PAG. 14 - A J A X CLUBNIEUWS
NAAK MET NOORDEN.
Zondag 12 Augustus gingen we dan per autobus naar Joure
om aldaar een partijtje voetbal te spelen tegen De Kooy, kam
pioen 2e klasse K.N.V.B. Ik geloof, dat de tocht ontstaan is,
doordat Piet van Reenen z'n oom een bezoek wilde brengen en
ons toen maar allemaal heeft meegenomen. Daar hij toen
natuurlijk niet wist wat hij met zoo'n uitgezocht stel moest
beginnen en een voetbal wonder zou verrichten, heeft hij ook
nog voor een wedstrijd gezorgd. Ik geloof dan ook de mee
ning te vertolken van allen, die aan den tocht deelnamen, wan
neer we Piet van deze plaats hartelijk danken voor den aan-
genamen dag, dien hij ons bezorgd heeft.
Daar we negen uur in de bus doorbrachten, n.l. vier uur heen
(over den afsluitdijk) en ongeveer vijf uur terug (over Zwolle),
moest de meeste stof tot schrijven in de bus worden opgedaan.
We vertrokken om ongeveer negen uur van Station W.P.,
onder leiding van de heeren Elzenga en Koolhaas, welke in de
bus direct door Volkers werd overgenomen. Hij (Volkers) ging
in 't midden zitten, speelde om zoo te zeggen spil en be-
heerschte ook werkelijk het geheele middenveld. Toen hij dan
ook even z'n mond hield en het dus stil was, zagen we hem
toch nog vechten tegen een denkbeeldige zee: Wim gaf een
demonstratie hoe z'n vrouw zee koos bij een hitte van 90° in
de schaduw. Zelfs om het uit te beelden had hij al ruim tien
minuten noodig, zoodat we maar willen zeggen, dat de held
haftigheid van z'n vrouw een hevige deuk heeft gekregen. We
waren intusschen in Alkmaar gearriveerd. Gedachtig aan de
spreuk zijner voorvaderen: ,,Van Alkmaar begint de Victorie",
begon Jaap een hevige worsteling met z'n gramophoon. Het
was vermoedelijk z'n bedoeling geweest een plaatje te draaien
en daar zoo mogelijk de heele bus van mee te laten profiteeren.
Helaas, hooren kon men niets; echter wel zien, daar het pen
netje lustig met elke straatsteen meehobbelde en loodrechte
krassen op de groeven trok. Enfin, hij zag het nuttelooze ervan
in en onderhield ons verder met te wijzen op de laatste sjees,
een nieuwe brug, enz., allemaal dingen, die we zonder hem
natuurlijk nooit gezien zouden hebben. Intusschen naderden
we zonder wereldschokkende gebeurtenissen te beleven Den
Oever. Of het moest zijn het feit, dat Jopie Jurriaans er nu
bepaald uit wilde om een café op te zoeken, terwijl ze toch
heelemaal geen dorst had, Enfin, ze kwam er rond voor
uit: ,,Ze most effe weg'"!
Toen we dan ook eindelijk aanlegden, was het zoowel bij de
Dames als Heeren totaal uitverkocht en was de koffie maar
bijzaak. Nu gingen we de afsluitdijk op, waar een prachtige
weg ons naar een soort uitkijktoren voerde. De interesse was
verdeeld, een gedeelte ging enthousiast naar boven, een ander
deel schreef kaarten, kocht koeken, bananen, enz., terwijl
Koolhaas mij niet wijsmaakt, dat hij nog steeds aan z'n eerste
haring bezig was, toen we reeds naar boven en beneden ge-
loopen hadden.
Toen we in Joure aankwamen, werden we hartelijk ontvan
gen, niet in 't minst door een keurigen lunch, dien we dan ook
naar juiste waarde wisten te schatten.
Nadat Koolhaas eenige woorden tot de aanwezigen gespro
ken had, gingen we dan ook nog voetballen.
Ik zal u een uitvoerig verslag van den wedstrijd besparen,
daar de pers op het terrein aanwezig was en u dus het Sport
nieuws van Joure kunt koopen als u er erg veel belang in
mocht stellen. Het volgend elftal trad aan
Keizer
v. Rooy Blomvliet
v. Deyck Strijbos Jurriaans
v. Praag, Volkers, v. Reenen, ten Have, v. Wijngaarden
Het begin ging eigenlijk te mooi, want na vijf minuten werd
den bal al volgens de regels achter den keeper van De Kooy
gedeponeerd. Toch bleek de tegenpartij niet als slachtoffer te
willen fungeeren, want de gastheeren speelden veel enthousias
ter dan wij. Toen zij bij een hoogen bal dan ook doorliepen,
raakte Keizer den bal weer kwijt en de stand was gelijk. Of
schoon we nog genoeg kansen voor de rust kregen, bleek de
keeper in buitengewonen vorm te zijn. Vooral na rust hield hij
met bravour en ook wel met eenig geluk de gekste ballen
eruit. Een keihard schot van v. Reenen verdient nog ver
melding, daar de keeper uitviel, toen de bal al in het net lag.
Enfin, het resultaat was 33, waarmee De Kooy zichtbaar
tevreden was, terwijl wij eigenlijk onder de maat bleven.
Toen we het veld verlaten hadden, begon het te stortrege
nen, hetgeen zoo blijven zou tot in Amsterdam.
De dames hadden het zich intusschen gemakkelijk gemaakt
en troffen we in een verdacht vroolijke stemming in de huis
kamer van den kastelein aan. Ze* hadden geborreld en ieder
had een kop en schotel voor zich staan. Nee, u begrijpt me
verkeerd: tusschen een en ander bestaat niet het minste ver
band, want ze dronken het uit een glaasje en kop en schotel
was een aardige herinnering aan Joure.
We gingen dus weer naar het Hotel terug, waar v. Praag nu
meer succes met z'n gramophoon had (o.a. een griezelig plaatje
van Louis Davids).
Het werd een soort bal, waarbij dansen niet te pas kwam.
Het diner bleek niet voor de lunch onder te doen, hetgeen
Koolhaas niet onder stoelen of banken stak in z'n speech tot
de bestuurderen van De Kooy. Volkers bedankte namens de
spelers en sprak de hoop uit, de aangename kennismaking het
volgend jaar te kunnen hernieuwen.
v. Reenen wilde nu ook niet achterblijven en maaide het
laatste grassprietje voor mogelijk volgende sprekers voor der-
zelfder voeten weg.
We namen nu afscheid van onze gastheeren en gingen nu
over Zwolle naar Amsterdam terug.
In 't begin onderhield de firma Knijn Co. het gezelschap,
waarbij Blomvliet den heer Hollander (elias Knijn) een inter
view afnam. Henk ondervroeg in 't Engelsch, hetgeen den heer
Knijn zeide beter te verstaan. Toen hij één vraag beant
woordde, werd Keizer bleek van schrik. De heer Knijn sprak
Engelsch op een manier, die Gerrit beleedigend voor de taal
achtte. Enfin, Henk vroeg naar den vorm van de spelers van
vanmiddag, waarop Knijn dusdanig antwoordde, dat er van geen
één speler een stuk heel bleef.
Zoo vond hij v. Deyck een zwerverover het
veld dan.
Later ging hij bepaald gek doen, tooverde ons bijvoorbeeld
voor oogen, waarbij een hond, wiens benzine op was door een
kraanwagen weggesleept moest worden. V, L. Knijn hadden ze
benzine aan z'n staart gesmeerd omdat hij wel eens een slip
pertje maakte en z'n kameraadjes blijkbaar niet tegen benzine
lucht konden. De kookles van den heer Kers, die Knijn ver
warde met een gymnastiekles per radio, is alleen voor insiders
bestemd, evenals de scène, die P. v, Deyck regisseerde en
waarbij Volkers de hoofdrol speelde met Theo Muller, als de
man die de klappen kreeg. Toen we in Amsterdam aankwamen
goot het nog steeds en keek iedereen weer naar een auto uit.
Onbegrijpelijk, er zijn menschen, die er nooit genoeg van
krijgen! A. C. VAN ROOY.
