'Ik ben meer
met kansen
bezig dan
met scoren'
stap naar Ajax. Ik speel nu voor een
topclub in Nederland. Andere doelen
heb ik al bereikt. Ik werd topscorer van
de eerste divisie en beste eerste divisie
speler van het jaar bij het WCS-gala.
Vorig jaar werd mijn club vijfde. Met
Heerenveen heb ik twee keer na elkaar
Europees overwinterd. Alles op het
goede moment. Tot nu toe heb ik het
maximale eruit gehaald. Mijn ouders
zijn er het meest trots op dat ik het naar
mijn zin heb. En dat ik iets doe wat ik
leuk vind. Ik weet niet of mijn vader nu
trots op me is, omdat ik bij de club speel
die hij aanhangt. Hij praat er niet zoveel
over. Je ziet wel dat hij trots is, maar
hij zal het niet snel zeggen. Ik zie het
wel. Aan zijn manier van doen, aan zijn
houding, aan gezichtsuitdrukkingen. Ik
weet dat hij trots is. Dat is in zekere zin
ook wel belangrijk. Of beter: het is een
lekker gevoel. Maar mijn ouders zijn
op al hun kinderen trots. En terecht. Ze
hebben ook nooit meer belangstelling
voor mij gehad dan voor mijn broers. Ik
heb ook net zoveel bewondering voor
wat mijn broers doen, mijn ouders en
mijn vriendin als zij hebben voor wat
ik doe. Soms worden dingen ook belang
rijker gemaakt dan ze zijn. Zoals
voetbal. Sommige dingen worden over
dreven. Dat is het showeffect van het
voetbal.
'Niemand in mijn omgeving heeft me
ooit proberen te ontmoedigen. Ik mocht
altijd mijn ambitie volgen. Mijn moeder
zei altijd dat als ik het echt wilde, dat
ik het dan kon. En zo was het meestal.
Wat ik wilde, lukte meestal wel. Het één
wat gemakkelijker dan het andere. Het
is vooral een kwestie van mentaliteit.
Talent alleen is niet voldoende. Je moet
alles doen om het te halen. Ik ben er
altijd vol voor gegaan. In het gezin ben
ik niet de enige met die instelling. Mijn
vader is ook rechtlijnig. Als hij iets wil,
moet het ook zo gebeuren. Hij werkt
op kantoor in de thuiszorg. Hij deelt in
en regelt wie wanneer welke zorg moet
krijgen. Mijn oudste broer zit als
begeleider bij een leefgroep met kin
deren die allerlei problemen hebben.
Van zestien tot en met negentien. Hij
vindt het een uitdaging om die jongeren
te helpen. Mijn moeder is kraamver
pleegster. Allemaal in de verzorging. Ik
heb een heel andere richting gekozen.
Iets minder sociaal. Ik hoor natuurlijk
genoeg verhalen over mensen die er
minder goed voor staan. Ik weet heel
goed dat het allemaal niet zo vanzelf
sprekend is om te kunnen bereiken wat
ik heb bereikt. Mijn vriendin werkt
ook met kinderen die minder bedeeld
zijn: gehandicapten. Ze werkt op de
Mytylschool hier in Zuidoost. Ik weet
dat er andere dingen in het leven zijn
dan voetbal. Maar daarmee is voet
bal zeker niet onbelangrijker voor me
geworden. Misschien juist niet. Ik prijs
mezelf gelukkig. Het is heus niet alle
maal rozengeur en maneschijn, maar we
hebben niets te klagen. Zelfs niet als het
even wat minder gaat, zoals dit seizoen
bij Ajax. Soms zijn spelers wel eens iets
te gemakkelijk. Vooral in slechte tijden
zie je soms spelers die heel snel ergens
last van hebben. Gelukkig gaan bij
Ajax de meesten wel door. Ik heb niet
het idee dat er veel het hoofd laten han
gen. Dat zal je mij ook niet snel zien
doen. Ook niet als ik een levensgrote
kans om zeep help. Misschien komt het
raar over, maar ik ben meer met kansen
bezig dan met scoren. Ik mis liever drie
open kansen, dan dat ik helemaal geen
kansen krijg. Ik heb het liever in eigen
hand. Liever mezelf iets verwijten, dan
een ander.'
maart 2006 25
