EEN AVOND IN MET MEDISCH SPORT
KEURINGSBUREAU.
mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
PAG. 94 - AJAXCLUBNIEÜWS
door Dr. P. A. Jens, keur end-medicus van het
SportïKeuringszBureau.
Ik zie ze nog met hun beidjes de onderzoekkamer
binnenkomen, daar waar het medisch sportkeu?
ringsbureau zijn keuringsavonden heeft.
Het waren twee vriendjes, joggies van 12 en 13
jaar, adspirantleden van een bekende voetbalver?
eeniging hier ter stede. Ik herinner mij nog goed,
dat de een blond was, een stevig knaapje met hooi?
en strooachtig haar, verbrand door de zon, even?
als zijn gelaat, en bij verder onderzoek droegen
ook zijn armen en beenen de sporen van den
bruinenden invloed van zon en water. Het was een
zwemmertje met blauwe frissche oogen, die op
lachen ingesteld waren. Hij had een prettige, ik zou
willen zeggen een speciale Amsterdamsche gijn
over zich; zijn oogen, zijn mond, het geheele wezen
stond naar den blijden lach der onbezonnen jeugd
en zijn tanden parelden als witte steenen, netjes
gerangschikt in zijn menageklep. Kortom een leuk
jog, met uitwendige teekenen van een goede ge?
zondheid.
De ander, het vriendje, was meen ik zwart, al?
thans donker van haar, bleek van gezicht, waarin
de moede oogen angstig de vreemde omgeving
afzochten. Zijn houding was slap, schooierig. Ik
moest hem maar zoo gauw mogelijk op zijn gemak
zetten, hij wekte zonder opzet medelijden op, want
er was niets zonnigs aan het ventje, er lag zorg in
het bleeke gezichtje en nu op het gewichtig oogen?
blik van gekeurd te moeten worden, kwam de angst
erbij of het goed zou afloopen.
,,Zoo vent en wou jij gaan voetballen? Fijn hè,
achter zoo'n echten voetbal hollen, niet op straat
maar op een echt speelterrein met echte goalpalen;
nou we zullen eens gauw kijken, of je in het Neder?
landsch elftal kan komen; kleed je maar eens gauw
uit in dat hokje, alle manufacturen incluis je
schoenen uit, houd alleen een onderbroekje aan en
als je klaar bent, kom je maar hier bij mij terug,
geef je kaart maar vast hier".
Sloom bewoog zich het kniezerige ventje, neen
bewegen deed ie zich niet, het andere jog gaf hem
een por in de goeie richting en wees hem het hokje,
waar ie zich moest uitkleeden, het jog werd be?
wogen.
De kaart, die de jongens bij zich hadden, was
groen gekleurd, zij kwamen dus voor school?
voetbal. Elke tak van sport heeft zijn eigen kleur
van kaart en ja daar stond hun naam voluit op met
de voornamen erbij, hun leeftijd, precies de ge?
boortedatum en het jaar ingevuld en wat nog het
belangrijkste was, de naam van hun voetbalclub
stond er voluit opgeschreven. Dat was wat je
noemt voor den bakker!
Toen zij het gebouw van de Vroedvrouwen?
school in de Tilanusstraat met hun oproepings?
kaart in de hand binnenstapten, vielen de joggies
al direct in handen van een langen meneer, die te
midden van een hoop papier aan een tafeltje zat en
druk bezig was de keuringscandidaten in te
schrijven. Daar moesten zij ook opgeven of zij
soms in een ziekenfonds waren en zelfs het bewijs
daarvan bij zich hebben en dan konden zij
dokken. Met de keuringskaart, een wit stevig
kaartje met hun naam er op, waarop straks de
keurende dokter het resultaat van de keuring zou
vermelden, betraden zij de wachtkamer, die al
aardig gevuld was. Zij bemachtigden een plaatsje
op de bank en konden nu eens op hun gemak bè?
kijken wat er allemaal op zoo'n kaart gedrukt
stond.
„Rheuma" op zijn hollandsch remetiek". Nou als
ze dat eens m'n grootvader vroegen, dan konden ze
wel eens tuk hebben; die z'n vingers staan er com?
pleet krom van en het is net of zijn gewrichten
slordig zijn afgewerkt; zijn onderheining alias
stelten hebben het ook te pakken. Het is alsof het
heele zwikje verbogen is en een beetje kraakt. Ja
da's de remetiek van ouwe menschen, maar kleine
jongens hebben dat toch niet". Zoo dachten de
jongens.
Ik begrijp best, dat die knaapjes niet weten, dat
ook kinderen een heel gemeene rheumatiek kun?
nen krijgen, met pijn in de gewrichten, nu eens in
de polsen, dan aan den grooten teen, dan weer in
de vingers. Zij kunnen vele weken soms maanden
er mede te bed moeten blijven en het ergste is, dat
na dien het hart wel eens niet precies in orde is en
eigenlijk nooit meer goed wordt. Vandaar dat de
dokter vraagt of de candidaat wel eens rheumatiek
heeft gehad.
De jongens lezen verder: „infectie?ziekten".
Daar snappen zij niks van en zij komen tot de con?
clusie, dat die kaart niet voor hen bestemd is. En
feitelijk is dat ook zoo. Ze zien nog een massa
andere dingen genoemd, lengte, gewicht, pols in
rust, pols na tien diepe kniebuigingen, pols na
2 minuten, hart, longen, oogen, ooren, wervel?
kolom, extremiteiten, huid, enz., enz.
(Wordt vervolgd).
