iricht uit Egypte
record international^
Het gaat niet om voetbal, het gaat om eer
tekst Saar van Bueren
'Allahoe akbar.Allah is de grootste. In menig mos
limland tijdens de weken van de Afrika Cup 2006
een kreet van de massa als protest tegen de Deense
spotprenten. In Cairo gingen ook duizenden mensen
de straat op. Geen hevige protestleuzen in Egypte,
maar vreugdekreten. Dankbare woorden voor het
winnen van dé Cup. Hatem Trabelsi herinnert zich
vergelijkbare taferelen twee jaar geleden in Tunis,
toen de rechtsback met zijn team de beste van
Afrika was. Het mocht dit jaar niet zo zijn voor de
Tunesiërs, die in de kwartfinales sneuvelden tegen
Nigeria, weliswaar na het nemen van strafschoppen.
'We gingen naar Egypte om de titel te verdedigen en
de beker weer mee naar huis te nemen,' memoreert
Trabelsi terug in Amsterdam. 'Dus natuurlijk waren
we teleurgesteld. Maar voor een penaltyreeks heb
je ook geluk nodig, en dat geluk was deze keer niet
aan onze zijde. We hebben nu het vooruitzicht van
een andere uitdaging, het WK. Dit toernooi was een
goede voorbereiding.' Trabelsi wil de strijd om de
Afrika Cup daarmee niet bagatelliseren, integendeel,
voor de Afrikanen is dat toernooi misschien wel veel
belangrijker dan een Wereld Kampioenschap. De
velden zijn erbarmelijk slecht, de scheidsrechters
onkundig - om over partijdigheid nog maar te zwij
gen -, het spel is vaak niet om aan te zien. Maar het
spelen van de African Cup of Nations gaat meer dan
alleen om voetbal. 'Het gaat in Afrika niet om het ver
toonde spel, het gaat niet om winnen van prijzengeld.
Het gaat niet om het voetbal, het gaat om de eer. Het
gaat om passie. Je speelt daar met je hart,' aldus
Trabelsi. 'Je wilt als rijke, succesvolle voetballer iets
teruggeven aan je land, aan de mensen. In de wes
terse wereld is voetbal belangrijk, maar het wordt op
een andere manier beleefd. Het is onvoorstelbaar hoe
gek iedereen in Afrika van voetbal is. Tijdens de wed
strijden is er geen openbaar leven. Oorlogen worden
bij wijze van spreken stilgelegd. Vandaar dat de druk
op de spelers ook zo enorm groot is. Misschien wel
te groot. De druk die je daar ervaart is niets verge
leken met de druk bij Ajax. Mensen begrijpen het
niet dat je ook weieens slecht kunt spelen, kunt ver
liezen. Mede daarom heb ik besloten na het WK te
stoppen bij het nationale team. Ik kan de druk niet
meer aan. Ik heb alles gegeven. Mijn familie heeft
me ook nodig.'
Druk van zijn land, van de sceptische pers, van de
technische staf en niet op de laatste plaats de druk
die hij zichzelf oplegde voor aanvang van het toer
nooi, werd ook Trabelsi's vriend en oud-Ajax-collega
Mido fataal. De Egyptische bevolking smachtte
naar het moment dat hun ster hun honger
naar eer zou stillen met doelpunten en het behalen
van de Cup. In de openingswedstrijd maakte hij het
waar. Maar daarna stelde hij teleur. Niet zozeer met
zijn spel, maar wel met zijn gedrag toen zijn trainer
hem in de halve finale wisselde. Trabelsi zag het inci
dent hoofdschuddend aan op tv. 'Ik praat zijn actie
niet goed. Maar hij ontplofte omdat hij in zijn hoofd
had dat hij ging scoren. Hij wil de ster zijn. En dat
wordt van hem verwacht, ledereen rekende erop dat
hij in zijn stad de grote man van het toernooi zou
worden. Maar hij had nog maar één keer gescoord.
Spitsen hebben bovendien een ander karakter dan
verdedigers. Hij vindt het niet genoeg als hij goed
speelt, in dienst van het team. Het voelt voor hem
alsof hij geen bijdrage heeft geleverd als hij niet
heeft gescoord. Maar hij moet zijn verontwaardiging,
ook al zou die terecht zijn, in de kleedkamer uitspre
ken. Niet voor het oog van miljoenen kijkers. Niet ten
overstaan van de president. Het is slecht voor zijn
reputatie. Ook al is de druk zo enorm groot voor hem,
hij moet zich professioneel opstellen.'
Nota bene Mido's vervanger schoot het thuisland
met zijn eerste balcontact naar de finale. Mido werd
uit de selectie verbannen en door de Egyptische
voetbalbond voor zes maanden geschorst. Zijn team
genoten sprongen echter voor hem in de bres, en
de zoon van president Mubarak werd op bevel van
zijn vader ingeschakeld om te bemiddelen. Mido
ging letterlijk op de knieën, bood in een tv-optreden
dat net zoveel kijkers trok als de finale, publiekelijk
zijn excuses aan voor zijn gedrag, kuste huilend de
hand van de trainer en werd in genade aangenomen.
Het was de spits dan wel niet gegund de finale mee
te spelen, maar toen zijn land na het nemen van
penalty's Ivoorkust versloeg mocht ook de geval
len koning van Cairo de Cup, zij het met gemengde
gevoelens, heffen.
Trabelsi feliciteert zijn vriend en de overige Farao's,
maar vindt Egypte niet de terechte winnaar. 'Het zijn
net als wij Arabieren. Ik ken veel van de spelers, dus
ik vind het leuk voor ze. Ze kregen natuurlijk hulp
van de scheidsrechter, maar zo gaat dat in Afrika.
Kameroen is beter, Ivoorkust heeft een goed team,
Nigeria ook. "Afrikaanse" teams zijn sterker dan
"Arabische" teams, maar dat betekent niet altijd dat
ze winnen. Griekenland is ook Europees kampioen
geworden. En met die gedachte gaan wij nu naar het
WK. Wie weet kunnen we voor een verrassing zor
gen. Inshallah.' Als god het wil.
Utrecht, 24 maart 1993
John van den Brom opent voor Oranje de score tegen
San Marino
tekst Chris Willemsen
laatste man en bij balbezit
vrij voor de verdediging
rechts of centraal op een
middenveld van drie of vier
als punt naar achteren
of naar voren of rechts
of links in de zone
of bij een achterstand als
tweede of derde spits
het maakt de aristocraat
uit amersfoort niet uit
hij speelt waar de trainer
hem zet en is op die plek
van elk elftal de gids
nu doet hij ook weer van
zich spreken door al na drie
minuten de ban te breken
bovendien vestigt hij na
deze tweede en laatste
interland een record dat in
de boeken blijft voor jaren
twee zeges en een doelsaldo
van veertien voor en nul tegen
geen enkele oranjeklant
kan dat ooit nog evenaren
Met gemengde gevoelens heft Mido de Cup.
Tunesiës aanvoerder Hatem Trabelsi in actie tijdens
de groepswedstrijd tegen Zuid-Afrika.
maart 2006 41
