Vos preekt de passie
Lekker puh!
De aftrap
Martin van Geel, Rydell Poepon en Jeroen Slop schudden elkaar de hand na de onderteke
ning door de jeugdige Ajacied.
Poepon vocht zich terug en staat dit seizoen hoog op de landelijke
topscorerslijst van de Nike A-junioren Eredivisie.
Tevens liet Ajax onlangs weten dat Tom de Mul volgend sei
zoen weer deel uitmaakt van
de selectie van Ajax 1. De
20-jarige Belg speelt nu nog
op huurbasis bij Vitesse. De
vleugelaanvaller heeft nog een
contract bij Ajax tot en met 30
juni 2008. 'Tom heeft zich bij
Vitesse goed verder ontwik
keld,' aldus Martin van Geel,
technisch directeur van Ajax.
'Ook mentaal is hij sterker; hij
is volwassener geworden. Het
is jammer dat hij bij Vitesse
niet nog vaker heeft gespeeld,
Donovan Slijngard verbindt zich tot 30 juni
maar we verwachten dat hij 2008 aan Ajax.
een volwaardig lid van de eerste selectie zal worden, die de con
currentiestrijd voor de positie van rechtsbuiten kan aangaan.'
Piet Keizer technisch adviseur
Piet Keizer wordt vanaf 1 april 2006 technisch adviseur van AFC
Ajax. Keizer vervult sinds april 2001 de rol van scout bij Ajax. In
zijn nieuwe functie rapporteert de legendarische linksbuiten aan
de technisch directeur en hij adviseert Martin van Geel ten aan
zien van het algemeen technisch beleid en de uitvoering.
Keizer debuteerde in de hoofdmacht van Ajax op 5 februari 1961
in een thuiswedstrijd tegen Feyenoord. Zijn laatste wedstrijd
speelde de populaire linksbuiten
op 13 oktober 1974. In de jaren
zeventig behaalde hij met Ajax
grote successen, waaronder de
Europa Cup 1 in 1971, 1972 en
1973. Op de lijst van de 'Club
van 100' prijkt de naam van
Keizer op de vierde plaats met
niet minder dan 364 competi
tiewedstrijden en een totaal van
490 officiële wedstrijden in het
rood-wit. Hij scoorde maar liefst
189 doelpunten voor Ajax.
tekst 7 Klaas Vos
Een goede vriendin geloofde het wel. Er waren weliswaar nog vijf minuten te spelen, maar
Ajax speelde beroerd en de kans dat het de 0-1 achterstand nog zou goedmaken was dus
uiterst gering. Ze deed de televisie uit en kroop in bed. De volgende ochtend op het werk
werd ze enthousiast door een collega begroet. 'Wat goed toch nog van Ajax, hè?!' Boos ant
woordde ze: 'Hoezo goed?' Pas toen hoorde ze van Huntelaar, de verlenging en de uiteinde
lijke 4-1 overwinning.
Zij was ongetwijfeld niet de enige die pas de andere dag kennisnam van de bekeroverwinning
op Roda JC. Niet alleen televisiekijkers wendden zich eerder af van de wedstrijd, ook in het
stadion waren er honderden, zo niet duizenden die Ajax vroegtijdig de rug toekeerden.
Van Duitse teams wordt weieens gechargeerd gezegd dat je ze pas verslagen hebt, wanneer
ze in de bus van het parkeerterrein afrijden. Kerkrade, de thuisbasis van Roda JC, ligt bijkans in
Duitsland en hun trainer Huub Stevens trainde er Schalke '04 en Hertha BSC, maar het was die
gedenkwaardige avond Ajax dat op een Duitse ploeg leek. Al eerder schreef ik dat ik hoopte dat
met Huntelaar ons team meer gif zou krijgen. Welnu, behalve scoringsdrift - meer dan wie ook
zo snel voor mogelijk hield - is Klaas Jan de gifkikker gebleken die ik in hem vermoedde.
Ook hij speelde niet geweldig, maar hij bleef gaan, bleef loeren op een mogelijkheid Roda als
nog te vellen. En, als in het mooiste jongensboek, sloeg hij vijf seconden voor het einde toe. En
hoe! Uiterste effectiviteit en opperste schoonheid ineen! Voetbal op z'n mooist!
Maar velen hadden het niet gezien, omdat ze eerder weggingen. Lekker puh!
Want ik heb zo'n hekel aan mensen die eerder weggaan. Om als eerste bij de bar te kunnen
zijn of op het parkeerterrein of ik weet niet wat. De reden kan me niet schelen. Clubliefde houdt
toch niet vijf minuten voor tijd op?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf ooit een keer voortijdig van de tribune ben gelopen, alweer
een aantal seizoenen geleden. Maar dat was niet vlak voor tijd, dat was al wel twintig minuten
eerder. Ik wond me zo op over het vertoonde spel, dat ik het niet meer verdragen kon. Ik ben
al behoorlijk emotioneel, maar toen vreesde ik in een heuse hooligan te veranderen, als ik zou
blijven zitten. En toch was het niet goed. Daarna heb ik het nooit meer gedaan, terwijl er nog
ettelijke wedstrijden gevolgd zijn die aanleiding gaven mijn team de rug toe te keren.
Fluitconcerten kan ik soms begrijpen, gemopper, gekanker, boos worden: het hoort in het
emotiepakket van de supporter. Maar eerder weggaan: nee. Neem je dan je supportschap
wel serieus, vraag ik me dan af.
Het wordt helaas bijna nooit bestraft. Tot die gedenkwaardige woensdagavond, toen Klaas Jan
Huntelaar historie schreef en daarna Roda in de verlenging helemaal knock-out ging. Ik had wel
met ze te doen. Zeker met de talrijke meegereisde supporters: zo dicht bij UEFA Cupvoetbal en
in een seconde zo ver weg en zo'n lange reis weer terug.
Nog één ding: het was wel bespottelijk dat deze wedstrijd zo laat begon en door die onverwachte
wending ook bijkans in de nacht eindigde. Een kwestie van televisierechten. Als er mensen
waren die om die reden eerder weggingen, valt dat nog te billijken. Maar verder: altijd blijven!
Tot de laatste snik, tot de laatste Huntelaar!
De omhaal van Klaas Jan Huntelaar die alles op zijn kop zette.
april 2006 9
