Zeventien deelnemende naties kwamen aan
den start waarbij als eerste Uruguay en als
tweede Argentinië door de finish ging.
Naast deze landen hebben ook andere elftal
len van deelnemende landen veel goeds laten
zien doch.het voetbal dat Uruguay en Ar
gentinië ons hebben gebracht was zoo enorm,
het was zoo ongekend, dat wij durven bewe
ren dat het nog jaren zal duren vooraleer onze
hoofdstad daarvan een herhaling krijgt. Ten
minste. als wij dat ooit zullen beleven! Het
geen deze amateur-voetballers vertoonden was
technisch volmaakt, geen trap- of kopbal was
verkeerd gericht en de wedstrijd was voor een
spelkenner een onvergetelijk voetbal-tooneel.
Een tooneel, omdat hier de grootmeesters, de
kunstenaars van het voetbalspel demonstreer
den wat of feitelijk voetballen is!
Wij zullen waarschijnlijk in de komende ma
gere zomer-clubbladen nog wel gelegenheid
hebben om op het spel van deze voetbalhelden
terug te komen en wij moeten hier volstaan met
te erkennen dat wij nog stukken en stukken
bij deze spelers achterstaan.
De Italianen hebben ook zeer goed gespeeld.
Vooral tegen Frankrijk en vooral tegen Uru
guay viel hun spel te loven. De energie waar
mede is gespeeld, gepaard aan een hoogstaande
techniek, bezorgde Italië de derde plaats, een
plaats die volkomen verdiend is.
Hetzelfde kunnen wij niet van Egypte zeg
gen, dat al heel onverdiend als vierde eindigde
na eerst het zwakke Turkije en daarna op ge
lukkige wijze Portugal te hebben geslagen. Ar
gentinië maakte met 60 en Italië met een
dikke 113 een einde aan de verwachtingen
van de NijlkanUbewoners.
De rest kwam dus niet voor een eere-plaats
in aanmerking. Toch hebben verschillende elf
tallen uitstekend gespeeld. Wij beschikken niet
over de noodige plaatsruimte om over ieder
elftal uitvoerig te schrijven. Anders zouden wij
het gaarne willen hebben over het fraaie spel
van België, Spanje en Frankrijk, die ons her
haaldelijk in vervoering hebben gebracht.
In veel mindere mate zijn wlij tevreden met
hetgeen het Nederlandsch elftal heeft gepres
teerd. Zoo gaarne hadden wij in den wedstrijd
tegen Uruguay een demonstratie gezien van
mooi voetbal, wij hadden zoo gaarne gewild
dat de resultaten van een intense voorbereiding
van twee jaren te constateeren waren. Helaas
we zijn in onze verwachtingen heel erg teleur
gesteld.
We hebben er maar bitter weinig van te
recht gebracht omdat onze ploeg het systeem
huldigde: Twee den man en één den bal! In-
plaats van één volmaakt technisch geheel werd
het van onze zijde een partijtje: Trap maar
wegen voor hen die in de achter ons liggende
30 jaren ons voetbal hebben zien uitgroeien
tot een massale beweging die honderdduizen
den tot zich trekt, was het een droeve teleur
stelling.
Waarom het anders voor te stellen?
Struisvogelpolitiek ware het onze onkunde
niet te erkennen en de eenige en voor de hand
liggende politiek is leering te trekken uit het
geen wij gezien hebben en in die richting onze
oefeningen voort te zetten.
Toch past op deze plaats nog een woord van
hulde, n.l, aan een paar Nederlanders, nl. aan
de Nederlandsche rechtsprekers Job Mutters
en Willem Eijmers, die vriend en vijand een
partij arbiteren hebben getoond van de boven
ste plank.
De Heeren hebben bewezen dat wij in het
algemeen meer van voetbal af weten dan door
ons Nederlandsch elftal gedemonstreerd is.
Wie wij ook spraken, men had niets dan lof
voor de arbiters Mutters en Eijmers, die op
voorbeeldige wijze Argentinië-Uruguay en
Italië-Uruguay hebben geleid. Wat de recht
sprekers betreft was er niemand wiens recht
spraak,, wiens optreden in de schaduw kon
staan van die van onze fluitisten en als men een
vierde Olympische vlag had moeten hijschen,
was het zeker de Hollandsche geweest voor het
optreden van deze twee Nederlanders.
J. J. G.
APPELLEER NOOIT.
74