'ER WORDEN NU VOORAL GRAPPEN GEMAAKT OVER ONS
NATIONALE ELFTAL OMDAT DE RESULTATEN NIET BEST
ZIJN. DAAR MOET JE ALS SPELER BOVEN STAAN'
De scholen waarop ik heb gezeten lagen in de
zelfde lijn. De middelbare school was vroeger
een klooster geweest. Toen ik er les kreeg was het
dat niet meer, maar je merkte nog wel het een en
ander van het verleden. Respect jegens de leraren
was vanzelfsprekend. Ik ben hier in Nederland
ook nog naar school geweest, maar dat ging toch
wel heel anders. Niet dat hier geen respect was
voor docenten, maar je sprak ze gewoon aan met
hun voornaam. Het was in z'n geheel een heel
andere benadering. In Nederland
is het meer in groepjes werken.
In België is het met de leraar
voor de klas die zegt hoe al
les in elkaar steekt. Daar moest
je dan zelf notities van maken.
Dat deed ik braaf en nauwgezet.
School was toen belangrijker dan
voetbal. Vanaf het moment dat ik gevraagd werd
naar Ajax te komen, veranderde dat. Je neemt een
beslissing om alles achter je te laten. Alleen voor
het voetbal. Je laat je familie achter, je vrienden,
je school. Ik dacht er nauwelijks aan wat ik zou
kwijtraken. Het leek onbelangrijk. Ik had het ge
voel dat ik die kans niet kon laten gaan. Voor mij
was het meteen een uitgemaakte zaak dat ik naar
Ajax zou gaan. Je bent jong, en
je denkt niet bij de randvoor
waarden na. Er was trouwens
niet veel tijd om te overwegen.
Een week had ik tussen de vraag
en de beslissing. Maar voor mijn
beslissing had ik niet veel meer
dan vijf seconden nodig.
'Ik had een week een stage ge
lopen met de BI. We speelden
een toernooi. De woensdag
erna kreeg ik een telefoontje
dat ik kon komen. De volgende
woensdag moest ik het laten
weten. Ik denk dat het voor
mijn ouders nog wel een moei
lijke beslissing is geweest. Ik was
vijftien. Echt een heel serieus
gesprek over de consequenties
hadden we er niet over. Ze zagen
hoe graag ik het wilde. Daarin
wilden ze mij niet tegenhouden,
hoe moeilijk ze het er ook mee
hadden. Want dat was wel het
geval. Mijn moeder had het er
heel moeilijk mee. Dat heb ik
vooral later gemerkt. Ze heeft er
toen niet veel over gezegd. Maar
voor mij is het natuurlijk ook
niet gemakkelijk geweest toen
ik was vertrokken. Het eerste
halve jaar heb ik het zelf ook
ook moeilijk gehad. Ik miste
thuis. De beste plek is toch altijd
thuis, en nergens anders. Op
momenten dat het met voetbal iets minder ging,
merkte je het gemis van het thuisfront. Je mist de
warmte om je heen. Terwijl ik wel een fantastisch
pleeggezin had in Amstelveen. Geen kwaad woord
daarover. Dat waren heel goeie mensen. Ik heb
nog steeds contact met ze. De familie Roos is en
was geweldig. Ze hebben Pienaar ook gehad en
zo. Ze hebben me heel goed opgevangen. Ik voelde
me er thuis. Ik zat er met nog een andere Belgische
jongen: Dieter Reynaert, een keeper.'
Rode Duivel
Reynaert heeft het bij Ajax niet gered. Hij speelt
tegenwoordig bij de ambitieuze Belgische derde
klasser KV Willebroek-Meerhof. Bij Vermaelen
heeft de opoffering wel geleid tot Ajax 1. Toch
heeft Vermaelen echte voetbaldromen nooit gehad.
Nooit het verlangen herkend dat hij bij Barcelona
wilde spelen. Bij Milan, Manchester, München
noch Madrid. Vermaelens ambitie eindigt bij de
reikwijdte van zijn mogelijkheden. 'Ik wil niets
meer dan het beste uit mezelf halen,' geeft hij toe.
Voorbeelden ontbreken, maar hij geniet van een
speler als Fabio Cannavaro. Gek genoeg ook van
Marco Materazzi, die hij bewondert om datgene
wat hij zelf graag iets meer zou hebben. 'Soms
verlies ik nog duels omdat ik niet meedogenloos
genoeg ben,' biecht hij op. Maar Vermaelen prijst
zich vooral gelukkig om wat hij al heeft bereikt.
Ajacied is hij, en Belgisch inter
national: Rode Duivel.
'Ik wilde altijd heel graag voor
het nationale elftal spelen,' zegt
Vermaelen. 'Ik ben er nog steeds
trots op, terwijl er nu vooral
grappen worden gemaakt over
het nationale elftal omdat de
resultaten niet best zijn. Daar moet je als speler
boven staan. Je moet zien wat je voor ogen hebt.
En daarvoor gaan. Maar het is nooit leuk als
mensen op tv gaan lachen met het nationale elftal.
Ook deze kwalificatie verliep zeer stroef. We zijn
met een nieuwe trainer en een nieuwe groep be
gonnen, dus het kan nog groeien. We moeten er de
tijd voor nemen. Als je naar de spelers kijkt, moe
ten er mogelijkheden zijn. Van
Buyten van Bayern, Dembélé
en Martens van AZ, Simons
van PSV. Als we maar eerst
weten wat we willen en hoe.
Mensen vragen me heel vaak
hoe het kan dat het Belgische
voetbal zo is weggezakt. Het
ligt niet aan één ding. Aan ge
brek aan opleiding; aan kwali
teit van spelers; aan financiën;
maar vooral aan het ontbreken
van visie. In Nederland is er
een vaste voetbalvisie. Iedereen
kent die. En of dat nou 4-3-3 is
of een ander systeem. Er wordt
altijd naar de voetballende op
lossing gezocht. Opbouw van
achteruit. De verdediger heeft
de bal, de middenvelder wordt
ingespeeld, driehoekjes, en dan
voetballend naar voren om daar
met creativiteit een opening te
forceren. Dat is herkenbaar. Er
I zit een idee achter. Maar wat is
de Belgische voetbalvisie? Die
is er niet. Of het moet zijn dat
er veel mensen achter de bal
spelen. Maar is dat een visie?
Blijkbaar is er wel wat mis bij
ons. Kijk alleen al naar de in
frastructuur. Het verschil met
Nederlandse stadions is enorm.
Neem Waalwijk. RKC staat
bijna onderaan. Het speelt in
mei 9007
