Ghanees in het Gooi
Emmanuel Boakye
Op zesjarige leeftijd vertrok Emmanuel Boakye (20) uit Ghana om bij zijn vader in het Gooi te gaan
wonen. Zelfs toen droomde de centrale verdediger van Jong Ajax al van een carrière als profvoetballer.
Met een contract en wat speelminuten in het eerste op zak komt de realisatie van die droom steeds
dichterbij. 'Ik geloof in mezelf.'
tekst Jeroen Kleijne
fotografie Louis van de Vuurst
Na een dramatische seizoen
start lijkt het tij enigszins te
keren voor de Amsterdamse
beloften. Als Ajax Magazine
met Emmanuel Boakye
praat, heeft Jong Ajax vier competitie
wedstrijden op rij niet verloren. Toch
staat het tweede nog steeds ongekend
laag op de ranglijst. Op zijn zachtst
gezegd ongebruikelijk, moet de jonge
Ghanees bekennen. 'Voor mij was deze
start volkomen onverwacht, zeker na
het kampioenschap van vorig seizoen.
Eerst dacht ik: het zal wel komen door
dat we nog aan elkaar moeten wennen,
maar na een paar maanden geldt dat
niet meer, dus daar zal het niet aan lig
gen. Misschien ligt de oorzaak van de
slechte resultaten ergens anders. Jong
Ajax is de laatste stap naar het eerste elf
tal, dus iedereen is erg met zichzelf
bezig. Daardoor is het teamverband
soms weg. Maar ik heb er nog steeds
vertrouwen in dat we er weer bovenop
komen. Zo laag horen we natuurlijk niet
te staan.'
Emmanuel maakt in de kantine van de
Toekomst een zelfverzekerde indruk,
ondanks het grote aantal tegendoelpun
ten dat zijn verdediging heeft moeten
incasseren. In de eerste negen wedstrij
den vonden de tegenstanders van Jong
Ajax maar liefst 23 keer het net. 'Ik had
niet het gevoel dat onze tegenstanders
veel beter waren, maar wel dat we veel
persoonlijke fouten maakten. Natuurlijk
trek ik me dat zelf ook aan. Een goed
elftal begint met de verdediging en ik
ben een verdediger. Elke wedstrijd pro
beer ik honderd procent te geven en de
spelers om me heen te coachen. Het is
wel de bedoeling dat iedereen honderd
procent geeft, anders laten we ergens
anders steken vallen. Gelukkig neemt
het zelfvertrouwen langzamerhand weer
toe, nu we punten beginnen te halen. We
weten inmiddels wat het is om in de put
te zitten, daar willen we graag uit. Als ik
zie hoe scherp we trainen, verwacht ik
zeker verbetering. En wie weet laten ze
boven ons ook wel punten liggen.
Bij ons moet vooral het collectief beter.
We moeten meer van elkaar accepteren,
niet meteen gaan schelden als iemand een
fout maakt. Voetballen kunnen we alle
maal wel, daarvoor zitten we bij Ajax
Sneeuw en ijs
De geboren Ghanees praat accentloos
Nederlands. Niet zo verwonderlijk als je
bedenkt dat hij al het grootste deel van
zijn leven in het Gooi woont. Tot zijn
zesde woonde Emmanuel Boakye bij
zijn moeder en twee zussen in Ghana.
'Een mooi land. Ik ben opgegroeid in
een dorp en was vanaf mijn tweede,
derde jaar alleen maar aan het voetbal
len, op straat met mijn vrienden.
Toen droomde ik er al van om voetballer
te worden, zoals veel jongens in Ghana.
Mijn vader woonde in Nederland, met
zijn Nederlandse vrouw. Ik was zijn
lievelingszoon en huilde vaak omdat ik
naar hem toe wilde. Daarom heeft mijn
moeder mij uiteindelijk naar Nederland
laten vertrekken.'
Het was winter in Nederland toen de
kleine Emmanuel op Schiphol landde.
Hij wist niet wat hem overkwam. 'Zo
koud! Voor het eerst in mijn leven zag ik
sneeuw en ijs. Een bijzondere ervaring,
zeker als je zo jong bent. Net een
droom... Ik vond de overgang best moei
lijk, maar ik was natuurlijk heel blij dat
ik bij mijn vader in Huizen kwam te
wonen. Een lekker rustig gebied. Ik heb
daar veel vrienden gemaakt. Er waren
maar weinig allochtonen. In mijn klas
36 Ajax Magazine
