'DIE JONGE VOETBALLERS HEBBEN EEN RAAR LEVEN: ZE HEBBEN
NOOIT GELDZORGEN, ALS ZE UITGAAN KUNNEN ZE DE MEISJES
ALS HET WARE UITKIEZEN EN IEDEREEN REAGEERT ANDERS OP JE.
PROBEER DAN MAAR EENS NORMAAL TE BLIJVEN'
Identiteitscrisis is een groot woord, maar zo nu
en dan spookte toch door mijn hoofd dat ik zelf
ook iets wilde betekenen in de maatschappij.
Maar op dat moment was ik afhankelijk van de
carrière van mijn man. Een opoffering die ik met
liefde heb gedaan, dat is zeker. Italië was geluk
kig de perfecte start. Wij waren intens verliefd
op elkaar en leefden in een prachtige streek in
het zuiden van Italië. Ik heb de taal geleerd, dat
is belangrijk. Met de buren van toen hebben we
nu nog steeds contact. We gaan er nog weieens
op bezoek.'
Hebben je ouders het je kwalijk genomen dat je toen
tertijd koos voor de loopbaan van je man en niet die van
jezelf?
'Nee, kwalijk nemen is veel te sterk uitgedrukt.
Maar mijn moeder was er in het begin niet zo
heel erg blij mee. Gelukkig is geld nooit een
graadmeter geweest voor geluk. Noch in het
gezin waarin ik zelf ben opgegroeid, noch in het
gezin dat ik nu met Bryan deel. De invulling die
je aan het leven geeft, is voor ons belangrijk. Geld
beschouw ik meer als de puntjes op de i. In het
begin van onze relatie hebben we daar veel over
gesproken. Bryan was ook altijd heel lief voor
mij. Hij gaf me niet om de zoveel tijd dure siera
den of een mooie rok, onder het mom van: hier
heb je een mooi cadeau, dus houd je mond maar.
Zo is het bij ons nooit gegaan. Alles wat hij me
gaf was oprecht.'
Over de periode waarin ze zelf voetbalvrouw
was, zegt ze nu: 'Ik ben altijd een heel goede
voetbalvrouw geweest en heb negen jaar lang
twee maal per dag gekookt. Met liefde, maar ik
ben ook wel eens een pain in the ass voor hem
geweest, dat geef ik onmiddellijk toe. De twee
jaren in Italië waren de mooiste jaren. Dat was
het echte leven. Daarna kwamen nog drieënhalf
jaar in Engeland, bij Nottingham Forest, en drie
ënhalf jaar in Duitsland, bij Hertha BSC. Daar
werd het moeilijker voor me. Zowel het laatste
jaar in Engeland als het laatste jaar in Duitsland
verlangde ik heel erg naar thuis, naar Amsterdam
en naar mijn eigen leven. Dan moet je erg sterk
in je schoenen staan om daar uit te komen. Het
legt bovendien druk op je relatie. Gelukkig wist
Bryan met wie hij was getrouwd en realiseerde
hij zich dat ik niet de juiste persoon was om
dag in dag uit alleen maar huisvrouw te zijn.
Daardoor zijn we er ook uitgekomen. Andere
voetbalvrouwen hadden er minder moeite mee
dan ik, want die leefden zelf ook van wedstrijd
tot wedstrijd. Maar de wekelijkse wedstrijd was
echt niet mijn hoogtepunt in het leven.'
Ze beschouwt voetbalvrouw zijn als een be
roep, een taak zelfs. Nu, anno 2006, is haar
leven veranderd. Nada van Nie heeft haar ei
gen werkzaamheden en Bryan traint de BI van
Ajax. Hij is volgens Nada zielsgelukkig met zijn
nieuwe baan. In huize Roy-Van Nie is voetbal
niet langer gespreksonderwerp nummer één. Van
Nie: 'Gisteren hebben we samen naar Ajax - FC
Twente gekeken. Daar geniet ik dan van, ik ga
er zelfs in op. Daarna vind ik het zelf wel weer
mooi geweest, maar Bryan blijft kijken. Naar
alles! Hij kijkt de hele zondag naar voetbal. Dat
kan ik dus niet.'
Wat vind je nu van Ajax? Hoe onderga je de sfeer en het
randgebeuren?
'Leuk. Ik kan het goed vinden met verschillende
mensen die bij de club horen en ik kom er graag.
Ook bij de feesten en partijen. Het is voor mij
moeilijk om het Ajax van nu met het Ajax van
vroeger in de Meer te vergelijken, omdat ik zelf
feitelijk maar negen maanden in de Meer ben
geweest. Als sommige mensen nu roepen dat
het toen gemoedelijker en gezelliger was, ben ik
geneigd om te zeggen dat dat onzin is. Ja hoor,
vroeger was alles beter! De kinderen waren toen
ook minder vervelend dan nu... Nee serieus, ik
voel me thuis bij Ajax. Het is een soort dorp.
Bryan heeft het enorm naar zijn zin en heeft
veel respect voor Ten Cate. Hij gaat met plezier
naar zijn werk en komt fluitend thuis. Hij is veel
volwassener geworden.'
Hoe beleef jij zelf een wedstrijd op de tribune?
'Intens. Ik vind het spannend en ga er helemaal in
op. Dit seizoen ben ik bij Ajax - PSV geweest, dat
was een aparte wedstrijd want Ronald en Bartina
Koeman zijn vrienden van ons. Vlak voor die
wedstrijd had ik Bartina nog gesproken. Ik merk
dat ik dan toch op de tribune zit met een gevoel
van "Ach, moge de beste winnen en laat het een
mooie wedstrijd worden". Dat heeft Bryan niet.
Die is Ajacied in hart en nieren en wil dat Ajax
altijd wint.'
Je zei dat spelersvrouw zijn in feite een beroep is. Ben
je dan ook een soort van psycholoog thuis? Ik neem aan
dat de stemming mede bepaald wordt door het resultaat
van de wedstrijden.
'Dat laatste klopt. De stemming is altijd beter als
er wordt gewonnen. Maar psycholoog, neen, zo
heb ik mezelf in ieder geval nooit gevoeld. Dat
betweterige gedoe van vrouwen die het beter
weten dan hun man, dat heb ik nooit gehad.
Aiax Magazine
