'Ik ben tijdens het WK
heel erg voor Nederland!'
Herman Brusselmans
De buitenstaander
De Vlaamse schrijver Herman Brusselmans publiceert met grote regelmaat. Het is eerder regel dan uitzondering dat
er van Brusselmans meerdere boeken in een jaar verschijnen. In januari verscheen de literaire novelle De dollarte
kens in de ogen van Moeder Theresa. Brusselmans kon op 17-jarige leeftijd als beginnend prof aan de slag bij
Lokeren, maar hij koos ervoor om te gaan studeren nadat zijn trainer de jonge Brusselmans zeer tegen diens zin als
linksback opgesteld had. Een interview over het verschil in voetbalkwaliteit tussen Nederland en België, de bakken-
baarden van Johan Neeskens, de zaalvoetbalclub De Woody's en nog veel meer Brusselmans-achtige onderwerpen.
tekst //Jeroen van den Berg
fotografie Sander Nieuwenhuys
Brusselmans woont midden in
het sfeervolle en prachtige
centrum van Gent. Op het
naambordje staat, half ver
scholen in een hoek van het
portiek, 'H.B. en Tania'. Zijn apparte
ment wordt omgeven door een gracht,
cafés, restaurants en Het Huis van Alijn,
een museum dat tentoonstellingen
organiseert over de historie van Gent in
al haar aspecten.
Waar het op straat 24 uur een drukte
van jewelste is, vallen binnen de sobere
inrichting en stilte op. In huize
Brusselmans staat een lange werktafel,
met daarop een computer, fax en andere
apparatuur. Veel ruimte op de tafel
wordt ingenomen door de bijzonder gro
te collectie cd's. Veel hardrock.
Prominent aanwezig zijn verder de tv en
het drumstel. 'Maar ik speel weinig.
Mijn band is opgeheven en de buur
vrouw boven heeft een jong kind. Die is
niet zo blij als ik hier ga oefenen.'
Brusselmans publiceerde boeken als
Heden ben ik nuchter (1986), Het mooie
kotsende meisje (1992), Ex-minnaar
(1993), Ex-drummer (1994), De terug
keer van Bonanza (1995), lk ben rijk en
beroemd en ik heb nekpijn (2004) en
veel meer van dergelijke fraaie titels.
Het is allemaal zeer autobiografisch
werk met veel vrolijke fantasieën. Over
zijn eigen loopbaan als voetballer schreef
Brusselmans: 'Ik ben in m'n carrière, die
liep van 1964 tot 1983, 42 keer van het
veld gestuurd. Twee keer per seizoen zeg
maar. Dat lijkt meer dan het is, vind ik.
Vooral omdat ik meestal gelijk had.' (uit:
Johan, oktober 2004). En over Van
Basten schreef Brusselmans in hetzelfde
blad: 'Lange tijd sprak ik met Marco en
ik moet zeggen, het was lang geleden dat
ik zo'n interessante vent had ontmoet. Ik
beloof dan ook dat ik ooit z'n definitieve
biografie zal schrijven, zodat eindelijk
duidelijk zal worden wie deze enigmati
sche persoonlijkheid eigenlijk is. Het
boek zal verschijnen bij uitgeverij
Prometheus en 419 pagina's tellen.'
Brusselmans is in zijn werk vaak scherp
en hard in zijn beoordelingen en obser
vaties. Niet zelden wordt er een vrouw
'van achter in de poes genaaid' na een
goed gesprek. In werkelijkheid is
Brusselmans de beminnelijkheid zelve,
welhaast verlegen zelfs. Tijdens het inter
view drinkt Brusselmans water en rookt
hij Marlboro lights.
Profvoetballer
Voordat Brusselmans zijn succesvolle
loopbaan als schrijver begon, heeft hij op
zijn zeventiende even voor de keuze
gestaan om profvoetballer te worden.
Na lang wikken en wegen besloot hij om
te gaan studeren en het voetballen te
laten voor wat het was. Brusselmans:
'Eigenlijk ben ik met het voetbalvirus
geboren. Al in de wieg zat ik immer met
mijn linkerbeen te trappen, dus de goede
verstaander wist dat ik voetballer zou
worden en linksbenig zou zijn. En ja
hoor, de goede verstaander kreeg gelijk,
want op mijn achtste meldde ik mij aan
bij Vigor Hamme. Vigor is Latijn voor
"kracht" en Hamme is een dorpje tussen
Gent en Antwerpen, waar ik ben ge
boren. Voetbal was in die tijd alles
voor mij. Ik speelde altijd en overal.
Mijn vader was veehandelaar, we had
den volop ruimte op het erf. Daar werd
heel veel gespeeld. Mijn broer voetbalde
ook. Op mijn zeventiende ging ik naar
Lokeren, dat was toen een sterke ploeg,
met sterke spelers als Lato, Preben
Larsen en Lubanski in de gelederen.
De trainer zette mij geheel tegen m'n zin
op de linksbackpositie, terwijl ik zelf
perse linksbuiten wilde spelen. Toen heb
ik besloten om te gaan studeren in plaats
van te trachten om een profcontract bij
Lokeren af te dwingen.
'Toen ik terugkeerde naar Vigor Hamme
werd ik daar niet direct met open armen
ontvangen. Ze zagen me toch als de arro
gante lui die wel even prof wilde worden
maar het niet had gemaakt. Daarna is
het snel steil bergafwaarts met me
gegaan en ben ik op regionaal niveau
terechtgekomen. Ik ben op mijn 27ste
gestopt. Als ik iets doe, wil ik het wel
op niveau doen. Datzelfde heb ik met
drummen. Toen ik besefte dat ik niet de
grootste drummer aller tijden kon wor
den, ben ik er onmiddellijk mee gestopt.'
Moet hieruit geconcludeerd worden dat u ambi
tieus bent?
'Jazeker, toch wel. Ik ben tegenwoordig
voorzitter/coach van een zaalvoetbal
club. Dat idee is op bijna traditionele
wijze tot stand gekomen: 's avonds in het
café stelde iemand voor om een club
februari 2006 49
