Onvoltooid verleden
Tot en met de finale ontlading drong
Michel Kreek de lichamelijke ongemakken
weg, daarna was de batterij leeg
Vreugde en verbetenheid
tekst David Endt
fotografie Louis van de Vuurst
In 1986 werd het Bl-elftal van Ajax
kampioen. Een heerlijke belevenis voor
de voetballers, hun trainer en hun leider,
maar in het beeld van de Ajax-historie
geen unieke weelde. Jeugdelftallen en
kampioenschappen, bij Ajax hoorden
die bij elkaar. Het speciale van deze titel
werd pas een aantal jaren later duidelijk.
Het bleek namelijk een gouden lichting
voetballers te zijn. Een daarvan schopte
het zelfs tot recordinternational.
Frank de Boer en zijn broertje Ronald
waren met Richard Witschge en Danny
Muller de smaakmakers van het junio
renteam. Bergkamp... Vink... Michel
Kreek viel minder op door briljant talent
maar hij was er wel. Tanig en onver
zettelijk, met vreugde en verbetenheid.
Zet 'm op, Michel! Actieradius op
links en een toen al fijne lange trap voor
zowel de passing als het doelgerichte
schot.
Op links. Daar had-ie altijd gespeeld.
Vanaf zijn achtste jaar toen hij zijn
clubje uit West verliet omdat hij er
bij de Talentendagen van Ajax tus
senuit was gepikt. Daar ging Michel,
van west naar oost, bijna iedere dag.
Om aan de Middenweg zijn jongens
droom na te streven. Linksbuiten, links
back, linksmidden. Kampioenschappen
met de junioren en samenspelen met
begaafde leeftijdgenoten die zich naar
de Oranjeshirts voetbalden.
Een generatie verder duurde het ook
net wat langer dan de talent-gekusten
eer Kreek het eerste elftal bereikte.
Op een herfstdag in 1989 waren
er dertien invalminuten voor hem
weggelegd in het Haarlem-stadion.
Bladerloze bomen aan de Jan Gijzenkade.
Een jongen stroopt zijn trainingsbroek
van zijn benen af, mikt zijn jack op de
bank. Smalle bleke benen, smal en bleek
gezicht. De stand is glad en onkreuk
baar: Van 't Schip eruit - Michel Kreek
erin. Wie? Michel Kreek, nieuwe loot
aan de Ajax-stam, Amsterdammer tot in
het diepst van zijn vezels. Op de linker
vleugel maakte hij de tijd vol, net genoeg
om een klassieke schaarbeweging ten
beste te geven waarmee hij de kijkers in
de waan bracht dat hij een echte Ajax-
linksbuiten was. Voor het eerst in het
hoogste shirt, zou er meer in zitten?
Het was niet zo vanzelfsprekend, er
moest geknokt worden, obstakels
dienden opzij gezet worden. Maar
Michel ging het gevecht niet uit de
weg. Voetballen in het tweede, zorgen
dat je beter wordt. Zet 'm op, Michel,
ga ervoor! Hij zette zijn tanden in zijn
uitdaging, zo mooi zou het zijn voet
baller, profvoetballer te worden.
Het contract kwam. Een contractje.
Maar wat maakte dat uit, een eerste
mijlpaal was bereikt. En een dik jaar na
de dertien Haarlemse minuten was de
bescheiden maar serieus ogende Michel
Kreek opeens een vaste waarde in Ajax
1. Links op het middenveld groeide
hij in het elftal, groeide hij in zijn rol.
Nummer 8: Michel Kreek.
Een steunpilaar gesteund door het elf
tal dat tikte als een Zwitsers horloge.
Onvermurwbaar zette hij zijn pijntjes
opzij, bikkelde en draafde, passte en
schoot. Legde tegenstanders genade
loos aan banden. Ajax ging de UEFA
Cup winnen, een onmogelijk bereik
baar geacht doel bereiken. De club stei
gerde naar de Europese top en Michel
zat hoog te paard. Ah, de vreugde na
de verbetenheid! Het seizoen was als in
een roes voorbijgegaan. Tijd om bij de
evenementen en de zich opstapelende
hoogtepunten stil te staan was er amper.
De volgende wedstrijd volgde. Tot en
met de finale. Tot en met de finale ont
lading drong Kreek de lichamelijke
ongemakken weg, daarna was de bat
terij leeg. De benen die een jaar lang zo
sterk waren geweest, waren gevuld met
leegte. Zijn smalle gezicht was ongezond
spits. Maar wat een gezegend seizoen
was het geweest, wat een onvergetelijke
aaneenschakeling van emotiegeladen
momenten.
Het leek een voltooiing terwijl het nog
maar een begin was. Maar voorbij het
begin kwam de hapering. Werklustige
inzet, onvoorwaardelijke overgave, pro
fessioneel en serieus. Zet 'm op, Michel!
Maar het magisch gevoel leek door
de nieuwe realiteit te zijn aangetast.
Blessures deden hem pijn. Verbazend
was het. De vanzelfsprekendheid van
zijn droomseizoen was vervangen door
stroefheid die lang niet altijd zichtbaar
- maar voor hem wel voelbaar was.
Op een herfstige woensdag in oktober,
alweer vijf jaar na zijn debuut en alweer
113 wedstrijden later, voetbalde Michel
in Wenen zijn laatste Ajax-minuten.
Een nieuwe linkermiddenvelder had
zich aangediend, eentje die dat seizoen
een schitterjaar zou doormaken. Voor
Michel zag de toekomst grauw, leek het
verleden ongrijpbaar.
Italië lonkte, riep, zoog. En Amsterdamse
Michel pakte zijn boeltje, bedankte zijn
club en reisde naar een nieuw leven.
Twaalf louterende jaren. Van Padua
tot Perugia, van Arnhem tot Athene.
En zelfs nog Tilburg. Michel Kreek, alom
gewaardeerd en gevierd en onveranderd
voetballend in zijn kracht. Fundamenten
die hem waarlijk geliefd maakten in het
land waarop hijzelf verliefd werd, Italië.
Gioia e grinta, forza Michel!
Vreugde en verbetenheid...
Twintig jaar na het B-juniorenkam
pioenschap in de Meer meldde Michel
zich op de Toekomst. Om zijn moege-
voetbalde lijf af te trainen en om zich te
richten op weer een nieuwe fase in zijn
leven. Trainer Kreek die ooit jonge voet
ballers de weg naar een beloofd land
zal wijzen, een kampioenschap mee zal
vieren. Iets terug zal te geven door ze
iets mee te geven.
maart 2006 35
