wmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmma
SPELEN OM TE WINNEN OF OM NIET TE VERLIEZEN?
A J A X CLUBNIEUWS - PAG. 147
Het zal U misschien niet bekend zijn, dat ik 'n
zeldzaam exemplaar ben, een witte raaf onder mijn
soortgenooten. Van de beroeps?, amateurs?, wer?
kelijke? en „Would?be"?journalisten tot welken
groep de schrijver behoort, laat hij in het mid?
den ben ik n.l. naar mijn meening, de eenige, die
nog niet geschreven heeft over de W?formatie.
Wel voelden we reeds langen tijd een stijgende
behoefte om ook te gaan W?formeeren, doch
wisten deze neiging tot dusverre te onderdrukken.
Echter, nu we de gedachtenwisseling van onze
groote journalistieke broers, v. Emmenes en
Groothoff, in hun respectievelijke lijfbladen, „De
Sportkroniek" en de „Revue der Sporten" gelezen
hebben, blijkt het ons een bron van vreugde te
gaan schrijven over W?, M? en ik weet niet wat
formaties.
We hebben in geen tijden met zooveel interesse
de genoemde sportbladen gelezen, waarin de
beide heeren elkaar op de meest hoffelijke, maar
ook op de meest gedecideerde wijze vertellen, dat
de andere van het wezen der voetbaltaktiek niets,
maar dan ook niets afweet, dan de laatste weken.
Om er rond voor uit te komen: ik mag dat wel.
Liever dan die dooie visch?journalistiek is ons de
onverwacht opspringende forel, al springt?ie dan
wel eens naast de beek.
En als het me lukt in onzen kring iemand te
vinden, die het op de meest grondige manier niet
eens met me is en me dan a la v.Eetje?Groothoff,
gaat vertellen, dat ik op gebied der voetbaltaktiek
nog maar een beginnende kruk ben en daarneven
een reeds als embryo mislukt sportjournalist, dan
zal ik me de handen wrijven en zeggen: „Eindelijk
weer eens wat leven in de brouwerij!".
Daar gaat?ie dan:
WAT ES EEGENLE JÏK W-FOMMATEE
Van het Oostenrijksche ideaal, een in gesloten
lijn oprukkende voorhoede, met den spil als opera?
tiebasis, daar vlak achter. Men zou dit T?for?
matie kunnen noemen, tot het Arsenal?systeem,
waarbij de binnenvoorwaartsen alleen als zoo?
danig op het program voorkomen, uitdrukking
van Meisl zijn er even veel in elkaar verloopende
nuances, als in het spectrum van ons zonlicht.
Vrij zeker kan men zeggen, dat in Holland
iedere club min of meer in W?formatie speelt.
Ajax heeft het misschien door de jaren heen, het
meest gematigd gedaan, omdat zij het niet
noodig had.
En nu is het tevens een feit, dat van ons spel?
systeem altijd den roep is uitgegaan van groote
aantrekkelijkheid. Ook in de perioden, dat Ajax
geen kampioen werd, trokken onze wedstrijden
altijd veel belangstelling, omdat het publiek graag
een elftal in actie ziet, dat durft te spelen, durft
aan te vallen en daarvoor desnoods tegenpunten
durft riskeeren.
Die durf heeft een begrijpelijke basis, we konden
ons de luxe permitteeren, omdat we meestal over
een ploeg beschikten, die superieur was aan haar
tegenstanders.
Doch het is een feit, dat onze speelwijze niet het
maximum aantal doelpunten oplevert. O.i. is de
zaak zoo: Spelen twee gelijkwaardige elftallen
tegen elkaar, dan zal in het algemeen gesproken,
dat elftal winnen, dat het meest consequent de
W?formatie toepast.
VOORBEELDEN UET DE FKAECFEJEL
Laten we onze gedachten eens dwalen over de
wedstrijden welke we in den loop der jaren zagen,
dan pikken we daaruit als voorbeeld: Go Ahead?
Ajax in 1930.
In dezen wedstrijd welken een onderdeel was
van de kampioens?competitie begon ons elftal
de eerste helft, met van den aftrap af, het spel vol?
komen in handen te nemen. Met z'n vijven op 'n
rijtje trokken onze aanvallers keer op keer op
Halle af, werd de aanval afgeslagen, dan stond de
halflinie er compleet achter de voorhoede aan?
rukkend gereed, om den bal opnieuw aan de voor?
hoede te geven en dan begon het weer van voren
af aan. Van de 45 minuten der eerste helft was
Ajax er zeker 40 in den aanval geweest en het
resultaat was 00.
Toegegeven, we hadden pech, ballen tegen de
lat, twee buitenspel?doelpunten enz.
De tweede helft toonde een geheel ander beeld,
onze ploeg was, misschien moeten we wel zeg?
