van Greta Garbo's stemgeluid, U
allen welbekend. Fons Pelser die, zooals velen onder
U zich nog zullen herinneren, toch ook niet slecht
zong, en o.a. met „Hittepetit" indertijd de lieveling van
het Ajax-clubavond-publiek was, kon vocaal niet in
mijn schaduw staan. Het moge misschien een pietsie
verwaand klinken, maar naast mij was de stoere-bas-
voetbalpartij-vertolkende Fons een melodramatisch
zangers-figuur, een Poppy the Sailorman. Mijn 8
voor teekenen, waarvan in de schoolrapportage her
haaldelijk melding werd gemaakt, had ik te danken
aan het feit, dat geen mijner medescholieren in zijn
teekeningen, schooner dan ik, de toekomstige begrafe
nisplechtigheid van een aantal onzer leeraren kon uit
beelden.
Eén vak lag mij echter in die dagen niet erg, de
sterrenkunde. Wanneer ik de competitie-standen hierop
nog eens nasla, dan blijkt, dat ik in deze materie de
traditioneele roode-lantaarndrager was. Hiervoor is
echter een excuus. Ik heb altijd gemeend dit te moeten
toeschrijven aan de gevolgen van een lichten zonne-
Dus je besluit dan maar weer eens echt te gaan
kijken. Die radio-geestdrift, die door je luidspreker
binnenplenst, telkens als Holland ergens speelt, is nu
wel heel mooi, doch tenslotte krijg je er ,,den kriebel"
van. En je gaat interlandvoetbalwaarts. Hè ja, die ge
zellige entourage (denk je) en die fijne drukte, de
hoempa's in levenden lijve, de vlaggen, de menschen,
de herrie het enthousiasme, kortom het alles omvatten
de van een interland, nou, dat wil je wel weer eens
volledig tastbaar belevenen je gaat.
Vier weken vooruit richt je een smeekbede aan
Koolhaas of Elzinga, of je assieblieft kaartjes mag
koopen. Nou, dat mag. Bibberend van vóór-emotie
stuur je het postwisseltje. Je bent al lekker met die
papieren vodjes van vier keiharde guldens per stuk.
Zoo'n dag of vier vóór den ,,grrrooten" dag begint de
ellende. Pietje heeft zijn enkel verstuikt en Jaapie is
nog ,,lens" van toen en of Koossie mee mag doen,
nou, dat zal 'n stuivertje op zijn kant worden. Je voelt
je al zoo'n beetje bekocht, hetgeen erg onheusch is
tegen enkelfractuur-vrije novieten, maar enfin, in een
opwelling van wrevel, ga je kijken, of dat spullewerk
Zondag a.s. in een volgend avondblad nog verder aan
fracturen en blessuren zal souffreerenzoo is de
booze mensch, nu eenmaal.
Zaterdags staat het vast: het wordt een opgelapte
oranjevlagmaar troost je, de Zwitsers hebben in
hun dundoek ook al ,,Ersatz"-plekken. Dus quitte.
Nou, vooruit dan maar.
En dan begint het te sneeuwstormen. De wind
blaast vies uit het Noordoosten. Wat je in Holland
anders nooit beleeft.... het sneeuwt notabene tien
centimeter dikeens ga je naar een interland".
Het reisgezelschap belt op. Wat denk je ervan? Ge
brom door de telefoon.
De krantalweer de krant waaraan we ons
vastgrijpenwat zegt de krant? De krant zegt, dat
in ieder gevalenfin er zal gespeeld worden. Maar
hoe? Dat is nu maar de vraag. Ik heb de schoonste
herinneringen aan interland-wedstrijden, die ik al
twintig jaar lang bezoek. Uitgerekend in de laatste
jaren, geloofde ik het wel. En danje hebt je radio.
Je zit lekker warm, met een sigaar als een goalpaal en
een borrel als een ,,bel" in een van de lui-ste stoelen...
en Hollander loopt met zijn beroemde routine 2 meter
voor den bal uithij schreeuwt ,,goal" als de bal
nog een stuk vóór de doellijn isen hij mist nooit...
Dus, waarom zou je nu eigenlijk dit summum van
sigaar-borrel-voetbal-genot inruilen tegen vuile voeten,
gedrang, onhoffelijkheid, een plaats van 25 cm. (Ma-
