'Stoere praatjes
zitten je alleen
maar in de weg.
Die krijg je
dubbel en
dwars terug als
het even wat
minder gaat'
als voorbeeld. Hij was oorspronkelijk
rechtsback en schoof pas later door naar
het midden. Je kunt altijd nog je eigen
weg in het elftal zoeken, zei hij. Maar
los van alle twijfel en alle argumenten
die je zelf verzint of waar de omgeving
mee komt: een keuze is er niet. En als
het dan zo uitpakt als het deed, kan
je er alleen maar gelukkig mee zijn.
En ik heb een eigen invulling gegeven
aan de linksbackpositie. Ik doe het op
mijn eigen manier. Gelukkig wordt dat
door de trainer en het publiek ook nog
gewaardeerd.
'Ik heb wel het voordeel dat er bij ons
op mijn kant niet een echte buitenspe
ler staat. De opties van dit seizoen zijn
rechtsbenige spelers die graag en veel
naar binnen trekken. Daardoor ontstaat
er op links veel meer ruimte om op te
komen dan voor Trabelsi op rechts.
Mauro houdt de lijn meer dan Babel of
Rosenberg aan de andere kant.'
Stoere praatjes
Emanuelson: 'Mijn eerste belangrijke
wedstrijd waarin ik in de basis stond,
was Brondby uit, voorronde Champions
League. Met dat publiek dat vol tegen
ons was. Dat ken je niet. En dat je dan
meedoet... Op dat moment heb je het
te druk om te genieten. Daarna heb je
het er met de andere jonge jongens over.
Maduro bijvoorbeeld. Ook voor hem
was dat nieuw. We lagen bij elkaar op
de kamer. Dat was wel prettig. Wiges
kende ik al vanaf de jeugdopleiding. Hij
had dus al iets meer ervaring. Op het
einde van het vorige seizoen had hij al
gespeeld. Toen zat ik er wel bij, maar
speelde nog niet. We lijken op elkaar.
We zijn beiden heel rustig. Vooral buiten
het voetbal doen we heel normaal. Dat
is ook belangrijk. Wij zijn niet de types
die naast hun schoenen gaan lopen.
Stoere praatjes zitten je alleen maar in de
weg. Die krijg je dubbel en dwars terug
als het even wat minder gaat. Maar het
is geen bewuste keuze om rustig te
blijven. Het zit in ons karakter. Ik moet
zeggen dat ik vroeger echt heel verlegen
was. Gelukkig is het tegenwoordig wat
minder, want het kan je ook in de weg
zitten. Nu gaat het wat beter. Als voet
baller moet je je soms ook laten zien,
of laten gelden. Verlegenheid is dan een
handicap. Toen ik net in de selectie zat,
was ik heel stil. Ik keek; observeerde.
Nu merk ik dat ik me prettiger voel.
Meer op mijn gemak. Nu maak ik zelf
ook de babbels met anderen.
'En het coachen gaat ook steeds beter.
Als je net in het team zit, durf je bijna
niet tegen Galasek te zeggen waar hij
moet gaan lopen of wie hij moet dekken.
Ik zei het wel, maar dan zo dat alleen hij
het hoorde en de anderen niet. Maar bij
coaching kan je niet overdreven beleefd
doen. Ook de jonkies moeten zich laten
horen. Het gaat er alleen maar om dat
je wedstrijden wint. Als groep.'
Overbelasting
Ajax worstelde zich piepend en knarsend
door een enigszins tegenvallend seizoen.
Des te opmerkelijker het frisse spel van
de nieuwbakken linksback, die dartel als
een jong veulen de wei verkende.
'In het begin heb je geen druk,' ver
klaart Emanuelson. 'Dan speel je vrij.
De anderen hebben druk, jij niet. Voor
mijn gevoel had ik niets te verliezen.
Mensen letten minder op jou. Dat geeft
ruimte om meer fouten te maken. Dat
heeft zeker een rol gespeeld. Ik voelde
me vrijer dan de rest. Maar het houdt
ook een keer op natuurlijk. Uiteindelijk
word je net zo verantwoordelijk voor
de teamprestatie als de anderen. En zo
voelt dat ook. Er wordt ook meer op je
gelet. Je bent niet meer de Urby die net
bij de groep zit, en wie alles vergeven
wordt. Het schattige is eraf; het serieuze
werk is begonnen. Je telt vol mee. En
dat werd natuurlijk ook versterkt toen
ik geselecteerd werd voor Oranje. Vanaf
dat moment wordt iedere fout je bijna
extra aangerekend. Dat lijkt op het
andere uiterste. En zo voelde dat ook.'
Maar dan kwam die selectie jou dus helemaal
niet zo goed uit?
Emanuelson: 'Ach, het komt als het
komt. En je kunt er onmogelijk niet blij
mee zijn. Als je bij het Nederlands elftal
komt, komt dat nooit ongelegen. En ik
heb er best veel wedstrijden voor moeten
spelen voordat het zover was.'
Pardon, hoeveel wedstrijden waren dat er dan
wel niet? Zeven?
'Nee, wel meer,' antwoordt Emanuelson
bijna verontwaardigd. 'In ieder geval
meer dan sommige andere spelers.'
Urby heeft het over spelers als Maduro
en Babel, die zo ongeveer recht
streeks uit Jong Ajax doorstroomden
naar Oranje. In dat licht bezien heeft
Emanuelson zich inderdaad 'idioot'
lang moeten bewijzen. Objectief gezien
was het allemaal wel erg snel gegaan. Te
snel misschien. Emanuelson gaf openlijk
aan dat hij vermoeid was geraakt.
'Het kostte me te veel kracht,' beves
tigt Emanuelson. 'Alles bij elkaar kon
ik het bijna niet meer opbrengen. Dat
gevoel werd steeds sterker. Het waren
de weken voor Ajax - RKC en Arsenal
- Ajax. Ik voelde het aan mijn lichaam.
Het lukte niet meer. Het lichaam deed
niet meer wat het moest doen. Ik zat er
steeds eerder doorheen. Het was zwaar.
Vanaf het begin van het seizoen had ik
alles meegedaan, Terwijl ik net bij de
selectie was gekomen. Ik voelde op zich
weinig druk, maar het was van het ene
op het andere moment wel achter elkaar
door. En alles op het hoogste niveau; het
niveau waar ik eigenlijk nog aan moest
wennen. Tien, vijftien wedstrijden achter
elkaar. Champions League erbij, en Jong
Oranje. Ik was nooit vrij. Andere spelers
konden soms nog bijkomen. Ik niet. Ik
moest door, steeds maar door. Fysiek
was het zwaar, maar geestelijk ook.
Vanaf Arsenal uit heb ik rust gehad.
Dat had ik wel nodig ook. Dat duurde
tot aan de winterstop. Daarna was ik
fit, maar speelde ik niet altijd. Dat was
om overbelasting te voorkomen. Ik had
