CLUBNIEUWS DER A. F. C. AJAX
V -
J
60
MEMORIE S VAN EEN „AJAXIED".
Zaterdagavond.
Ik sta vcor een sigarenwinkel in de buurt en tracht te lezen
wat er morgen, behalve den wedstrijd „Ajax-V.U.C." nog ver
werkt moet worden. Onderwijl erger ik mij er over, dat er, in
strijd met de grocte belangstelling voor ons heilig spel, op geen
enkel sigarenbandje de kop van één onzer eerste-klassers voor
komt. Naast me staan twee „joggies" te moelvechten of het „Fuk"
of „Fuuk" is die zal speien. Het einde ervan is een heusche knok
partij, waarbij het „Fuukjoggie" knock-out wordt geslagen.
't Is iniusschen een beetje gaan „motteren" wat langzaam maar
zeker overgaat in een malsch November-buitje. Ik drijf naar huis
en zoek mijn zolder-studeer-zit-slaapkamer op, want regen op Za
terdagavond brengt je in de hevigste twijfel omtrent hetgeen de
Zondag zal verstrekken. Het buitje is inmiddels in een zondvloed
overgegaan en bereid ik me reeds voor op onze water-polo van
morgen. Toch ben ik nog optimistisch gestemd, och, het veld en
een „Ajaxied" kan veel hebben voor ze onbespeelbaar zijn en wat
er nu valt, kan morgen wel weer omhoog gaan. De scheids
rechter, daar gaat het maar om. Als die kerel je in den steek
laat, kan je allemaal wel inpakken. Daar heb je b.v. onzen vriend
Visser, zoolang die nog met z'n kin boven water staat, laat hij
je spelen en Vlieger dan. Al loop je mekaar onder water omver,
hij fluit „spelen", wie het niet gelooven wil informeert maar eens
bij Ajax VII. Met een hartig schietgebedje vóór en een goeden
dunk van alle scheidsrechters zeil ik ih het land der droomen.
Zondagmorgen.
Om acht uur ontwaak ik door het gekraai van den schorren
haan van mijn buurman en van de weeromstuit loopt m'n wekker
af. Voor ik m'n medestander „Ypie" ga halen, loer ik nog even bij
hetzelfde sigarenzaakje van gisteravond. Alle sigaren liggen er
nog, maar nog geen eerste klassers-koppen op de bandjes. Ik
neem me heilig voor dit op de eerstvolgende Algemeene Vergade
ring als punt van bespreking naar voren te brengen (misschien
brengen de anderen het weer gauw naar „achteren"). Met lodder-
oogen staar ik naar het plakkaat voor me en lees:
ALLE A.V.B.-WEDSTRIJDEN AFGELAST.
Ik krijg een gevoel alsof ze met m'n hoofd een penalty nemen
en spoed me met de vriendenploeg naar den Middenweg en lezen
bij vriend Bos:
AJAX I, II EN III AFGELAST.
Met doorgezakte knieën staan we elkander aan te staren. Het
Ajax-terrein was toch best te bespelen. Enfin, daar was nu toch
niets meer aan te doen. We sjokten met hangende koppen nog
een eindje voort, totdat er één op het idee kwam bij de „Weduw
vrouw" een partijtje te gaan biljarten. Op dit reuze-voorstel ont
waakte weer plots onze Ajax-energie en gingen we dezen Zondag
zonder ernstig met de Meer-klei in aanraking te zijn geweest to-
home. Onderwijl de Radio het „Houdt er den moed maar in", en
„Laat de klok maar luiden" uithaalt, pen ik mijn ervaringen en
gedachten van dezen dag neer en haast me Smittie deze te be
zorgen. SUNIT.
Amsterdam, 20 November 1930.
DEAR BILL,
Na eenige weken van gedwongen voetbalrust, was onze hoop
gevestigd op Zondag 16 dezer, maar eilacie Bill! „man proposes,
the K.N.V.B. disposes."
Gooide eerst moeder Natuur roet in de voetbalpap, nu was het
den bond zelf, die er voor zorgde, dat honderden daadwerkelijke
voetballers hun Zondag, of in den bioscoop, of met klaverjassen en
dergelijke tijdverdrijvende bezigheden konden doorbrengen. Wat
was n.l. het geval. Met het oog op den (let wel) in Maart 1931
te houden interlandmatch tegen België, werden op verschillende
plaatsen in deze lage landen proefwedstrijden gehouden, tot heil
van ons Nationaal team en tot heil, naar men fluistert, van
de bondskas.
De Amsterdamsche voetbalenthousiasten mochten tegen betaling
van minstens één gulden voor een zitplaats, van den wedstr^d
ZwaluwenBristol Rovers, genieten. Als ik je nu vertel, dat bij
den wedstrijd Ajax IIR.C.H. II de kern van onze vereeniging
aanwezig was, dat A.F.C. en Blauw-Wit een vriendschappelijk par
tijtje speelden, dan behoef je niet te vragen, wie op dezen Zondag
de tribunes van het Stadion bevolkten. Dat waren natuurlijk de
tribune-voetballers, de op sensatie belusten voetbal-maniakken, die
Zondag aan Zondag hun dure centen betalen om buiten de lijnen
hun kelen schor te schreeuwen en met hun zielig gebrul de spelers
binnen de lijnen ophitsen en prikkelen. Deze beklagenswaardige
stervelingen vinden hierin nog steun bij het meerendeel der sport
journalisten, menschen voor wie de sport een levenskwestie is en
die, om een militaire term te gebruiken, dus broodboxers zijn.
Ware het niet zoo belachelijk, dan zou het bepaald interessant zijn
om te lezen, wat deze af braak-journalisten, die hekelen en door de
modder halen, daar waar het h.i. noodig is, ik zou haast zeggen
dag in dag uit nederpennen, om het Hollandsche voetbalpeil tot
gelijk niveau op te voeren als het Buitenlandsche. Deze zooge
naamde insiders komen met theorieën, die door Jan Publiek gretig
geslikt worden, maar waarom een amateur, dus een man die het
als een ontspanning opvat, medelijdend lacht.
En dan te bedenken Bill, dat er onder deze voetbal-paedagogen
menschen zijn, die in den oertijd, toen Holland in het voetballen
nog nergens was, toen ieder Engelsch amateur-team ons vertegen
woordigend elftal met dubbele cijfers versloeg, ook wel eens een
bal aangeraakt hebben, of tusschen vier putten in de straat met
een prop papier een voetbalparodie ten beste gaven, dan ben je
blij, dat je niet in het eerste elftal speelt, dat je van de belang
stelling van deze galspuwende persmuskieten verschoond blijft.
Eén punt, en juist het kardinale, zien deze nieuw-evangelie-predi-
kers over het hoofd, n.l. dat in Holland het voetbalspel door ama
teurs gespeeld wordt en dat dit ras in het Buitenland zoo goed
als uitgestorven is. Willen we nu in de toekomst, om in pers-
schrijftrant te blijven, de naam van onze voetbalnatie niet langer
blameeren, dan blijven er twee wegen over. Of we sluiten dè
poorten, breken onze internationale voetbalrelaties af, of voeren het
beroepsspel in, maar dan zoo spoedig mogelijk. Het publiek kan
dan waar voor zijn geld eischen, de amateurs spelen weer voor
hun genoegen en de gal-spuwers kunnen naar hartelust klodderen,
maar laten ze er niet in stikken en verdwijnen.
Van het derde nog steeds geen nieuws.
Kind regards,
BIG BOY.
