ontwikkelen. Ze worden redelijk anoniem opgeleid en kunnen be
schermd opgroeien tot echte Ajacieden. Tot zover is alles nog in orde.
Maar als ze uitgepuberd zijn en deel gaan uitmaken van de A-selectie
begint er iets onevenwichtigs te ontstaan en stopt het groeiproces.
Veroveren ze daarna een basisplaats in het eerste elftal en staan ze op
het punt de status van held te bereiken, dan slaat de narigheid onbarm
hartig toe. Dan lijkt het of het woord Ajacied nog maar nauwelijks
bestaat en wordt er gelonkt naar een ander bestaan. Als hun zaak
waarnemer vervolgens zijn tanden zet in een vette buitenlandse worst,
eindigt het heldendom nog voordat het serieus is begonnen.
Noem het verzakelijking, maar soms kan de indruk ontstaan dat
spelers er geen zin in hebben om held of zelfs maar Ajacied te zijn. Het is
een teken des tijds, elke BVO heeft er last van. Was de liefde voor de club
vroeger eeuwig, tegenwoordig lijkt sprake van hooguit een kortston
dige bevlieging, een op lichamelijke lust gebaseerd verliefdheidje. Nee,
we mogen niet iedereen over dezelfde kam scheren. Maar is het niet zo
dat je pas een echte Ajacied kunt worden als je lange tijd bij Ajax speelt?
Is het niet zo dat je als speler jarenlang je supporters je liefde moet to
nen en dat je dan pas hun held wordt? Is het niet zo dat je vroeger de
opstellingen van clubs voor jaren achtereen uit je hoofd kende omdat
de mutaties op de vingers van één hand te tellen waren?
Vroeger was alles beter, zeggen zij die oud zijn en niet meer serieus
moeten worden genomen. Wie oude beelden van Studio Sport ziet,
schiet spontaan in de lach en dan hebben we het nog maar over de
jaren tachtig. Het voetbal evolueert sinds een jaar of vijftien in onvoor
stelbaar hoog tempo en in alle aspecten. De verzakelijking evolueert net
zo hard mee. Dat is prima, want er moet geld worden verdiend om de
bakker te kunnen betalen. Maar het heeft tot direct gevolg dat we het
heldendom als zodanig wel kunnen vergeten. Nog maar zelden zullen
er echte Ajacieden zijn, nog maar zelden zal er een echte held opstaan.
De Londense groep The Stranglers maakten daar ooit het schitterende
nummer No more heroes over dat in 1978 de Top-40 haalde:
Whatever happened to Leon Trotsky?
He got an ice pick that made his ears burn.
Whatever happened to dear old Lenny?
The great Elmyra and Sancho Panza?
Whatever happened to the heroes?
Whatever happened to all the heroes?
All the Shakespearoes?
They watched their Rome burn.
Whatever happened to the heroes?
No more heroes anymore, no more heroes anymore.
Held met alle prijzen: Danny Blind, foto: louis van de vuurst
Held in het Olympisch: Stefan Pettersson. foto: louis van de vuurst
No more heroes anymoregeen helden meer. We moeten er niet aan
denken. En we hoeven er ook niet aan te denken. Nog altijd lopen er ge
weldige voetballers rond in Ajax 1 en dat zal de komende honderd jaar
niet veranderen. Maar hoeveel van hen zullen er echte Ajacieden zijn of
worden? Lopen er nu al spelers tussen die we als held mogen bestempe
len? Wesley Sneijder? Heeft al meer dan honderd duels in de goddelijke
benen, maar hoeveel honderd komen daar nog bij, wanneer bezwijken
hij en zijn zaakwaarnemer voor verleidingen uit vreemde landen?
Hedwiges Maduro, hoe lang duurt het voordat hij een cursus Spaans
gaat volgen? Johnny Heitinga, als die zich blijft doorontwikkelen staan
over een half jaar de Engelse clubs in rijen voor hem op de stoep. Ryan
Babel, dat zo'n fenomenaal talent nog bij Ajax voetbalt is op zich al
een wonder. Urby Emanuelson, wat een heerlijkheid aan die linkerkant,
hoe lang kunnen we die nog behouden? Klaas Jan Huntelaar, nog geen
iaar in rood en wit. maar nu al on de verlanglijst" van cltihs mef vette
Held op de Vlucht: Piet Keizer. F0T0:ARCHIEF AJAX
